Από την εξατομίκευση στην μαζικότητα: η επιστροφή της Ιατρικής στον ...Μεσαίωνα!

Χριστός ετέχθη!

Πας σ' έναν γιατρό και, προκειμένου να σου γράψει μια αντιβίωση, σε ρωτάει αν την έχεις ξαναπάρει.

Ο λόγος που σε ρωτάει είναι γιατί η συγκεκριμένη αντιβίωση, όσο ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ και ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΗ κι αν είναι, ΜΠΟΡΕΙ εσένα ΝΑ σου ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ (γιατί, π.χ., παρουσιάζεις ευαισθησία σε κάποιο συστατικό της).

Η ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΣΗ στην αντιμετώπιση του ασθενή έχει καθιερωθεί, ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ, σε σημείο που να μπορούμε να πούμε ότι Η ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ, στην εφαρμογή οποιασδήποτε ιατρικής πράξης, ΜΑΣ ΓΥΡΝΑΕΙ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ!

Προσέξτε!
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει μια ΚΟΙΝΗ ΘΕΣΗ της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας, για την αντιμετώπιση μιας ασθένειας -κάθε άλλο!

Σημαίνει, απλά, ότι αυτή την κοινή θέση καλείται ΝΑ ΤΗΝ ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΣΕΙ, στον ασθενή του, Ο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΣ.

Κάθε προηγμένο σύστημα υγείας βασίζεται, ακριβώς, στην ύπαρξη αυτού του προσωπικού-οικογενειακού γιατρού, που συνιστά την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας.

Του γιατρού ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕΙ καλά τόσο το ατομικό όσο και ΤΟ οικογενειακό ΙΑΤΡΙΚΟ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟ και που, γι' αυτόν τον λόγο, είναι ο μοναδικός που μπορεί να κάνει, σωστά και με ασφάλεια, αυτή την εξατομίκευση.

Αλίμονο στο σύστημα υγείας, που όποιος έχει κάτι καταφεύγει στο ...νοσοκομείο!
Ένα τέτοιο σύστημα υγείας οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, σε καταστάσεις Μπέργκαμο (η σύσταση που δόθηκε, στη χώρα μας, να μην καταφεύγουμε στο νοσοκομείο, όταν έχουμε συμπτώματα κόβιντ, αλλά να επικοινωνούμε με τον γιατρό μας ήταν, πραγματικά, σωτήρια)!

Κι έρχεται το εμβόλιο και όλα τα παραπάνω πάνε ... περίπατο!

Και μιλάμε για μαζικούς εμβολιασμούς, από γιατρούς που μας βλέπουν για πρώτη φορά στην ζωή τους και εφαρμόζουν συγκεκριμένα πρωτόκολλα (τα πρωτόκολλα, ποτέ, δεν μπορούν να καλύψουν όλες τις περιπτώσεις -ρωτήστε όποιον γιατρό θέλετε να σας το επιβεβαιώσει).

Έρχεται και η υποχρεωτικότητα ν' ολοκληρώσει το κακό, αφού οι εξαιρέσεις από τον εμβολιασμό είναι, σε γενικές γραμμές, του τύπου "αν γλύτωσες από του χάρου τα δόντια, στην πρώτη δόση, εντάξει, μπορείς να μην κάνεις τη δεύτερη" !

Ποιος μπορεί, αλήθεια, να ξεχάσει την γυναίκα, στα Καλάβρυτα, που, ενώ είχε παρουσιάσει αλλεργική αντίδραση στην πρώτη δόση, επιχείρησε να κάνει και την δεύτερη, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή της, παρ' όλο που είχε όλους τους γιατρούς από πάνω της;

Ούτε κι εγώ μπορώ να ξεχάσω την περίπτωση γνωστού μου παλικαριού, που πάσχει από ελαφριάς μορφής επιληψία (μία κρίση, σχεδόν, τον χρόνο) και βρέθηκε θετικός στον κορωνοϊό, σε ράπιντ που έκανε σε νοσοκομείο.
Φεύγοντας από εκεί για το σπίτι του, όπου θα περίμενε και το αποτέλεσμα του μοριακού τεστ, του σύστησαν να πάρει ένα γνωστό βλεννολυτικό σκεύασμα.

Δόξα τω Θεώ, πριν το χρησιμοποιήσει, διάβασε τις αντενδείξεις και -μαντέψτε- είδε ότι το συγκεκριμένο σκεύασμα μειώνει τη δράση του αντιεπιληπτικού φαρμάκου που παίρνει!

Αν έκανε, δηλαδή, χρήση του σκευάσματος, ΜΠΟΡΟΥΣΕ να πάθει επιληπτική κρίση, με κίνδυνο ακόμα και ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ (για όσους δεν γνωρίζουν, στην επιληψία, αντίθετα με την απλή λιποθυμία, το σώμα πέφτει άκαμπτο, οπότε ο κίνδυνος σοβαρού τραυματισμού -π.χ., χτύπημα του κεφαλιού στη γωνία του τραπεζιού- είναι ιδιαίτερα αυξημένος).

Στην περίπτωση αυτή, ουσιαστικά, θα ήταν ένα ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑΣ, στην εφαρμογή των ιατρικών πράξεων, παρ' όλο που αυτό μπορεί να μην το μάθαινε ποτέ κανείς...

"Ο ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ".
Ποιος ΤΟ ΕΙΠΕ αυτό; Ο κος ΤΣΙΟΔΡΑΣ, τον καιρό που συμμετείχε στις επίσημες απογευματινές ενημερώσεις, και μάλιστα με ύφος που δήλωνε το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ του πράγματος (και άδικα περιμένετε να ξεχάσω μια τέτοια δήλωση, όσος χρόνος κι αν περάσει).

Και, όμως, βλέπουμε ιατρούς να βγαίνουν στα κανάλια και να προτείνουν ακόμα και καθολική υποχρεωτικότητα, χωρίς αυτό να συνεπάγεται την παραπομπή τους στο πειθαρχικό συμβούλιο για αντιδεοντολογική συμπεριφορά (άραγε, αυτή την ιατρική θέλουμε, του "όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω", ή την σύγχρονη εξατομικευμένη ιατρική;).

     Κάποιοι, με καλή διάθεση, μου λένε ότι, με αυτά που γράφω, μπορεί να πείσω κάποιον να μην κάνει το εμβόλιο και να πεθάνει (μέχρι και αντιεμβολιαστή με είπανε!).

Ξεκαθαρίζω, λοιπόν, ότι ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΠΕΤΡΕΨΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ!

Αντίθετα, σε όποιον μου λέει ότι θα το κάνει, εύχομαι "καλή ανοσία και χωρίς παρενέργειες" (αυτή είναι και η αιτία που πολλοί νομίζουν ότι έχω εμβολιαστεί).

Όταν δε κάποιος με ρωτάει ανοιχτά "τελικά, να το κάνω το εμβόλιο ή όχι; ", του απαντώ "ΚΑΝΕ Ο,ΤΙ ΣΟΥ ΠΕΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΠΟΥ σε γνωρίζει και τον ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ".

Κι εγώ ΘΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΤΩ, όταν μου το προτείνει η γιατρός που εμπιστεύομαι (έμπειρη πνευμονολόγος, που έχει αντιμετωπίσει τον ιό, όχι μόνο σε δικούς της ασθενείς, αλλά και στον εαυτό της, στον σύζυγό της, σε μέλος της οικογένειάς μας, καθώς και στην πρώτη γραμμή, σε νοσοκομείο, όταν έγινε η πρώτη επίταξη) και όταν μου παράσχει το κράτος το εμβόλιο που πληρεί κάποιες ελάχιστες προϋποθέσεις (βλ. σχετική ανάρτηση εδώ) και το οποίο ήδη έχει λάβει έγκριση για χρήση (οπότε, δεν ζητάω κάτι το αδύνατο...).

     Συμπερασματικά, Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ (δεν επιβάλλει), Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ, εξατομικευμένα, ΤΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ αυτές στους ασθενείς του και ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΑΡΕΧΕΙ τη δυνατότητα εφαρμογής αυτών των προτάσεων (δωρεάν εμβολιασμός, κλπ.), χωρίς να υποκαθιστά το έργο του γιατρού (κάτι που, με βάση τα παραπάνω, έτσι κι αλλιώς, είναι αδύνατον).

Στην πράξη, αυτό, σήμερα, δεν γίνεται.
Με άλλα λόγια δεν αφήνουν στον γιατρό την ευθύνη για την εξατομικευμένη εφαρμογή των προτάσεων της επιστήμης.

Έτσι, βλέπουμε, π.χ., ν' αναζητούνται τυχόν ευθύνες του γιατρού της ανεμβολίαστης δεκατετράχρονης, που κατέληξε από κορωνοϊό, στον Βόλο, αλλά κανείς να μην θέτει καν θέμα ευθύνης για τον γιατρό του δεκαεξάχρονου παλικαριού, που κατέληξε, μετά τον εμβολιασμό του, σε χωριό της Αρκαδίας (αλήθεια, δεν θέλω να σκέφτομαι την αγωνία του πατέρα για τα άλλα δύο -από τα τέσσερα- παιδιά του, που είχαν επίσης εμβολιαστεί!).

Η διάκριση αυτή, όσον αφορά στην ευθύνη για την κατάληξη ενός ανθρώπου (ασθενή, στην πρώτη περίπτωση, και -επισημαίνω- υγιή, στη δεύτερη), καταντά εξοργιστική, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι, στην δεύτερη περίπτωση, ο γιατρός καλύπτεται νομικά, αφού ακολούθησε τις προτάσεις μιας επιτροπής που έχει το ...ακαταδίωκτο (η συνείδησή του δεν ξέρω αν καλύπτεται απ' αυτό...)!

Με άλλα λόγια, αυτή τη στιγμή, έχει ποινικοποιηθεί η ΕΛΕΥΘΕΡΗ άσκηση του ιατρικού λειτουργήματος και όλα αυτά από μια κυβέρνηση που πρεσβεύει ότι το κράτος έχει επιτελικό ρόλο και δεν μπορεί να κάνει τον επιχειρηματία, τον ασφαλιστή, τον σκουπιδιάρη ή τον γιατρό (και όμως, τον κάνει!).

Τελειώνω, λέγοντας:
ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ, ΕΛΕΥΘΕΡΑ, ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ!

Καμία επιτροπή ειδικών, όσο καλοί κι αν είναι οι επιστήμονες που την απαρτίζουν, δεν γνωρίζει τους ασθενείς τους καλύτερα απ' αυτούς.

Κι όπως λέει κι ο λαός μας: Όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος!...