Μακεδονικό: αν μιλήσουμε για προδοσία, ουδείς αναμάρτητος!

    Τώρα τελευταία, με αφορμή το Μακεδονικό ζήτημα, όλο και περισσότερο ακούγονται οι χαρακτηρισμοί "προδότες" και "πατριώτες", όλοι δε, με πρώτες τις πολιτικές παρατάξεις, σπεύδουν να αποδείξουν ότι ανήκουν στους δεύτερους και όχι στους πρώτους.

Στην παρούσα ανάρτηση, θα προσπαθήσω να αποδείξω ότι σχεδόν όλες οι πολιτικές παρατάξεις, που εκπροσωπούνται αυτή τη στιγμή στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, έχουν το μερίδιό τους στην προδοσία της αλήθειας ότι η Μακεδονία είναι μία και ελληνική (όσοι αμφισβητούν την αλήθεια αυτή, καλούνται να υποδείξουν έστω και ένα κείμενο, πριν από αυτό των Πρεσπών, με δεσμευτική νομική ισχύ για αυτούς που το υπογράφουν -συνθήκη, συμφωνία, κλπ.- που να γράφει ότι υπάρχουν πολλές "Μακεδονίες", με δική τους -διαφορετική από την ελληνική- ιστορία και όχι μία, που μοιράζεται στα γεωγραφικά όρια τριών κρατών).

Μιλώ για "προδοσία της αλήθειας" διότι, σύμφωνα με τη φράση του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμού "Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ο,τι είναι αληθές", η προδοσία της αλήθειας είναι ταυτόχρονα και εθνική προδοσία.

Το ότι η Συμφωνία των Πρεσπών (άρα και όποια πολιτική παράταξη την ψήφισε) πρόδωσε την παραπάνω αλήθεια της μιας και ελληνικής Μακεδονίας είναι πασιφανές από το ίδιο το κείμενό της, όπου, στο άρθρο 7, ορίζεται ότι υπάρχει η "Μακεδονία" που νοείται ως η γνωστή "βόρεια περιοχή" της Ελλάδας (παράγραφος 2), αλλά και η "Μακεδονία" που νοείται ως η "επικράτεια" του κράτους των Σκοπίων (παράγραφος 3) -και, ναι, καλά διαβάσατε, η επικράτεια της γειτονικής χώρας εκφράζεται με τον όρο "Μακεδονία" σκέτο!- και οι δύο αυτές "Μακεδονίες" δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, όσον αφορά τον πληθυσμό, την ιστορία, την κουλτούρα, την γλώσσα (που για τη μία είναι η Ελληνική, ενώ για την άλλη η "Μακεδονική"), κλπ.

Αφού το ξεκαθάρισα αυτό, θα ασχοληθώ με τις πολιτικές παρατάξεις που δεν ψήφισαν την συμφωνία:

Θα ξεκινήσω με το Κ.Κ.Ε., για το οποίο, στην κυριολεξία, αληθινό είναι ...ο,τι εξυπηρετεί το κόμμα!

Μη σας φανεί βαριά η έκφραση, διότι, παλαιότερα (περίοδος μεσοπολέμου), γι αυτούς υπήρχε "Μακεδονικό Έθνος", το οποίο ζούσε "ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ!" (βλ. παρακάτω εικόνα), οι δε Μακεδόνες, από κοινού με τους Θράκες, έπρεπε να παλέψουν "για την εθνική τους απελευθέρωση" (Αποφάσεις IV Ολομέλειας του Κ.Κ.Ε. -βλ. δεύτερη παρακάτω εικόνα), προκειμένου, φυσικά, να συστήσουν μια ακόμα σοσιαλιστική δημοκρατία.

Παραθέτοντας τα παραπάνω, δεν μέμφομαι το Κ.Κ.Ε. για προδοσία της ιδεολογίας του (κάθε άλλο!), αλλά για προδοσία της αλήθειας, προκειμένου να εξυπηρετηθεί η ιδεολογία του!

Και αυτό επιβεβαιώνεται πρόσφατα, με την καινούρια θέση του κόμματος ότι η αναγνώριση ενός τέτοιου έθνους, από τη στιγμή που εξυπηρετεί τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, είναι επιεικώς απαράδεκτη.

Με άλλα λόγια, "Μακεδονικό Έθνος" υπάρχει, όταν εξυπηρετεί τον κομμουνισμό, ενώ, όταν εξυπηρετεί τον ιμπεριαλισμό, ...δεν υπάρχει!

Σαν να μη μας τα λέτε και τόσο καλά, σύντροφοι...

Τώρα, θα μου επιτρέψετε, μέσα από την επισήμανση μιας "λεπτομέρειας" στο παραπάνω έντυπο "Ο ΝΕΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ", να δείξω και την προδοσία μιας παράταξης που πρωταγωνιστεί στο να χαρακτηρίζει όλους τους άλλους "προδότες" και που δεν είναι άλλη από την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ (ψυχραιμία, "ελληνάρες" μου, και, πριν προβείτε στην αθρόα παράθεση ύβρεων στα σχόλια της ανάρτησης, διαβάστε πρώτα αυτά που ακολουθούν -συζήτηση κάνουμε!).

Η προκήρυξη, λοιπόν, που κατέχει κεντρική θέση στον Νέο Ριζοσπάστη, είναι της Κεντρικής Επιτροπής της Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης (Ε.Μ.Ε.Ο. ή, με ξένη γραφή, ВМРО -ίσως κάτι αρχίζει να σας θυμίζει), ένα επαναστατικό κίνημα που σχηματίστηκε το 1893. Μετά από διάφορους μετασχηματισμούς, η αρχική οργάνωση (που είχε, πλέον, σαφώς κομμουνιστικό προσανατολισμό) διαλύθηκε το 1934 στα κεντρικά της γραφεία στη Βουλγαρία, ενώ εκείνη την εποχή το έδαφος του κράτους των Σκοπίων ήταν μέρος του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας.

Το 1990, στα Σκόπια, ιδρύεται ένα δεξιό εθνικιστικό κόμμα, με το όνομα "Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση - Δημοκρατικό Κόμμα για τη Μακεδονική Εθνική Ενότητα" (είναι το γνωστό μας "βε-με-ρο"). Το κόμμα διεκδικεί ιδεολογική καταγωγή από την παλιά ΕΜΕΟ, που αποτελεί, άλλωστε, και το μισό ...όνομά του (βλ. εδώ).

Το πρόβλημα με τα εθνικιστικά κόμματα είναι ότι, λόγω της εγγενούς αλυτρωτικής τους φύσεως, συνεργάζονται μια χαρά όταν είναι "μακριά κι αγαπημένοι", όταν όμως είναι γείτονες, υπάρχει ...θέμα! Θα παραλείψω τη συνεργασία του σκοπιανικού εθνικισμού με τον Αδόλφο Χίτλερ εις βάρος της χώρας μας και δη της Μακεδονίας μας, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να εστιάσω στο σήμερα.

Σήμερα, έχουμε να εγκαινιάζεται μια διαδικασία ένταξης της "Βόρειας Μακεδονίας" στην Ε.Ε..

Από την άλλη, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, μπαίνοντας στην Ελληνική Βουλή, ξέχασε τα περί "άμεσης αποχώρησης της χώρας μας από την Ε.Ε." και, σε συνεργασία με ιδεολογικούς της συγγενείς σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, μάλλον παλεύει για την προώθηση του εθνικισμού στην Ενωμένη Ευρώπη. Αργά ή γρήγορα, λοιπόν, θα αναγκαστεί να συνεργαστεί και με το αδελφό κόμμα των Σκοπίων, μέσα στην ίδια ευρωπαϊκή "οικογένεια" και τότε τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα γι αυτήν... Δεν ξέρω, ...ίσως κάνω και λάθος...

Ίσως, πάλι, επηρεάζομαι από το γεγονός ότι η ιδεολογία της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ έχει ήδη προδώσει την Αλήθεια, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, οδηγώντας τον αξέχαστο και μακαριστό πλέον Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλο στο να την χαρακτηρίσει "Δούρειο Ίππο της Εκκλησίας" (βλ. από 31:43 και μετά):

     Η συνέχεια ανήκει στην αξιωματική αντιπολίτευση, δηλαδή τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Εδώ να θυμίσω ότι η πρώτη και μεγαλύτερη προδοσία έγινε στις 7 Απριλίου του 1993, στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, από τον τότε πρωθυπουργό και πρόεδρο της Ν.Δ., που τυγχάνει και πατέρας του σημερινού προέδρου της, δίνοντας το όνομα "Μακεδονία" στα Σκόπια (έστω και σαν συνθετικό ενός προσωρινού ονόματός τους). Για τη σημασία αυτής της παραχώρησης, δείτε εδώ.

Την προδοσία αυτή τη χαρακτηρίζω "μεγαλύτερη" γιατί συντελέστηκε, παρά την σχεδόν ομόφωνη -πλην του Κ.Κ.Ε.- απόφαση των πολιτικών μας αρχηγών για τη μη ύπαρξη του όρου "Μακεδονία" στην ονομασία της γείτονος, απόφαση την οποία στήριζαν η Ευρώπη -Ε.Ο.Κ. τότε- και η Αμερική (νεοεκλεγείς πρόεδρος Η.Π.Α. Μπιλ Κλίντον).

Με άλλα λόγια, δόθηκε το όνομα, όταν όλοι ήταν μαζί μας για να μη δοθεί!

Αυτό είναι κάτι πολύ πιο κατακριτέο από αυτό που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα, που όλοι ήταν εναντίον μας, ειδικά αν σκεφτεί κανείς την ιστορική ιδεολογική παρακαταθήκη αυτής της παράταξης, που -μην ξεχνάμε- ανήκει στο χώρο της αριστεράς (τρόπος του λέγειν, τώρα πια...).

Από αυτή την άποψη, ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε πιο ...πιστός στις αποφάσεις της Ολομέλειας του ΚΚΕ του 1933, απ' ο,τι το σημερινό ΚΚΕ (εκεί βρήκε να δείξει συνέπεια στην αριστερή του ταυτότητα;).

Η προδοσία της Μακεδονίας από την Ν.Δ. περιγράφεται πολύ χαρακτηριστικά σε ομιλία του Κρις (Χρήστου) Σπύρου, Πρώην Πρόεδρου του Δημοκρατικού Κόμματος της Πολιτείας Νιού Χαμσάιρ ΗΠΑ, για το Σκοπιανικό, στην εκδήλωση της Ένωσης των Αποφοίτων Αμερικανικών Πανεπιστημίων, στην Αθήνα, το 2004:

"Έτσι λοιπόν εάν σας ρωτήσει κανείς πότε αναγνωρίστηκε (γεννήθηκε) το πρώτο και μόνο μη Ελληνικό κράτος με το όνομα "Μακεδονία" να του πείτε στις 7 Απριλίου 1993.

Αν σας ρωτήσει ποια ήταν η θέση της Ελλάδος, να πείτε ότι ψήφισε υπέρ!

Αν σας ρωτήσει πώς ψήφισε η Αμερική να του πείτε και αυτή ψήφισε υπέρ.

Αν σας ρωτήσει γιατί οι Ελληνοαμερικανοί φίλοι του Μπιλ Κλίντον του ζήτησαν να αλλάξει την θέση που είχε πάρει στις 3 Οκτωβρίου 1992 να του πείτε γιατί η Ελληνική κυβέρνηση τους ζήτησε να το κάνουν!"

(όλη την λεπτομερώς εμπεριστατωμένη -με ντοκουμέντα- ομιλία μπορείτε και αξίζει να τη διαβάσετε εδώ).

Μία παράταξη που μοιάζει να ξεφεύγει από αυτό το σκηνικό της προδοσίας είναι η ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ του Βασίλη Λεβέντη. Το πρόβλημα στο κόμμα του συμπαθέστατου αυτού πολιτικού είναι ότι, κατά τη γνώμη μου, στηρίζεται στο ήθος και την εικόνα ενός μόνο ανθρώπου (και αυτού γηραλέου), του προέδρου του!

Ίσως γι αυτό και μόνιμη πρότασή του για τη διακυβέρνηση της χώρας είναι αυτή να γίνει από τεχνοκράτες και όχι από πολιτικούς (άντε ψάξε να βρεις πολιτικούς με ήθος, που να μην υπολογίζουν πολιτικό κόστος, στις μέρες μας!...).

Ο συγκεκριμένος κύριος είναι και ο λόγος που χρησιμοποίησα τη λέξη "σχεδόν", μπροστά από τη φράση "όλες οι πολιτικές παρατάξεις, που εκπροσωπούνται αυτή τη στιγμή στο Ελληνικό Κοινοβούλιο", στην αρχή της ανάρτησής μου.

     Κι έρχομαι τώρα σ' εμάς, τον απλό λαό, που -μην το ξεχνάμε- είμαστε αυτοί που ψήφισαν τα κόμματα που εκπροσωπούνται στη Βουλή.

Θα επαναλάβω κάτι που λέω συχνά: Δημοκρατία δεν είναι το πολίτευμα που εξασφαλίζει ότι την εξουσία θα την ασκούν αυτοί που αξίζουν, αλλά σίγουρα είναι το πολίτευμα που εξασφαλίζει ότι την εξουσία θα την ασκούν αυτοί που μας αξίζουν!

Με άλλα λόγια, στη δημοκρατία, ισχύει απόλυτα το "δείξε μου τους βουλευτές σου, να σου πω τι λαός είσαι".

Και για να μη νομίσετε ότι παραείμαι αυστηρός, θα δώσω ένα παράδειγμα από τον χώρο του ποδοσφαίρου:

Και πριν από τη δεκαετία του '90, που αναδείχθηκε το μακεδονικό ζήτημα, αλλά και μετά απ' αυτή,  όταν έπαιζε μια ομάδα μας με κάποια της Μακεδονίας, "Βούλγαρους" τους ανεβάζαμε, "Βούλγαρους" τους κατεβάζαμε!

Κι όταν ο Μπαμπινιώτης έγραψε στο λεξικό του, στο λήμμα "Βούλγαρος", για τον καταχρηστικό τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιείται αυτή η λέξη για να δηλώσει οπαδό βορειοελλαδίτικης ομάδας, έπεσαν όλοι να τον φάνε, λες και δεν υπήρχε τέτοια χρήση του όρου ή -ακόμη χειρότερα- λες και χρησιμοποιούταν κατά ...κυριολεκτικό τρόπο!

Τελικά, εμείς οι Έλληνες είμαστε οι χειρότεροι εχθροί οποιουδήποτε αγαθού μας έχει δώσει ο Θεός, μέχρι κάποιος να το αμφισβητήσει ή να θελήσει να το οικειοποιηθεί (να μη μιλήσουμε και για "τουρκόσπορους" και "χανουμάκια")!

Κορυφαίο δείγμα της παραπάνω εθνικής μας "παραφροσύνης" έζησα στο στρατό, από έναν συνονόματο Κερκυραίο (Σπύρο), που, παρά τις παρακλήσεις μου για το αντίθετο, από το πρωί ως το βράδυ, βλαστημούσε το όνομα του αγίου μας, λέγοντας "Γ... τον Άγιο Σπυρίδωνα!".

Κάποια στιγμή, κάποιος από τη δική μας σειρά, χρησιμοποίησε ακριβώς την ίδια βλάσφημη φράση, οπότε, προς μεγάλη έκπληξη όλων μας, ο Σπύρος γυρίζει και με έντονο ύφος του λέει "Μην το ξαναπείς ποτέ αυτό για τον Άγιο Σπυρίδωνα!".

Στη δε λογικότατη απάντηση του άλλου "Μα, εσύ το λες συνέχεια!", ανταπάντησε "Εγώ είμαι Κερκυραίος και μόνο εμείς έχουμε το δικαίωμα να το λέμε για τον άγιό μας!".

Κάποιος να μου πει αν είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε...

Τελειώνοντας, θέλω να επαναλάβω ότι δεν έχω τίποτα με πρόσωπα και αν με τα παραπάνω που έγραψα προσέβαλα κανέναν, θέλω να ξέρει ότι δεν έγινε σκόπιμα.

Στην Ορθοδοξία, έμαθα να αγαπώ όλους τους ανθρώπους και να μην κρίνω ποτέ τους ίδιους, αλλά μόνο τις ιδέες τους, τα λόγια τους ή τις πράξεις τους.

Άλλωστε, η πάλη μας δεν είναι προς "αίμα και σάρκα", αλλά προς "τα πνευματικά της πονηρίας" (προς Εφεσίους, κεφ. 6, στίχ. 12), μια πάλη που, κυρίως, έχει εσωτερικό χαρακτήρα.

Αυτό το τελευταίο, επειδή κάποιοι φίλοι μου έχουν ..."αλλεργία" σε οτιδήποτε χριστιανικό, αφήνω να το αποδώσει σε ποιητική μορφή, ο νομπελίστας μας Οδυσσέας Ελύτης: