ΕΜΕΙΣ, ο ελληνικός λαός, προδώσαμε τη Μακεδονία και ΟΧΙ οι πολιτικοί!

Μόλις προχθές, πραγματοποιήθηκαν οι τετραπλές εκλογές (ευρωπαϊκές, περιφερειακές, δημοτικές και κοινοτικές), στις οποίες, αναμφισβήτητα, "σάρωσε" η Νέα Δημοκρατία, με δεύτερο το νυν κυβερνόν κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, και με τον ελληνικό λαό να προδίδει για δεύτερη φορά τη Μακεδονία μας!

Μήπως είμαι αυστηρός ή παραλογίζομαι;

Ας πάρουμε τα πράγματα με μια σειρά για να δούμε τι πραγματικά ισχύει.

Κατ' αρχήν, τι σημαίνει "προδοσία"; Όλοι, πιστεύω, θα συμφωνήσουμε ότι οποιοδήποτε περιεχόμενο κι αν δώσουμε σ' αυτή την έννοια, κεντρικό σημείο της θα αποτελεί η ασυνέπεια, η αναντιστοιχία, δηλαδή, λόγων και έργων, υποσχέσεων ή θέσεων και πράξεων.

Αφού το ξεκαθαρίσαμε αυτό, ας δούμε την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, με καθαρά αριστερό ιδεολογικό προσανατολισμό, έρχεται και υπογράφει μια συμφωνία που αναγνωρίζει κάποιο κράτος ως "Μακεδονία" και, εμμέσως πλην σαφώς, αντίστοιχο μακεδονικό έθνος και μακεδονική γλώσσα (βλ. εδώ, γιατί το δόσιμο του ονόματος συνεπάγεται και τα υπόλοιπα).

Προδοσία; Της αλήθειας, ναι, μιας και τα παραπάνω δεν ...υπάρχουν, με βάση, μάλιστα, και σχετική απόφαση του Αρείου Πάγου (βλ. εδώ)!

Των θέσεων της αριστεράς, όμως, έτσι όπως ξεκάθαρα εκφράστηκαν σε απόφαση της IV Ολομέλειας του ΚΚΕ, ήδη από το 1932, όχι (βλ. εδώ)!

Αυτό δε λέγεται "προδοσία", αγαπητοί μου συμπολίτες, "συνέπεια" λέγεται και, δόξα τω Θεώ, όχι απόλυτη, αλλιώς τώρα θα βλέπαμε τα σύνορά μας στη ..Λάρισα (και, για όσους, με κάποια κακία, σχολιάσουν ότι μόνο σ' αυτό βρέθηκαν να είναι συνεπείς ως αριστεροί, θα πω ότι δεν είναι αυτό που μ' ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή...)!

Επειδή, όμως, δεν τρέφω ψευδαισθήσεις ότι σαν λαός γνωρίζουμε τόσο καλά την πολιτική ιστορία της πατρίδας μας, δεν θα καταμετρήσω την εκλογική νίκη που έφερε στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ (και, μάλιστα, δύο φορές), μέσα στις φορές που εμείς σαν λαός προδώσαμε τη Μακεδονία μας (ας πούμε ότι δεν ξέραμε ποιους ψηφίζαμε...).

Για να δούμε την πρώτη φορά που, ως λαός, προδώσαμε τη Μακεδονία, θα πάμε πίσω στο 1992, όταν, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, προέκυψε το θέμα του ονόματος του κράτους των Σκοπίων. Τότε, που κυβερνούσε το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, με πρωθυπουργό τον -κεκοιμημένο, τώρα πια- Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, πατέρα του Κυριάκου.

Τότε, που η ΝΔ διακήρυττε, σε όλους τους τόνους, τη θέση για μη ύπαρξη του όρου "Μακεδονία" στην ονομασία του γειτονικού κράτους, έχοντας σύμφωνους σ' αυτό τους αρχηγούς των υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής (πλην του ΚΚΕ), την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΟΚ, τότε), ακόμα και τη νεοεκλεγείσα κυβέρνηση των ΗΠΑ!

Τότε, με μια ανεξήγητη και αιφνίδια στροφή του πρωθυπουργού και αρχηγού της ΝΔ, δεχόμαστε ν' αναγνωριστεί το γειτονικό κράτος από τον ΟΗΕ, με προσωρινή ονομασία που περιείχε, ως ουσιαστικό (όχι ως επιθετικό προσδιορισμό), τον όρο "Μακεδονία" (βλ. και πάλι εδώ)!

Προδοσία; Ναι, και μάλιστα διπλή, υπό την έννοια της προδοσίας της αλήθειας και της ασυνέπειας ως προς τις απόλυτα ξεκάθαρες και δηλωμένες στον ελληνικό λαό θέσεις της ίδιας της ΝΔ.

Ωραία, θα μου πείτε, αλλά αυτή ήταν μια προδοσία, που έκανε η ΝΔ, ενάντια στη βούληση και του ελληνικού λαού, που και τότε είχε εκφραστεί μέσα από μεγαλειώδη συλλαλητήρια. Άρα, εμείς δεν προδώσαμε. Προδοθήκαμε!

Συμφωνώ, αλλά δεν ολοκλήρωσα...

Με αφορμή την παραπάνω αιφνίδια και προδοτική αλλαγή στάσης της ΝΔ, ο τότε υπουργός εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς, παραιτείται από υπουργός, αποχωρεί από τη ΝΔ και -το κυριότερο- ιδρύει το κόμμα "Πολιτική Άνοιξη (ΠΟΛΑΝ)", με "σημαία" την συνέπεια στη θέση της μη ύπαρξης του όρου "Μακεδονία" στην ονομασία του γειτονικού κράτους (βλ. εδώ).

Τον Οκτώβρη του 1993, στις πρόωρες εκλογές που προκηρύχθηκαν, λόγω της πτώσης της κυβέρνησης Μητσοτάκη, νικητής αναδεικνύεται το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, με ποσοστό 46,88%, με δεύτερη τη ΝΔ (39,30%) και τρίτη την ΠΟΛΑΝ, με ποσοστό μόλις 4,88% (10 έδρες -βλ. εδώ)!

Και ερωτώ: μόνο 4,88% του ελληνικού λαού ήμασταν τότε στα συλλαλητήρια; Φυσικά και όχι! Που πήγαν, λοιπόν, οι υπόλοιποι; Η απάντηση είναι ευνόητη: Πρόδωσαν!

Προδώσαμε, αγαπητοί μου -μιας και η ευθύνη σ' ένα δημοκρατικό πολίτευμα είναι συλλογική- τη Μακεδονία μας και αποδείξαμε ότι, όποιος εμπιστεύεται τον πατριωτικό μας λόγο για να κάνει πολιτική καριέρα, χτίζει πάνω στην άμμο, αφού βάζουμε την κομματική μας ταυτότητα πάνω από την εθνική!

Και ερχόμαστε στο σήμερα... Πριν, όμως, το κάνουμε αυτό, ας θυμηθούμε τι μεσολάβησε, από το 1993 μέχρι σήμερα, στο θέμα της Μακεδονίας μας:

Πρώτον, από τότε, ο κάθε Κινέζος, Αυστραλός, Αμερικανός (που μπορεί να μην ξέρει ούτε ποιον έχει πρόεδρο η χώρα του), έμαθε ότι υπάρχει μια κουκκίδα στον παγκόσμιο χάρτη, που λέγεται Ελλάδα, και η οποία ήταν σε διένεξη με ένα άλλο κράτος για να μην ονομαστεί "Μακεδονία", αλλά, στο τέλος, ...τα βρήκανε! Έτσι, παρά τις προσπάθειες του εγχώριου και ομογενειακού ελληνισμού, όλος ο κόσμος, εκτός από τους Έλληνες, ήξερε ότι "Μακεδονία" είναι τα Σκόπια (και οι απειροελάχιστοι "ψαγμένοι" ξένοι, που, σε όποιον Σκοπιανό τους έλεγε ότι είναι Μακεδόνας, έφερναν αντίρρηση, απλά επιβεβαιώνουν αυτόν τον κανόνα -ρωτήστε τους Έλληνες του εξωτερικού να σας το επιβεβαιώσουν).

Δεύτερον, κάποια στιγμή και λόγω πιέσεων από ξένες μεγάλες δυνάμεις, αναλαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ να δώσει ένα τέλος σε όλο αυτό, ουσιαστικά επισημοποιώντας το δόσιμο του ονόματος (που -μην ξεχνάμε- η ΝΔ είχε δώσει πρώτη -βλ. εδώ), μέσω της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Και πάλι, μεγαλειώδη συλλαλητήρια, πριν και μετά τη συμφωνία, αποδεικνύουν πόσο έξω είχε πέσει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, όταν, πριν από εικοσιπέντε χρόνια, έλεγε ότι σε δέκα χρόνια κανείς δεν θα θυμάται το θέμα του ονόματος. Όλα αυτά τα συλλαλητήρια πρεσβεύουν ότι η οποιαδήποτε λύση με τίποτα δεν θα πρέπει να περιλαμβάνει τον όρο "Μακεδονία" ή παράγωγά του στο όνομα της γειτονικής χώρας και ζητούν δημοψήφισμα.

Την ίδια περίοδο ζούμε τον απόλυτο παραλογισμό από τα ΜΜΕ, που μιλούν για "οξύτατη αντιπαράθεση" της ΝΔ με το ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή που και οι δύο υποστηρίζουν "σύνθετη ονομασία, για όλες τις χρήσεις, και συνταγματική αλλαγή, με απάλειψη κάθε στοιχείου αλυτρωτισμού" (αν βρήκατε εσείς κάποια διαφορά, να μου το πείτε)!

Μετά την υπογραφή της συμφωνίας, οι ΑΝΕΛ λένε ότι θα ρίξουν την (συν)κυβέρνηση, ώστε να μην ψηφιστεί από τη Βουλή, κάτι που δεν γίνεται, αφού δίνουν ...ψήφο εμπιστοσύνης σ' αυτήν!

Η ΝΔ, απ' την άλλη, βλέποντας ότι, με διάφορους τρόπους, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει τις απαιτούμενες ψήφους και σε ένα ρόλο Πόντιου Πιλάτου, δεν αποχωρεί από την ψηφοφορία, που έτσι νομιμοποιείται, και η κύρωση της συμφωνίας είναι γεγονός.

Ακόμη χειρότερα, μετά απ' αυτό, έρχεται και λέει ότι δεν υπάρχει τρόπος ακύρωσης της συμφωνίας.

Τρίτον, και όπως ήταν φυσικό, δημιουργούνται νέα κόμματα, όπως και το 1993, με "σημαία" τους την άποψη ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει, αν ο ελληνικός λαός δεν το θελήσει (και, για να σας προλάβω, υπήρχαν και κάποια απ' αυτά που δεν είχαν καμία σχέση με λαϊκισμό, ακροδεξιά, φασισμό και εθνικισμό, απλά πρέσβευαν μια επιστροφή στις παραδοσιακές εθνικές και θρησκευτικές αξίες του λαού μας, τις οποίες πουλήσαμε στο βωμό του χρήματος και του βολέματος).

Έτσι ερχόμαστε στις προχθεσινές εκλογές, με ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να είναι τα μόνα κόμματα με διψήφιο ποσοστό (δίνοντάς μου την εντύπωση ότι, για να τιμωρήσουμε τον "Πήλιο Γούση", ψηφίσαμε τον ..."Εφιάλτη"!), ενώ τα παραπάνω νέα κόμματα παίρνουν ποσοστά που ...δεν φτάνουν καν την μονάδα!

Τι συνέβη; Τίποτα παραπάνω απ' αυτό που συνέβη και το 1993: Προδώσαμε, σαν λαός, για δεύτερη φορά, τη Μακεδονία μας και τιμωρήσαμε όσους, βλέποντας τα συλλαλητήρια, πίστεψαν ότι θα βάλουμε -έστω και τώρα- την εθνική μας ταυτότητα πάνω από την κομματική!

Λυπάμαι, αλλά αυτή είναι η ωμή αλήθεια...

Ξέρω τις δικαιολογίες, περί "χαμένης ψήφου", που θα πήγαινε υπέρ των μεγάλων κομμάτων. Ξέρετε τι μου θυμίζει αυτό; Αυτό που κάνουν οι εκδρομείς του Σαββατοκύριακου, που ξεκινούν για να επιστρέψουν πίσω νωρίτερα ή αργότερα από αυτό που πιστεύουν ότι θα επιλέξουν οι περισσότεροι και, τελικά, διαπιστώνουν ότι οι περισσότεροι σκέφτηκαν με τον ίδιο τρόπο μ' αυτούς και πέφτουν σε ...κίνηση!

Έχω, βέβαια, και μια κρυφή ελπίδα ότι σ' αυτές τις εκλογές θελήσαμε να δώσουμε ένα μήνυμα και ότι στις βουλευτικές εκλογές που έρχονται θα ψηφίσουμε διαφορετικά. Δε σας κρύβω, όμως, ότι τα προχθεσινά αποτελέσματα με απογοήτευσαν, σε μεγάλο βαθμό, ως το προς τα που πάμε σαν λαός.

Ειδικά για το θέμα της αποχής (σχεδόν οι μισοί ψηφίσαμε!) έχω να πω ότι η αποχή είναι ουσιαστικά ψήφος στο φανατισμό, κι αυτό γιατί, απλούστατα, ο φανατικός ποτέ δεν απέχει!

Βέβαια, όλα αυτά δεν πρόκειται να με κάνουν να πάψω να υποστηρίζω και να (δια)δηλώνω την αλήθεια, που είναι ότι η Μακεδονία είναι μία και ελληνική.

Και πραγματικά, ποιος από σας θα σταματούσε να υποστηρίζει ότι ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή, μόνο και μόνο επειδή υπογράφτηκε μια συμφωνία που λέει ότι βγαίνει από τη ...δύση;

Και για όσους θεωρούν ότι έχω "εμμονή" με τη χρήση του όρου "Μακεδονία" από τη γειτονική χώρα και ότι αυτό δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε αλυτρωτικές βλέψεις της εναντίον μας, αντιστρέφω το ερώτημα και ζητώ να μου δώσουν μια άλλη αιτία, εκτός απ' τον αλυτρωτισμό, που αυτή η χώρα έχει εμμονή με το να φέρει ένα όνομα που να περιλαμβάνει οπωσδήποτε τον όρο "Μακεδονία".

Εμείς έχουμε "εμμονή" με την αλήθεια. Αυτοί γιατί έχουν τέτοια εμμονή με το ψέμα;

Για να επανέλθουμε, όμως, στο θέμα των επικείμενων βουλευτικών εκλογών, θα θυμίσω κάτι που λέω συχνά:

Η δημοκρατία δεν είναι το πολίτευμα που εξασφαλίζει ότι θα μας κυβερνήσει αυτός που αξίζει, αλλά, σίγουρα, είναι το πολίτευμα που εξασφαλίζει ότι θα μας κυβερνήσει αυτός που μας αξίζει.

Εύχομαι καλή ψήφο, κατά συνείδηση και όχι με υπολογισμούς.

Χριστός Ανέστη!