Η "δικτατορία" του ...πλουραλισμού!

     "Πλουραλισμός"... Τι ωραία έννοια! Η ύπαρξη ποικιλίας απόψεων, τάσεων, συνηθειών, προτιμήσεων και προτάσεων πάνω σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής.

Συνδέεται άμεσα με το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, με το οποίο ασχοληθήκαμε σε άλλη ανάρτηση (βλ. εδώ), και, επομένως, υπακούει στην αρχή που περιορίζει το κάθε δικαίωμα, δηλαδή "σταματά εκεί που αρχίζει το δικαίωμα του άλλου".

Από αυτό συνάγεται και ότι δεν έχω το δικαίωμα να επιβάλλω, π.χ., την άποψή μου, απαγορεύοντας στους άλλους να έχουν κάποια άλλη άποψη. Κλασσική περίπτωση τέτοιας επιβολής, όσον αφορά τις πολιτικές απόψεις, έχουμε στην δικτατορία.

Παρ' όλη, όμως, την τάση της εποχής μας να σέβεται όλες τις απόψεις, υπάρχει μία άποψη, την οποία όχι μόνο δεν σέβεται αλλά και απαγορεύει "διά ροπάλου" κι αυτή δεν είναι άλλη από την άποψη ότι αυτό που πιστεύει κάποιος είναι η μόνη σωστή άποψη, ακόμα κι αν δεν έχει καμία διάθεση να την επιβάλλει σε κανέναν, ακόμα, δηλαδή, και αν σέβεται απόλυτα το δικαίωμα των άλλων να πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο!

Έτσι, έχουμε μια ιδιότυπη "δικτατορία του πλουραλισμού", για την οποία πιστεύω ότι γίνεται κατανοητό ότι αποτελεί παρανόηση της ίδιας της έννοιάς του.

Αντί, δηλαδή, για το "πίστευε ο,τι θέλεις και άσε τους άλλους να πιστεύουν κι αυτοί ο,τι θέλουν", πάμε στο "πίστευε ο,τι θέλεις, εκτός αν πιστεύεις ότι αυτό είναι το μόνο σωστό, ακόμα κι αν σέβεσαι το δικαίωμα των άλλων να πιστεύουν ότι είναι ...λάθος!".

Για παράδειγμα, μπορώ να πιστεύω ελεύθερα στον Ιησού Χριστό, αν, όμως, πιστεύω ότι Αυτός είναι ο μόνος αληθινός Θεός,   ..."μαύρο φίδι που μ' έφαγε"!

Παραθέτω μια πολυβραβευμένη ταινία μικρού μήκους (οκτώ λεπτών), που δείχνει πώς αυτή η δικτατορία του πλουραλισμού εφαρμόζεται, ακόμα και αν, αυτό που πιστεύω ως το μόνο σωστό, αφορά το αποτέλεσμα μιας απλής μαθηματικής ...πράξης (2+2=4) !

Υπάρχει και ένα άλλο βίντεο (ούτε επτά λεπτών), πιο φουτουριστικό και σουρεαλιστικό, που δημιουργεί έντονο προβληματισμό για το πού οδηγούμαστε όταν εφαρμόζεται αυτή η δικτατορική επιβολή του διαφορετικού έναντι του κλασσικού (συνηθισμένου), με πρόσχημα την ισότητα, που, όμως, έχει ως αποτέλεσμα το πρώτο να είναι πολύ πιο ..."ίσο" από το δεύτερο :

Ελπίζω τα παραπάνω να συμβάλλουν ώστε, το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη να συμπεριλάβει και την άποψη για την μοναδικότητα της ορθότητας της άποψής μας (πράγμα που -θυμίζω- δεν μας δίνει κανένα δικαίωμα να την επιβάλλουμε στους άλλους).
Αλλιώς, από τη δικτατορία της απαγόρευσης όλων των άλλων απόψεων για χάρη της μιας, θα καταλήξουμε στη δικτατορία της απαγόρευσης της μίας άποψης για χάρη -υποτίθεται- όλων των άλλων...