Άγιον Πνεύμα, το ...Αδέσποτον!

Σήμερα, γιορτάζει το Άγιο Πνεύμα, το ένα από τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.

Στις μέρες μας, δυστυχώς, ο περισσότερος κόσμος ξεχνά ότι το Άγιο Πνεύμα είναι πρόσωπο και μάλιστα ισότιμο με τον Πατέρα και τον Υιό, τα άλλα δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Ίσως αυτό συμβαίνει λόγω των όρων "πατέρας" και "υιός", που, στην καθημερινή ζωή, παραπέμπουν σε "κάποιον", ενώ ο όρος "πνεύμα" παραπέμπει σε "κάτι".

Έτσι, άλλοι το θεωρούν πνεύμα του Θεού, κατ' αντιστοιχία με το πνεύμα του ανθρώπου, και άλλοι ως τη δύναμη-ενέργεια του Θεού.

Όμως, τα ίδια τα λόγια του Χριστού δείχνουν ότι το Άγιο Πνεύμα είναι της ίδιας φύσης με Αυτόν: "καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ' ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα" (Κατά Ιωάννην, κεφ. 14, στίχ. 16). 'Άλλον", υπονοείται "σαν εμένα" και, φυσικά, όχι "κάτι", αλλά "κάποιον".

Επίσης, στη γνωστή εντολή που δίνει στους μαθητές, μετά την Ανάστασή Του, παραδίδει και το όνομα του Τριαδικού Θεού στο οποίο θα βαφτίζουν, χωρίς να κάνει καμία διάκριση στα τρία πρόσωπα: "πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος," (Κατά Ματθαίον, Κεφ. 28, στίχ. 19).

Τέλος, ο Ιησούς φανερώνει και ότι το Άγιο Πνεύμα έχει και δικό Του θέλημα: "τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ," (Κατά Ιωάννην, κεφ. 3, στίχ. 8).

Όλα τα παραπάνω αποδίδονται με έναν κάπως αναπάντεχο όρο -τον όρο ..."Αδέσποτον"-, στο πρώτο τροπάριο της Πέμπτης Ωδής του δεύτερου κανόνα (ιαμβικού) της σημερινής εορτής:

Ωραία, θα μου πείτε, αλλά τι μας ενδιαφέρουν εμάς όλα αυτά τα θεολογικά;

Όποιος το ρωτάει αυτό, συγγνώμη, αλλά συνελήφθη ...αδιάβαστος!

Από τη στιγμή που, κατά τη Γραφή, έχουμε πλαστεί "κατ' εικόνα" και "καθ' ομοίωσιν" του Τριαδικού Θεού -"Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ' εικόνα ημετέραν και καθ' ομοίωσιν" (Γεν. 1,26)-, δεν μπορεί να υπάρξει Ανθρωπολογία χωρίς Θεολογία (βλ. και εδώ, στο σημείο που αναφέρομαι στον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο).

Με άλλα λόγια, αν δεν έχουμε ορθή γνώση για το Θεό, δεν μπορούμε να έχουμε ορθή γνώση ούτε για το ποια είναι η φύση μας, ούτε για το ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μας, αφού ο Θεός είναι το "καλούπι" (κατ' εικόνα) και το πρότυπό μας (καθ' ομοίωσιν), ταυτόχρονα!

Έτσι, αφού ο Θεός μας υπάρχει ως αγαπητική κοινωνία ισότιμων προσώπων, με τον ίδιο τρόπο καλούμαστε να υπάρχουμε κι εμείς, μέσα στην Εκκλησία (βλ. και εδώ).

Αν ένα από τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος το θεωρήσουμε σε κάτι κατώτερο από τα άλλα δύο, τότε η ισοτιμία παύει να είναι χαρακτηριστικό της κοινωνίας αγάπης που έχουμε σαν πρότυπο, με ο,τι αυτό συνεπάγεται...

Ελπίζω να μην έγινα δυσνόητος, προσπαθώντας να γίνω ...κατανοητός!...