«Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε» (Ιω. 7. 24)

     Αυτή η φράση του Χριστού μου έρχεται στον νου, κάθε φορά που ένα συγκλονιστικό έγκλημα βλέπει το φως της δημοσιότητας.

Κι αυτό γιατί βλέπω ανθρώπους, που δεν μπορούν να έχουν ΑΜΕΣΗ πληροφόρηση για τα γεγονότα, να σχηματίζουν ΑΠΟΨΗ γι' αυτά, μέσω των ΜΜΕ, και η άποψή τους αυτή να είναι τόσο ΙΣΧΥΡΗ που να τους οδηγεί από την απλή ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ μέχρι και το ...λιντσάρισμα αυτών που θεωρούν ενόχους!

     Προσωπικά, προτιμώ να μην μένω στην επιφάνεια -όψη- των γεγονότων, αλλά να ΨΑΧΝΩ βαθύτερα, για ΝΑ ΒΡΩ ΤΙΣ ΑΙΤΙΕΣ που οδήγησαν σ' αυτά.

Συνήθως, μάλιστα, αυτή μου η έρευνα καταλήγει ν' ανακαλύψει περισσότερες αιτίες και ενόχους, απ' αυτούς που δημοσιογραφικά ή και δικαστικά προβάλλονται.

     Και, επειδή ο,τι συμβαίνει μέσα σε μια κοινωνία είναι, πρωτίστως ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ, δεν είναι λίγες οι φορές που νοιώθω ότι, σαν κοινωνία, προσπαθούμε να βρούμε τον αποδιοπομπαίο τράγο, για να του τα φορτώσουμε όλα, αποποιούμενοι κάθε δική μας ευθύνη.

     Ένα παράδειγμα, που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι η περίπτωση μιας μάνας, στις ΗΠΑ, που, το 2001, ΕΠΝΙΞΕ, με τα ίδια της τα χέρια, ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ (τέσσερα αγοράκια και ένα κοριτσάκι, ξεκινώντας από το μεγαλύτερο, που θα μπορούσε να αντιδράσει περισσότερο), ΤΑ οποία, σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, ...ΥΠΕΡΑΓΑΠΟΥΣΕ!

Κι αυτό γιατί μου έκανε τρομερή εντύπωση το ΥΠΟΒΑΘΡΟ της πράξης της:

Έπασχε από σοβαρή ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΑ (που ξεκίνησε ως επιλόχεια κατάθλιψη), με τάσεις αυτοκτονίας, για την οποία, από καιρού εις καιρόν, νοσηλευόταν στο νοσοκομείο, μέχρι να θεωρηθεί ότι ρυθμίστηκε η αγωγή της και να επιστρέψει σπίτι της.

Επιπλέον, ΕΙΧΕ ΜΠΛΕΞΕΙ, μαζί με τον άντρα της, ΜΕ έναν ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΗ, απ' αυτούς που κυκλοφορούν μ' ένα πλακάτ που γράφει "Το τέλος πλησιάζει", ο οποίος, σε επιστολές του (υπήρχαν στην δικογραφία) την ονομάζει "κόρη του Διαβόλου", που θα οδηγήσει, εκτός απ' τον εαυτό της, και τα παιδιά της στην Κόλαση.

Μάλιστα, οι απόπειρες αυτοκτονίας που είχε κάνει, με βάση τα σημειώματα που άφηνε, είχαν το σκεπτικό: "Ας πάω εγώ στην Κόλαση, για να γλιτώσουν τα παιδιά μου" (η θυσιαστική αγάπη της μάνας, μέσα από έναν διαταραγμένο ψυχισμό! ).

Πριν από την αποτρόπαια πράξη της παιδοκτονίας, είχε μία έξαρση της ψυχικής νόσου της, οπότε, ως συνήθως, νοσηλεύτηκε, προκειμένου να επαναρυθμιστεί η αγωγή της.

Βγήκε, όμως, από το νοσοκομείο, ΧΩΡΙΣ να έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία αυτή, γιατί έφτασε το ...πλαφόν, που όριζε η ασφαλιστική της κάλυψη!

Και τότε, όντας ΙΑΤΡΙΚΑ ΑΚΑΛΥΠΤΗ, κάνει την παρανοϊκή σκέψη: 

"Τα παιδιά μου είναι μικρά. Αν πεθάνουν τώρα, θα πάνε στον Παράδεισο. Εγώ, έτσι κι αλλιώς, θα πάω στην Κόλαση (κάνω δεν κάνω φόνο). Ας τα σκοτώσω, λοιπόν, τώρα, για να μην πάνε κι αυτά στην Κόλαση"!!!

Η δίκη είχε ως αποτέλεσμα, φυσικά, την καταδίκη της σε ισόβια (τέσσερα χρόνια μετά, μετατράπηκε σε εγκλεισμό σε ψυχιατρική κλινική), όμως, ΜΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΦΥΛΑΞΗ (αφού οι πληροφορίες μου προέρχονται από ένα σχετικό τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ), πιστεύω ότι έπρεπε να καταδικαστούν και άλλοι δύο:

1. Ο ψευδοπροφήτης, σαν εξόφθαλμα ηθικός αυτουργός της πράξης της.

2. Το Αμερικανικό Κράτος, που με την νομοθεσία του πλαφόν, έδωσε το δικαίωμα στην ασφαλιστική εταιρεία να αφήσει ιατρικά ακάλυπτο έναν άνθρωπο που ήταν επικίνδυνος για τον εαυτό του και, όπως αποδείχθηκε, και για τους άλλους.

Φυσικά, τίποτα απ' τα δύο δεν έγινε...

Παραθέτω βίντεο, σχετικό με την υπόθεση (δυστυχώς, στ' Αγγλικά), που δείχνει ότι, 15 χρόνια μετά, οι μόνες ευθύνες που μνημονεύονται είναι αυτού του ψυχικά διαταραγμένου προσώπου:

Κι εμείς, σε κάθε παρόμοιο έγκλημα, είτε νίπτουμε τας χείρας μας, σε ρόλο Ποντίου Πιλάτου, είτε -ακόμη χειρότερα- είμαστε έτοιμοι να ρίξουμε τον λίθο του αναθέματος. 

Και συνεχίζουμε την ζωούλα μας, έχοντας ήσυχη (;) τη συνείδησή μας.

Ο Θεός να μας λυπηθεί!...