Ορθοδοξία και στιγματισμός των ψυχικά νοσούντων δεν συμβιβάζονται!
Δεν είμαι ούτε θεολόγος, ούτε γιατρός, πολύ περισσότερο δεν είμαι ψυχίατρος. Όσα θα γράψω προέρχονται από το πώς βίωσα και βιώνω την ψυχική νόσο σε πρόσωπα του στενότερου και ευρύτερου περιβάλλοντός μου , ως συνειδητό μέλος της Εκκλησίας και όσον αφορά την στάση των άλλων αλλά και των ίδιων των πασχόντων απέναντι στην νόσο τους . Μάλιστα, επειδή στην Ορθοδοξία η αλήθεια βρίσκεται στο "εμείς", ενώ στο "εγώ" ελοχεύει η πλάνη, όχι μόνο δέχομαι αλλά και επιζητώ οποιαδήποτε διόρθωση αυτών που θα διατυπώσω (ο σχολιασμός είναι ελεύθερος στο blog μου). Θεωρώ απαραίτητο ν' αρχίσω με την ορθόδοξη ανθρωπολογία, σύμφωνα με την οποία ο κάθε άνθρωπος είναι μια μοναδική και ανεπανάληπτη ύπαρξη αποτελούμενη από ψυχή και σώμα , δύο στοιχεία άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους * . Επομένως, το κάθε τι -άρα και την νόσο - το βιώνουμε ψυχοσωματικά . Έτσι, μια ψυχική κατάσταση επηρεάζει το σώμα (π.χ., το άγχος μπορεί να δημιουργήσει αυχενικό σύνδρομο) και μια σωμα