Τρεις Ιεράρχες: το χρονικό της κατάργησης μιας εορτής!
Παλιότερα, η ημέρα των Τριών Ιεραρχών ήταν ΓΙΟΡΤΗ, η κατ' εξοχήν σχολική γιορτή, αφού γιόρταζαν οι προστάτες άγιοι της Παιδείας.
Γι' αυτό και όλα τ' άλλα λειτουργούσαν, εκείνη την ημέρα, εκτός από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στα οποία δεν γίνονταν μαθήματα αλλά εκδηλώσεις (αυτές που αποφάσιζε ο σύλλογος διδασκόντων) και, μετά, σχόλασμα.
Φυσικά, σχεδόν όλοι οι σύλλογοι αποφάσιζαν οι εκδηλώσεις αυτές να περιλαμβάνουν και τον εκκλησιασμό του σχολείου, αφού αυτό εξυπηρετούσε ακόμα και αυτούς που δεν θα είχαν και πολλή διάθεση ν' αφιερώσουν κάποιες ώρες για να μιλήσουν στα παιδιά για τους συγκεκριμένους αγίους (άθεοι, αγνωστικιστές, κλπ.).
Στην εκκλησία, τουλάχιστον, θα άκουγαν δυο κουβέντες από τον ιερέα ή αυτόν που θα εκφωνούσε τον πανηγυρικό της ημέρας.
Αυτό, έκανε τον πολύ κόσμο να θεωρεί ότι ο εκκλησιασμός ήταν υποχρεωτικός, ενώ αυτό δεν ίσχυε, αφού ήταν καθαρά θέμα απόφασης του συλλόγου διδασκόντων.
Μετά, η ημέρα της εορτής καθιερώθηκε ως σχολική ΑΡΓΙΑ και, στην παραμονή (ή τελευταία εργάσιμη, τέλος πάντων), προβλεπόταν η αφιέρωση των δύο πρώτων διδακτικών ωρών για τους Τρεις Ιεράρχες και, στη συνέχεια, το κανονικό πρόγραμμα του σχολείου.
Αυτό συνιστούσε έναν υποβιβασμό της εορτής σε απλή ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΗΜΕΡΑ, όπως η παγκόσμια ημέρα κατά του καπνίσματος, η ημέρα μνήμης του ολοκαυτώματος, κλπ., όπου γίνεται ακριβώς αυτό (όλο το πρόγραμμα του σχολείου ως έχει, με μόνο τις δύο ώρες αφιερωμένες στους προστάτες της παιδείας), έδινε, όμως, τη δυνατότητα, σε όποιον ήθελε, να εκκλησιαστεί την κυριώνυμο ημέρα, χωρίς να έχει την ανάγκη σχετικής απόφασης του συλλόγου διδασκόντων.
Και έρχεται, το 2020, η χαριστική βολή στην εορτή, με την ΜΕΤΑΘΕΣΗ της ΘΕΜΑΤΙΚΗΣ ημέρας, ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΩΝΥΜΟ ημέρα της εορτής (30 Ιανουαρίου)!
Αυτό, αν και παρουσιάστηκε σαν "αποκατάσταση" της εορτής (κάποια αντιπολιτευτικά έντυπα μίλησαν μέχρι και για "υποχρεωτικό εκκλησιασμό"), κάθε άλλο παρά αυτό ήταν!
Κι αυτό γιατί αρκετοί σύλλογοι δεν αποφάσισαν να μπουν στην "ταλαιπωρία" του εκκλησιασμού του σχολείου, στο πρώτο δίωρο, ξέροντας ότι, μετά από αυτό, θα είχαν και όλο το υπόλοιπο διδακτικό ωράριο να βγάλουν.
Αποτέλεσμα: Για πρώτη φορά, στα πάνω από τριάντα χρόνια υπηρεσίας μου στην εκπαίδευση, δεν εκκλησιάστηκα αυτή την ημέρα!
Βέβαια, τις δύο πρώτες ώρες, που είχα μάθημα, τις αφιέρωσα, κατά τα προβλεπόμενα, στους Τρεις Ιεράρχες, αλλά αυτό δεν διορθώνει με τίποτα την ΠΙΚΡΑ που ένιωσα, φεύγοντας από τον ναό, σαν τιμωρημένος, λίγη ώρα μετά την έναρξη του Όρθρου, για να πάω στο σχολείο μου.
Ακόμα χειρότερα, όταν εξέφραζα το παράπονό μου σε άλλους και δεν μπορούσαν να καταλάβουν τον λόγο, αφού είχαν καταλάβει ότι, με την τελευταία απόφαση, εξασφαλιζόταν και πάλι ο εκκλησιασμός, σχεδόν ...υποχρεωτικά (η απόλυτη επικοινωνιακή παράκρουση)!
Την επόμενη χρονιά, δόξα τω Θεώ, η γιορτή έπεσε Σάββατο, οπότε επανήλθαμε στο προηγούμενο καθεστώς, με θεματική ημέρα την Παρασκευή και ελεύθερο εκκλησιασμό την άλλη μέρα.
Το θέμα είναι ότι, είτε έτσι είτε αλλιώς, Η ΓΙΟΡΤΗ των Τριών Ιεραρχών, εδώ και μερικά χρόνια, ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ και αντικαταστάθηκε με δύο ΜΟΝΟ διδακτικές ώρες αφιερωμένες στην ημέρα, ανάμεσα σε Μαθηματικά, Γυμναστική, κλπ.
Φαντάζεστε κάτι παρόμοιο, π.χ., για την 28η Οκτωβρίου;
Θα ήταν ή δεν θα ήταν ουσιαστική κατάργηση της εθνικής εορτής;
Παραθέτω το σχετικό Προεδρικό Διάταγμα, όπου φαίνεται η ΔΙΑΚΡΙΣΗ που γίνεται ανάμεσα στις εκδηλώσεις άλλων εορτών και στην τήρηση του προγράμματος μαθημάτων, ειδικά, στην εορτή των προστατών της παιδείας:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου