"Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο"!

     Η ακόλουθη ιστορία είναι πραγματική και συνέβη στα μετακατοχικά χρόνια στο Νημποριό (Εμπορείο) της Σαντορίνης, χωριό του πατέρα μας. Τα χρόνια εκείνα, δεν υπήρχε τηλεόραση, ούτε κανένα άλλο μέσο εικονικής πραγματικότητας (άρα, μπορούσες να πιστεύεις στα ... μάτια σου!) και η μόνη διασκέδαση , ειδικά για τα μικρά παιδιά, ήταν οι θρησκευτικές πανηγύρεις , που στα Κυκλαδονήσια είναι και αρκετά συχνές. Λογικό ήταν, λοιπόν, να ενταχθεί στα παιδικά παιχνίδια και η αναπαράσταση αυτών των εορτών και ειδικά το μέρος της λιτανείας . Φυσικά, απαραίτητο "συστατικό" ήταν και το απολυτίκιο της εορτής που αναπαριστούσαν, το οποίο, όμως, ήταν φορές που δεν το θυμόντουσαν καλά. Βλέποντας, κάποια φορά, αυτή τους τη δυσκολία ο ψάλτης του χωριού, τους είπε ότι θα μπορούσαν να λένε το " Κανόνα πίστεως... " (απολυτίκιο του Αγίου Νικολάου) και, όταν έφθαναν στο σημείο "... πάτερ ιεράρχα Νικόλαε...", αντί για "Νικόλαε", να έβαζαν το όνομα του τ

    Τώρα τελευταία, με αφορμή το Μακεδονικό ζήτημα, όλο και περισσότερο ακούγονται οι χαρακτηρισμοί " προδότες " και " πατριώτες ", όλοι δε, με πρώτες τις πολιτικές παρατάξεις , σπεύδουν να αποδείξουν ότι ανήκουν στους δεύτερους και όχι στους πρώτους. Στην παρούσα ανάρτηση, θα προσπαθήσω να αποδείξω ότι σχεδόν  όλες οι πολιτικές παρατάξεις , που εκπροσωπούνται αυτή τη στιγμή στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, έχουν το μερίδιό τους στην προδοσία της αλήθειας ότι η Μακεδονία είναι μία και ελληνική  (όσοι αμφισβητούν την αλήθεια αυτή, καλούνται να υποδείξουν έστω και ένα κείμενο, πριν από αυτό των Πρεσπών, με δεσμευτική νομική ισχύ για αυτούς που το υπογράφουν -συνθήκη, συμφωνία, κλπ.- που να γράφει ότι υπάρχουν πολλές "Μακεδονίες", με δική τους -διαφορετική από την ελληνική- ιστορία και όχι μία , που μοιράζεται στα γεωγραφικά όρια τριών κρατών). Μιλώ για "προδοσία της αλήθειας" διότι, σύμφωνα με τη φράση του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμο