Είναι η άμβλωση φόνος ή όχι;

     Το ζητούμενο, στην παρούσα ανάρτηση, είναι να εξετάσουμε αν "το δικαίωμα της γυναίκας στην άμβλωση" είναι δικαίωμα στην αφαίρεση μιας άλλης ζωής, διαφορετικής από την δική της, ή όχι.

     Οπωσδήποτε, κάθε γυναίκα -όπως και κάθε άνθρωπος, γενικότερα- έχει το δικαίωμα να κάνει ο,τι θέλει στο σώμα της (αν και, τώρα τελευταία, με κάτι υποχρεωτικότητες, αυτό το δικαίωμα έχει δεχτεί ισχυρό πλήγμα).

     Αν, λοιπόν, το έμβρυο αποτελεί μέρος του σώματος της γυναίκας, είναι φανερό ότι η άμβλωση δεν είναι φόνος.

     Αν, όμως, αποτελεί ανεξάρτητο ανθρώπινο οργανισμό, τότε η άμβλωση είναι φόνος.

     Από τότε που ανακαλύφθηκε το γονιδίωμα (DNA), όχι μόνο του ανθρώπου αλλά και όλων των ζωντανών οργανισμών, καθώς και ο ρόλος του, ως σχέδιο, στον μοναδικό τρόπο διαμόρφωσης του κάθε οργανισμού (σε συνδυασμό με τους περιβαλλοντικούς παράγοντες), έγινε σαφές ότι αποτελεί την βιολογική ταυτότητα του καθενός μας.

Ουσιαστικά, από καθαρά βιολογικής απόψεως, είμαστε ένα DNA -σχέδιο- που υλοποιείται και, επειδή του καθενός το DNA είναι μοναδικό, μοναδικός είναι και ο τρόπος που αναπτύσσονται όλα τα χαρακτηριστικά μας.

Το DNA μας σχηματίζεται ακριβώς την στιγμή της συλλήψεώς μας, παίρνοντας, σε κάθε ζεύγος χρωματοσωμάτων, το ένα χρωματόσωμα από την μητέρα (από τον πυρήνα του ωαρίου της) και το άλλο από τον πατέρα (από τον πυρήνα του σπερματοζωαρίου του), και, αμέσως, αρχίζει να υλοποιείται.

Ακριβώς εκείνη την στιγμή (ούτε δευτερόλεπτο πριν) καθορίζονται όλα όσα συνιστούν την βιολογική μας υπόσταση: αν είμαστε αγόρι ή κορίτσι, ξανθοί ή μελαχρινοί, με γαλανά ή καστανά μάτια, κλπ..

Και, από εκείνη την στιγμή και μέχρι τον θάνατό μας, είμαστε ένα μοναδικό DNA -διαφορετικό από οποιουδήποτε άλλου- εν εξελίξει.

     Από τα παραπάνω, νομίζω ότι γίνεται σαφές ότι, από την στιγμή της συλλήψεώς μας, είμαστε ένας ανεξάρτητος ανθρώπινος οργανισμός.

Και, πραγματικά, απορώ πώς, στην εποχή μας, που το DNA θεωρείται το απόλυτο στοιχείο ταυτοποίησης ενός προσώπου, κάποιοι, αγνοώντας όλα τα παραπάνω επιστημονικά δεδομένα, θεωρούν μέρος του σώματός τους "κάτι" που διαθέτει διαφορετικό DNA από το δικό τους!

Θα έλεγαν, άραγε, το ίδιο, στην περίπτωση της τεχνητής γονιμοποίησης και μέχρι το προϊόν της σύλληψης να εμφυτευτεί στην μήτρα, ότι δηλαδή αποτελεί μέρος του ...δοκιμαστικού σωλήνα;

Επίσης, ας υποθέσουμε ότι ήμουν γυναίκα και είχα την δυνατότητα να δώσω το πρώτο κύτταρο (ζυγωτό), που σχηματίστηκε από την ένωση ενός ωαρίου μου με ένα σπερματοζωάριο, σ' ένα εργαστήριο, προκειμένου να ελέγξουν αν αυτό το κύτταρο ανήκει σ' εμένα ή σε κάποιο άλλο πρόσωπο.

Είναι βέβαιο πως -αν υπήρχε αυτή η δυνατότητα, πάντα- θα μου έλεγαν ότι ανήκει σε διαφορετικό πρόσωπο, και μάλιστα, αν ανίχνευαν και το χρωματόσωμα "Ψι", θα μου έλεγαν ότι ανήκει σε ...άντρα!

Εν κατακλείδει, το γεγονός ότι το έμβρυο, από την στιγμή που θα συλληφθεί μέχρι τον τοκετό, φιλοξενείται στο σώμα της γυναίκας δεν σημαίνει, με τίποτα, ότι αποτελεί μέρος του.

Και οποιαδήποτε επέμβαση στο έμβρυο, από την στιγμή της δημιουργίας του και μετά, είναι επέμβαση στο σώμα κάποιου άλλου ανθρώπου και όχι της γυναίκας που το κυοφορεί, αν δε η επέμβαση αυτή έχει ως συνέπεια την παύση της ζωής του εμβρύου, μιλάμε για καθαρό φόνο.

Το δικαίωμα, λοιπόν, στην άμβλωση είναι δικαίωμα ζωής και θανάτου, πάνω σε μια άλλη ανθρώπινη ύπαρξη, κάτι αδιανόητο για τον εικοστό πρώτο αιώνα (τέτοιο δικαίωμα είχαν οι αφέντες επί των δούλων τους).

Κάποιοι, την κατάργηση του παραπάνω δικαιώματος την ονομάζουν "επιστροφή στον Μεσαίωνα".

Νομίζω, όμως, πως φάνηκε καθαρά ότι ισχύει ακριβώς το αντίθετο:

Η διατήρηση ενός τέτοιου δικαιώματος και η ηθελημένη αγνόηση των σύγχρονων επιστημονικών δεδομένων είναι που μας φέρνουν, πραγματικά, πίσω στον Μεσαίωνα (αν κάτι από αυτά  που παρέθεσα, και τα οποία αποτελούν στοιχειώδεις γνώσεις Βιολογίας Λυκείου της δεκαετίας του '80 -τότε ήμουν στο λύκειο-, δεν ισχύει, παρακαλώ να μου το επισημάνετε στα σχόλια της ανάρτησης).

     Και έρχεται η ώρα για το αμείλικτο ερώτημα:

Επομένως, οι γυναίκες που έκαναν άμβλωση είναι ...φόνισσες;

Απαντώ ευθέως: ΟΧΙ, απαραίτητα.

Κι αυτό, για τους παρακάτω λόγους:

     1. Σχεδόν καμία γυναίκα, απ' αυτές που αποφάσισαν ελεύθερα να προχωρήσουν σε άμβλωση, δεν το έκανε με πλήρη συνείδηση ότι αυτό είναι φόνος.

Για να καταλάβουμε πόσο μεγάλη σημασία έχει αυτό, ας σκεφτούμε κάποιον που λέει ένα μεγάλο ψέμα, πιστεύοντας όμως ότι αυτό που λέει είναι αλήθεια.

Ναι μεν ψεύδεται, αλλά ποιος εχέφρων άνθρωπος θα τον ονόμαζε ...ψεύτη;

     2. Τις περισσότερες φορές, η απόφαση για την άμβλωση όχι μόνο δεν είναι αποτέλεσμα ελεύθερης επιλογής της εγκύου, αλλά προϊόν απίστευτων -ενίοτε- πιέσεων, που προκύπτουν από το περιβάλλον της και τις γενικότερες συνθήκες που επικρατούν σ' αυτό.

Θα μπορούσαμε να πούμε, λοιπόν, ότι η απόφαση αυτή πάρθηκε, κατά το λεγόμενο, "με το πιστόλι στον κρόταφο", με ο,τι αυτό συνεπάγεται για τον βαθμό ευθύνης της εγκύου.

     3. Ο φυσικός και ηθικός αυτουργός μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης (γιατί, αν μιλάμε για επιθυμητή, δεν τίθεται θέμα άμβλωσης) είναι, σχεδόν πάντα, ο πατέρας και, συνήθως, αυτή η αυτουργία, όσον αφορά το ηθικό σκέλος, μεταφέρεται και στην πράξη της άμβλωσης, με την έγκυο ν' αποτελεί μάλλον το θύμα παρά τον θύτη, στην όλη ιστορία.

     Ερχόμαστε, τώρα, σε κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις, όπου η θανάτωση του κυοφορούμενου, μέσω της άμβλωσης, μοιάζει να είναι μονόδρομος και, συνήθως, αποτελούν εξαιρέσεις ακόμα και σε νομοθεσίες που απαγορεύουν την άμβλωση:

     1. Το κυοφορούμενο να προέκυψε ως αποτέλεσμα βιασμού της γυναίκας, οπότε κρίνεται άκρως επιζήμιο για την ψυχική υγεία της το να φέρει στον κόσμο και να αναθρέψει το παιδί του βιαστή της.

Και για το ίδιο το παιδί, όμως, δεν θα είναι καλό να το μεγαλώνει μια μητέρα που, στο πρόσωπό του, βλέπει έναν άνθρωπο που την κακοποίησε βάναυσα (τον πατέρα του).

Εδώ, χωρίς να παραβλέψουμε τα παραπάνω, πρέπει αρχικά να σκεφτούμε κατά πόσον είναι δίκαιο να τιμωρηθεί κάποιος (το παιδί), και μάλιστα με την εσχάτη των ποινών (τον θάνατο), για κάτι που έκανε κάποιος άλλος (ο πατέρας του), όταν ούτε για τον ίδιον, που το έκανε, δεν προβλέπεται τέτοια ποινή (μιλάμε για χώρες όπου δεν υπάρχει η θανατική ποινή).

Επίσης, με τόσα άτεκνα ζευγάρια να λαχταρούν να υιοθετήσουν ένα παιδί και με την ανωνυμία που εξασφαλίζουν οι αρμόδιες υπηρεσίες, το παιδί αυτό θα μπορεί να μεγαλώσει με ανθρώπους που το αγαπούν, χωρίς να μάθει ποτέ ποιος ήταν ο φυσικός πατέρας του και τι είχε κάνει (σε πολύ αρχικό στάδιο εγκυμοσύνης -μιλάμε για τις πρώτες μέρες-, θα μπορούσε ακόμα και να γίνει μεταφύτευση του κυοφορούμενου στην μήτρα της θετής του μητέρας, ώστε να το κυοφορήσει και να το γεννήσει αυτή -αν και αυτό το διάστημα, η βιασμένη γυναίκα προσπαθεί να ορθοποδήσει ψυχολογικά και δύσκολα θα είχε την διάθεση για τέτοιες διαδικασίες).

     2. Ο προγεννητικός έλεγχος δείχνει ότι θα γεννηθεί ένα παιδί με ειδικές ανάγκες (ΑΜΕΑ), που "δεν θα μπορεί να ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή". 

Το τελευταίο κομμάτι της παραπάνω πρότασης το έβαλα σε εισαγωγικά, γιατί πιστεύω ότι είναι μια τελείως λάθος θεώρηση των πραγμάτων, με την οποία δεν θέλω να φανεί ότι συμφωνώ, έστω και στο ελάχιστο.

Κι αυτό, επειδή η ευτυχία δεν εξαρτάται από τις ικανότητές μας, ούτε από το επίπεδο της υγείας μας, αλλά από το αν ζούμε σ' ένα περιβάλλον αγάπης ή όχι (βλ. εδώ).

Πόσοι άνθρωποι δεν είχαν ταλέντα, υγεία, πλούτο, δόξα και όμως έδωσαν τέλος στην ζωή τους, γιατί ένιωσαν ότι όλοι γύρω τους ήθελαν κάτι να πάρουν απ' αυτούς και κανείς δεν τους αγαπούσε και δεν νοιαζόταν γι' αυτούς, πραγματικά;

Επιπλέον, ΑΜΕΑ μπορεί να γίνει ο καθένας μας, ακόμα και το επόμενο δευτερόλεπτο, από ένα ατύχημα, εγκεφαλικό, κ.α., καθώς και το ίδιο το κυοφορούμενο, από, π.χ., υποξία εγκεφάλου, λόγω τυλίγματος του ομφάλιου λώρου στον λαιμό του, κατά τον τοκετό.

Θα θέλαμε, αφού συμβεί αυτό, ν' αποφασίσει κάποιος άλλος για το αν αξίζει να ζούμε σ' αυτήν την κατάσταση ή όχι;

Φυσικά και όχι.

Και, για να μη λέτε ότι αυτά τα λέει κάποιος που είναι "έξω απ' τον χορό" (αν και διαθέτω σχετική ειδίκευση στην Ειδική Φυσική Αγωγή), σας παραθέτω την απάντηση που έδωσε ο Πάμπλο Πινέδα, ο πρώτος άνθρωπος με σύνδρομο Down που κατάφερε να γίνει δάσκαλος, σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με τις γυναίκες που προχωρούν σε έκτρωση, όταν μαθαίνουν ότι θα γεννήσουν ένα παιδί σαν κι αυτόν:

"Είμαι αντίθετος στην έκτρωση. Όχι για ηθικούς λόγους, αλλά λόγω της εμπειρίας μου. Είναι δύσκολες καταστάσεις και εμπειρίες, αλλά σε εμπλουτίζουν ως άνθρωπο. Εξαιτίας της έκτρωσης, κάποιος/α δεν θα τις βιώσει ποτέ." (όλη η συνέντευξη, εδώ).

Τέλος, έχοντας την παραπάνω ειδικότητα, γνωρίζω αυτό που και πολλοί από σας γνωρίζετε, ότι δηλαδή στα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν συμπεριλαμβάνονται μόνο τα άτομα που έχουν σημαντική αρνητική απόκλιση από το μέσο όρο, αλλά κι αυτά με σημαντική θετική απόκλιση, που έχουν δηλαδή υπερβολικές ικανότητες ή ταλέντα, κι αυτό γιατί και η δική τους ζωή παρουσιάζει φοβερές δυσκολίες προσαρμογής και επικοινωνίας με το περιβάλλον τους, σε σημείο πολλές φορές να καταντούν άκρως δυστυχισμένα και καταθλιπτικά.

Αλήθεια, αν υπήρχε τρόπος προγεννητικής διάγνωσης αυτών των περιπτώσεων, θα αποφασίζαμε με την ίδια ευκολία τη διακοπή της κύησης ή θα κάναμε τα πάντα για να βοηθήσουμε τα παιδιά αυτά να ξεπεράσουν τα προβλήματα που θα τους δημιουργούσε, π.χ., η ιδιαίτερα ανεπτυγμένη ευφυΐα τους;

Μετά από τα παραπάνω, προκύπτει και το "σκληρό" ερώτημα:

Μήπως, αυτό που φοβόμαστε και προχωρούμε στην άμβλωση, είναι ότι ΕΜΕΙΣ δεν θα μπορούμε να δώσουμε την απαραίτητη αγάπη, σ' ένα τέτοιο παιδί, για να είναι ευτυχισμένο;

Την απάντηση σ' αυτό την δίνει ο καθένας μόνος του...

     3. Τέλος, υπάρχει και η περίπτωση η συνέχιση της κύησης να θέτει σε άμεσο κίνδυνο όχι απλά την υγεία αλλά την ίδια την ζωή της εγκυμονούσας.

Με βάση τα παραπάνω, εδώ είναι σαν να έχουν στήσει την γυναίκα και το παιδί που έχει στα σπλάχνα της στο απόσπασμα και να της ζητούν να διαλέξει αν θέλει να εκτελεστεί η ίδια ή το παιδί της!

Εδώ, δεν μπορώ να μιλήσω για σωστή ή λάθος απόφαση, ειδικά από την στιγμή που το ότι βρίσκομαι στην ζωή το οφείλω στο γεγονός ότι, σ' αυτό το δίλημμα, η μητέρα μας πήρε την αντίθετη απόφαση απ' αυτήν που της σύστησαν όλοι οι γιατροί και δεν προχώρησε σε άμβλωση, διακινδυνεύοντας ν' αφήσει τον πατέρα μας "χήρο, με τέσσερα ορφανά", όπως χαρακτηριστικά της έλεγαν (βλ. εδώ).

     Ας έλθουμε, όμως, και στην πραγματικότητα που υπάρχει αυτή την στιγμή στην χώρα μας: 

Σε περίπου χίλιες, κάθε μέρα, υπολογίζονται οι εκτρώσεις, στην Ελλάδα (μιλάμε για μια μικρή κωμόπολη!), πράγμα που σημαίνει ότι, καθημερινά, δημιουργούνται και πάνω από χίλιες ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες (δεν καταλήγουν όλες σε έκτρωση).

Νούμερο τραγικό, για μια χώρα δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων, με ένα πολύ μικρό μέρος αυτού του πληθυσμού να είναι γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας (πραγματικά, θα πρέπει να είναι δραματικά μικρός ο αριθμός των γυναικών που δεν έχουν κάνει έστω και μία έκτρωση στη ζωή τους!), και ΟΛΟΙ φέρουμε ευθύνη γι' αυτό.

     Οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, ενώ χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, δεν κάνουν τίποτα ουσιαστικό, για τις γυναίκες που θα ήθελαν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί (έστω κι αν προέκυψε ακούσια), αλλά δεν έχουν την ανάλογη στήριξη για κάτι τέτοιο (οικονομική, ψυχολογική, κοινωνική, ακόμα και εργασιακή).

Για την ακρίβεια, είμαστε ουραγοί στην Ευρώπη, σ' αυτό το θέμα...

Για όσους, βέβαια, πουν ότι το κράτος δουλεύει στον τομέα της πρόληψης αυτών των καταστάσεων, μέσω της καθιέρωσης της σεξουαλικής αγωγής στην εκπαίδευση, και μάλιστα από ...νηπιακή ηλικία, θα ήθελα να επισημάνω ότι τέτοια προγράμματα, που μαθαίνουν στα παιδιά ότι κάποια όργανα του σώματός τους, που δεν αποκαλούνται τυχαία "γεννητικά", υπάρχουν, πρωτίστως, για να αντλούν ικανοποίηση από το σώμα τους και, δευτερευόντως, για να δημιουργούν νέα ζωή (με ο,τι υποχρεώσεις συνεπάγεται αυτό), μόνο λύση στο πρόβλημα της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης δεν προσφέρουν (απόδειξη, σκανδιναβική χώρα, στην οποία εφαρμόστηκαν αυτά τα προγράμματα, και οι εγκυμοσύνες αυτές, στα δεκατριάχρονα κορίτσια, εκτοξεύτηκαν στα ύψη)!

     Η Ορθόδοξη Εκκλησία, μιλώντας την γλώσσα της -και επιστημονικής, εν προκειμένω- αλήθειας, δέχεται ότι ο άνθρωπος έρχεται στην ύπαρξη από την στιγμή της σύλληψής του και για να υπενθυμίζει αυτήν την αλήθεια, ήδη από το 2019, έχει καθιερώσει "...τήν πρώτην Κυριακήν μετά τήν τοῦ Χριστοῦ Γέννησιν, ὡς Ἡμέραν ἀφιερωμένην εἰς τήν προστασίαν τῆς ζωῆς τοῦ Ἀγεννήτου Παιδιοῦ." (όλη η σχετική εγκύκλιος, εδώ).

     Άνθρωποι αυτής της Εκκλησίας, που ποτέ δεν μένει στα λόγια και τα ευχολόγια αλλά προχωράει σε πράξεις, αποτέλεσαν και τον πυρήνα για τη δημιουργία της Αγκαλιάς, ενός συλλόγου που προσφέρει όλη την απαραίτητη στήριξη σε εγκυμονούσες που προβληματίζονται για το πώς θα μπορέσουν ν' ανταπεξέλθουν στις ανάγκες της γέννησης και ανατροφής του παιδιού τους (εδώ, η σχετική ιστοσελίδα).

Αγαπητοί μου συνάνθρωποι,

      δεν θα μπορούσα να μην αφιερώσω αυτήν την ανάρτηση σε όσες γυναίκες (όπως η μητέρα μου) πήραν την δύσκολη απόφαση να κρατήσουν ένα παιδί, κόντρα σε όλες τις συνθήκες που τους επέβαλαν το αντίθετο, ακόμα και κόντρα στην ίδια την λογική!

Την αφιερώνω, όμως, και σε όσες προχώρησαν σε έκτρωση, αναγνωρίζοντάς τους όλα τα ελαφρυντικά που ανέφερα παραπάνω και δίνοντάς τους βέβαιη ελπίδα εξιλέωσης, μέσα απ' τον στίχο του ψαλμωδού "Κύριε, αμαρτίας νεότητός μου και αγνοίας μου μη μνησθής" (Ψαλμ. 24:7)!

Υ.Γ.: Τα λάθη δεν είναι ούτε για να θυμώνουμε (με τον εαυτό μας ή και με τους άλλους), ούτε για να λυπούμαστε που έγιναν, αλλά για να διορθώνονται!