Γιατί η ύπαρξη του όρου "Μακεδονία" δημιουργεί αναγκαστικά και Μακεδονικό Έθνος;

    Σήμερα κυρώθηκε η Συμφωνία των Πρεσπών από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, μετά από μια συζήτηση τριανταοκτώ περίπου ωρών, κατά την οποία η κάθε πολιτική πλευρά παρέθεσε τα επιχειρήματά της για τα υπέρ και τα κατά αυτής της συμφωνίας.

Σε άλλη ανάρτηση, έχω εκφράσει την πάγια πεποίθησή μου ότι τίποτα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μακεδονικό χωρίς να είναι ταυτόχρονα και ελληνικό (βλ. εδώ).

Στην παρούσα ανάρτηση θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί η ύπαρξη του όρου "Μακεδονία" στο όνομα της γειτονικής χώρας (Βόρεια Μακεδονία, πλέον) δημιουργεί αναγκαστικά και Μακεδονικό Έθνος κι ας αναφέρεται μόνο για να δηλώσει την υπηκοότητα-ιθαγένεια των πολιτών της.

Κατ' αρχήν, η ιστορία έχει καταδείξει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι, όπου υπάρχει σύνθετη ονομασία ενός κράτους, όλοι οι επιθετικοί προσδιορισμοί περνούν στην ιστορική λήθη και το μόνο που μένει στην παγκόσμια συνείδηση είναι το ουσιαστικό (στην περίπτωσή μας, το "Μακεδονία").

Κλασσικό παράδειγμα γι αυτό αποτελεί η χώρα που -ας μην κρυβόμαστε- βρίσκεται πίσω από αυτή τη συμφωνία και δεν είναι άλλη από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Παρ' όλο που ο όρος "Αμερική" κανονικά αναφέρεται σε ολόκληρη ήπειρο (Βόρεια και Νότια Αμερική), η χρήση του, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, αναφέρεται για να δηλώσει μόνο το συγκεκριμένο κράτος της (π.χ., "...ποια στάση θα κρατήσει η Αμερική στο Συμβούλιο Ασφαλείας...").

Δεύτερο παράδειγμα αποτελεί η προσωρινή πολυσύνθετη ονομασία των γειτόνων μας "Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας", που, στα είκοσι πέντε περίπου χρόνια από τότε που καθιερώθηκε και στην καθημερινή διεθνή χρήση της, απλοποιούνταν σε σκέτο "Μακεδονία", παρά τις δικαιολογημένες αντιδράσεις μας γι αυτό (βλ. εδώ).

     Εδώ, δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι, για εμένα, τότε ήταν που, παρά την σχεδόν ομόφωνη -πλην του Κ.Κ.Ε.- απόφαση των πολιτικών μας αρχηγών για τη μη ύπαρξη του όρου "Μακεδονία" στην ονομασία της γείτονος, απόφαση την οποία στήριζαν η Ευρώπη -Ε.Ο.Κ. τότε- και η Αμερική (νεοεκλεγείς πρόεδρος Η.Π.Α. Μπιλ Κλίντον), μετά από ξαφνική αλλαγή πλεύσης από τον τότε πρωθυπουργό μας Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, δόθηκε το όνομα "Μακεδονία", έστω σαν συνθετικό της προσωρινής ονομασίας "Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας" (βλ. βίντεο που ακολουθεί).

Χαρακτηριστική περί αυτού είναι και η δήλωση του τότε Πρόεδρου της Επιτροπής των Εξωτερικών Υποθέσεων του Αμερικανικού Κογκρέσου κ. Λι Χάμιλτον, όπως είχε γραφεί στην ανταπόκριση του δημοσιογράφου Μιχάλη Ιγνατίου στην ημερήσια εφημερίδα "Πρωϊνή" της Νέας Υόρκης, λίγες μέρες μετά την επίσημη αναγνώριση από τα Ηνωμένα Έθνη: "Συμβιβαστήκατε αστραπιαία και δεν προλάβαμε να σας βοηθήσουμε. Μας αφήσατε σύξυλους με την υποχώρησή σας"!

Και λίγη τροφή για σκέψη: Άραγε, ποια είναι η μεγαλύτερη προδοσία; Όταν όλοι είναι μαζί σου κι εσύ δίνεις το όνομα ή όταν όλοι είναι εναντίον σου και, ουσιαστικά, προσπαθείς να σώσεις ο,τι ήλθε ως φυσική απόρροια του δοσίματος του ονόματος; Ο καθένας ας δώσει τη δική του απάντηση...

     Για να επανέλθω, όμως, στο αρχικό θέμα, και πάλι η ιστορία των Η.Π.Α. μας δείχνει πώς το όνομα οδηγεί στην καθιέρωση εθνικότητας. Όταν δημιουργήθηκε το κράτος των Η.Π.Α., οι πολίτες του ανήκαν σε μια πανσπερμία εθνοτήτων (Άγγλοι, Γάλλοι, Ισπανοί, Ιρλανδοί, κλπ.), όλοι όμως ήταν Αμερικανοί υπήκοοι και είχαν την Αμερικανική ιθαγένεια, απαρτίζοντας έναν λαό που δεν θα μπορούσε να ονομαστεί αλλιώς από "αμερικανικός λαός" (και όχι, φυσικά, ..."ηνωμενοπολιτειακοαμερικανικός λαός"!).

