Στη μανούλα μου...
Αυτή η ανάρτηση ίσως σας φανεί μακάβρια, όμως διαβάζοντάς τη θα δείτε ότι είναι αναστάσιμη και ελπιδοφόρα . Πρόκειται για ένα κείμενο που είχα γράψει για να διαβάσω στο 40νθήμερο μνημόσυνο της μητέρας μου , η οποία αναπαύτηκε ανήμερα της Πεντηκοστής , και το οποίο τελικά - και πολύ σωστά - δεν διαβάστηκε για δύο κυρίως λόγους: Ο πρώτος λόγος ήταν καθαρά πρακτικός , αφού το μνημόσυνο γινόταν Κυριακή , μετά τη Θ. Λειτουργία, και η κούραση θα ήταν ήδη μεγάλη για να ειπωθούν πράγματα, τα σημαντικότερα από τα οποία αναφέρονταν ήδη επαρκώς στα λειτουργικά κείμενα των ακολουθιών της κηδείας και του μνημοσύνου (όποιος δεν τα πρόσεξε ... ας πρόσεχε!). Ο δεύτερος λόγος ήταν λόγος σεβασμού προς τους δύο ιεράρχες που είχαν την καλοσύνη να παραστούν και στις δύο ακολουθίες, ειδικά από τη στιγμή που ο ένας απ' αυτούς είχε στενή κατά σάρκα συγγένεια με τη μητέρα μας (ήταν κουνιάδος της) και την γνώριζε καλά (οπότε είχε και τον πρώτο λόγο). Σωστή λοιπόν και εν μέρει ανακουφι