Ο λαός αυτός, από τη στιγμή που διέγραψε μια κοινή ιστορική πορεία ικανών χρόνων, και πάλι φυσικώ τω τρόπω, συνέστησε έθνος, που δεν θα μπορούσε να ονομαστεί αλλιώς από "Αμερικανικό Έθνος".

Με τον ίδιο αυτονόητο τρόπο και οι πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας, που ανήκουν σε διάφορες εθνότητες, δεν θα μπορούσαν να λέγονταν "Βορειομακεδόνες" (όπως και οι Αμερικανοί δεν θα μπορούσαν να λέγονταν "Ηνωμενοπολιτειοαμερικανοί", παρ' όλο που Αμερικανός, ουσιαστικά, είναι και οποιοσδήποτε άλλος κάτοικος της Αμερικανικής Ηπείρου -π.χ. Μεξικανός), αλλά "Μακεδόνες", ο δε "μακεδονικός λαός", μετά από κάποια έτη κοινής ιστορικής συμπόρευσης θα συνιστά πλέον έθνος, που επίσης δεν θα μπορεί να ονομαστεί διαφορετικά από "Μακεδονικό Έθνος"!

Εφ' όσον, λοιπόν, υπάρχει με οποιονδήποτε τρόπο ο όρος "Μακεδονία" στο όνομα του γειτονικού μας κράτους, έχουν δοθεί τα πάντα! Και όσο κι αν επιχειρηματολογεί εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών η οποιαδήποτε πολιτική παράταξη που δεν αποκλείει ρητά την ύπαρξη του όρου αυτού στην ονομασία του Κράτους των Σκοπίων (πολύ περισσότερο όταν αυτή είναι που πρώτη επέτρεψε αυτή την ύπαρξη), ο λόγος της αγνοεί την παγκόσμια ιστορική πραγματικότητα και καθίσταται κενός περιεχομένου.

Όσον αφορά τη γλώσσα, αυτή δεν καθορίζει από μόνη της την εθνότητα. Όλοι γνωρίζουμε, αν μη τι άλλο από τους υπολογιστές μας, ότι η γλώσσα που μιλά το Αμερικανικό Έθνος είναι τα "Αγγλικά Ηνωμένων Πολιτειών", χωρίς αυτό να τους καθιστά ...Άγγλους.
Επίσης, ο μακεδονομάχος καπετάν Κώττας δεν μιλούσε Ελληνικά (είχε, μάλιστα, διερμηνέα!), αλλά το γλωσσικό βουλγαροσλαβικό ιδίωμα που τώρα ονομάστηκε "Μακεδονικά" (από το γεωγραφικό τόπο στον οποίο διαμορφώθηκε), σαφέστατα, όμως, ήταν Έλληνας!
Θα μου συγχωρήσετε τον κάπως άκομψο παραλληλισμό, αλλά ο,τι έχει μακαρόνια δεν είναι απαραίτητα μακαρονάδα (μπορεί να είναι και ...σουφλέ), ο,τι, όμως, ονομάσω μακαρονάδα πρέπει οπωσδήποτε να έχει μακαρόνια. Με άλλα λόγια, όποιος μιλάει τα μακεδονικά, δεν σημαίνει ότι ανήκει σε αντίστοιχο έθνος, όταν, όμως, ονομάσω Μακεδονία ένα κράτος, οι πολίτες του, αργά ή γρήγορα, δεν μπορεί παρά να ανήκουν σε αντίστοιχο έθνος, να είναι δηλαδή Μακεδόνες, ακόμα και αν δεν μιλάνε Μακεδονικά, αλλά μια άλλη γλώσσα (π.χ., Αλβανικά). Γι αυτό και επιμένω ότι το όνομα είναι το καθοριστικό και όλα τ' άλλα έρχονται δεύτερα.

Ο πρωθυπουργός, σήμερα, είπε ότι η μάχη που δόθηκε για την κύρωση ή μη της συμφωνίας "δεν είχε νικητές και ηττημένους". Θα συμφωνήσω, λέγοντας ότι είχε μόνο ηττημένους, αφού ήταν μια συμφωνία που η πλειοψηφία και των δύο λαών δεν ενέκρινε (θυμίζω την αντίθεση των δύο τρίτων των πολιτών της Π.Γ.Δ.Μ., που δεν πήγε καν να ψηφίσει στο σχετικό δημοψήφισμα, και τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια του δικού μας λαού στον οποίο δεν δόθηκε καν η δυνατότητα να εκφράσει την αντίθεσή του μέσω δημοψηφίσματος).

Είναι λυπηρό που η φράση του Διονύσιου Σολωμού "Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ο,τι είναι αληθές", χρησιμοποιήθηκε για να υποστηριχθεί ένα ψέμα: ότι υπάρχει και κάποια "άλλη" Μακεδονία που δεν είναι ελληνική (και δεν αναφέρομαι στο σε ποιανού κράτους τα γεωγραφικά όρια ανήκει...).

Το ψέμα, όμως, έχει κοντά ποδάρια και, όπως έλεγε γι αυτό το θέμα και ο Άγιος Παΐσιος, "Βρε παιδιά… Ο τσιγγάνος αν βάλει φουστανέλα γίνεται τσολιάς;"!