Δεν προστατεύεται η διαφορετικότητα με την απαγόρευση εκδήλωσής της!

     Πριν λίγα χρόνια, ένας παιδικός μου φίλος, που ζει στο Παρίσι, πήγε να παραλάβει μαζί με τη σύζυγό του το κοριτσάκι τους, μετά από την πρώτη μέρα του στο νηπιαγωγείο. Η νηπιαγωγός ζήτησε να τους μιλήσει ιδιαιτέρως και τους έκανε παρατήρηση γιατί το παιδί τους φορούσε σταυρό, προσθέτοντας ότι αυτό απαγορεύεται, αφού αποτελεί σύμβολο που δηλώνει το θρησκευτικό προσανατολισμό του παιδιού και μπορεί να δώσει αφορμή για εκδήλωση ρατσιστικής βίας εναντίον του.

Επρόκειτο για έναν ακόμα από τους πολλούς νόμους που ψηφίζονται στις μέρες μας, σε διάφορες χώρες, και κινούνται στα πλαίσια της λογικής ότι η διαφορετικότητα (θρησκείας, φύλου, ιδεολογίας, φυλής, κλπ.) προστατεύεται από το ρατσισμό μέσω της απαγόρευσης σε οτιδήποτε την ...εκδηλώνει!

Αυτή η "λογική" μου φαινόταν εντελώς ...παράλογη, από παλιά: από τότε που αποτελούσε το βασικό επιχείρημα για την μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες*.

Λέω "παράλογη" γιατί, αν την επεκτείνουμε και σε άλλους τομείς διαφορετικότητας εκτός της θρησκευτικής, φτάνουμε σε πολλά άτοπα.

Πώς μπορείς, για παράδειγμα, να κρύψεις τη φυλή σου, που , πολλές φορές, γίνεται φανερή από το χρώμα του δέρματός σου; Μήπως, φορώντας όλοι ...μπούρκα, που καλύπτει όλο το σώμα (μαζί με γάντια, φυσικά);

Πώς μπορείς να κρύψεις αν είσαι άνδρας ή γυναίκα και, στην εντελώς υποθετική περίπτωση που θα μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό, πώς ακριβώς θα δημιουργούσαμε δεσμό με το άλλο φύλο;

Ακόμα κι αν δεχτούμε την παραπάνω παράλογη "λογική", πως αυτή συμβαδίζει με την -κραυγαλέα- εκδήλωση σεξουαλικού προσανατολισμού, κατά τις "παρελάσεις υπερηφάνειας " (gay pride), που λαμβάνουν χώρα, μεταξύ των άλλων, και στη Γαλλία; Πώς αυτές δεν αποτελούν "πρόκληση για εκδήλωση ρατσιστικής βίας" και αποτελεί το να φέρω ή να κάνω το σημείο του σταυρού; Μήπως εδώ έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά ή, για να το πω με μια φράση που χρησιμοποιείται συχνά στις μέρες μας, εφαρμογή του αντιρατσιστικού νόμου "α λα καρτ";

Για να μην τα πολυλογώ, η παραπάνω "λογική" μόνο με την αντίστοιχη του "πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι" μπορεί να συγκριθεί.

Αν, μάλιστα, τραβηχτεί μέχρι τα άκρα, τότε η ιδανική κοινωνία θα πρέπει να είναι αυτή που κανείς δεν θα φαίνεται ότι είναι ...διαφορετικός από τον άλλο (πονάει διαφορετικότητα, κόψει διαφορετικότητα)!

Όμως, όχι! Για να επανέλθουμε στα πλαίσια της κοινής λογικής, η λύση στο θέμα του σεβασμού της διαφορετικότητας είναι η αντιρατσιστική παιδεία, τελεία και παύλα! Άσχετα με τον τρόπο που χρησιμοποιήθηκε, η φράση "όλα είναι θέμα παιδείας" είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Όμως, και εδώ πρέπει να είμαστε προσεκτικοί: ο σεβασμός δεν σημαίνει αυτόματα και υιοθέτηση. Το να σεβαστώ κάποιον που είναι παχύσαρκος από το πολύ φαγητό, δεν σημαίνει με τίποτα ότι θα υιοθετήσω και την πολυφαγία σαν τρόπο ζωής! Το να φιλοξενήσω έναν μωαμεθανό και να τον αφήσω να στρώσει το χαλάκι του και να προσευχηθεί στραμμένος προς την Μέκκα, δεν σημαίνει ότι θα ξηλώσω  το εικονοστάσι του σπιτιού μου!

Ειδικά σε μια δημοκρατική κοινωνία, ο σεβασμός της μειοψηφίας, δεν μπορεί να σημαίνει με τίποτα την επιβολή της επί της πλειοψηφίας! Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε ένα είδος "δικτατορίας των μειοψηφιών". Και, τέλος πάντων, ας αποφασίσουμε τι πολίτευμα θέλουμε να έχουμε!

    Θα ήταν άδικο να κλείσω αυτή την ανάρτηση χωρίς να επισημάνω πόσο ξεκάθαρα είναι όλα αυτά στο χώρο της Ορθοδοξίας!

Ο Θεός έπλασε "εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων" (Πράξεις ιζ΄ 26), οπότε ο φυλετικός ρατσισμός φεύγει από το παράθυρο, αφού όλοι είμαστε ...σόι (και φανταστείτε ότι αυτό το έλεγε ο απόστολος Παύλος στον Άρειο Πάγο, σε εποχή που δεν γνώριζαν τίποτα για τις ομάδες αίματος, που είναι κοινές για όλες τις φυλές -μόνο για το χρώμα του αίματος ήξεραν ότι είναι το ίδιο για όλους)! Και, για όσους δεν το γνωρίζουν, ο εθνοφυλετισμός (εθνικισμό τον λένε στις μέρες μας), έχει καταδικαστεί από την Εκκλησία μας σαν αίρεση. Ας το σκεφτούν λοιπόν ξανά κάποιοι, που εμφορούνται από τέτοιο πνεύμα, να δηλώνουν "ορθόδοξοι χριστιανοί". Χριστιανός και ρατσιστής δεν γίνεται, τελεία και παύλα!

Η σημαντικότερη συμβολή της Ορθόδοξης Θεολογίας, όμως, στη διαμόρφωση μιας αληθινά αντιρατσιστικής παιδείας είναι η κεντρική θέση που κατέχει σε αυτήν η έννοια του "προσώπου": ο συνάνθρωπός μου, πριν και πάνω από όλα όσα τον διαφοροποιούν από εμένα, είναι πρόσωπο-εικόνα του Θεού και γι αυτό το λόγο είναι άξιος κάθε σεβασμού από μέρους μου, όχι μόνο αν ανήκει σε κάποια, π.χ., διαφορετική φυλή από εμένα, αλλά και αν έχει βουτηχτεί ολόκληρος μέσα στο βούρκο της αμαρτίας! Αλήθεια, μήπως χάνει την αξία του το διαμάντι όταν είναι πεταμένο μέσα σε ακαθαρσίες; Και ποιος από εμάς θα συχαινόταν να βουτήξει το χέρι του εκεί για να το πιάσει; Όταν το πιάσει, όμως, δεν θα κρατήσει τις ακαθαρσίες του, αλλά θα το καθαρίσει από αυτές, έτσι ώστε να αναδειχτεί η λαμπρότητά του.

Με άλλα λόγια, στην Ορθοδοξία, η φράση "αγάπα τον άλλο με τα ελαττώματά του", δεν σημαίνει "αγάπα τον άλλο και τα ελαττώματά του", αλλά "αγάπα τον άλλο παρά τα ελαττώματά του", τα οποία, στο βαθμό που μπορείς, προσπαθείς να τον βοηθήσεις να τα διορθώσει (όλα αυτά, βέβαια, δεν έχουν να κάνουν με τη διαφορετικότητα φύλου, φυλής, κλπ. -πιστεύω ότι το καταλάβατε- αλλά με το αν ο άλλος είναι ναρκομανής, υποκριτής, φασίστας, ακόμα και ...ρατσιστής, δηλαδή με οτιδήποτε έχει να κάνει με άστοχες επιλογές στη ζωή του -θυμίζω ότι η πρωτότυπη σημασία της λέξης "αμαρτία" είναι "αστοχία"). Γι αυτό και, κατά τη γνώμη μου, το σωστό σύνθημα είναι "ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ", ενώ το "ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ", που είχα δει σε μια αντιρατσιστική διαδήλωση, είναι λάθος (στην ουσία, είναι ...ρατσιστικό!).

Τέλος, αν ήθελα να δώσω έναν ορισμό του ρατσισμού, με βάση αυτό που βιώνω στην Ορθοδοξία, αυτός θα ήταν «Ρατσισμός είναι ν’ απορρίπτω το πρόσωπο γιατί αυτό που είναι ή αυτά που λέει ή κάνει τα θεωρώ απορριπτέα.».

   Μια γνώμη εξέφρασα, μπορεί να είναι και λάθος, αλλά, πιστέψτε με, είναι ειλικρινής!

*Εκτός αν πρόκειται για άσκηση δικαιώματος. Αυτή τη διάταξη του νόμου χρησιμοποίησα για τον μικρότερο γιο μας, στο πιστοποιητικό γέννησης για την εγγραφή του στο σχολείο, όπου απαίτησα και γράφτηκε το θρήσκευμα, προκειμένου να ασκήσω το δικαίωμά μας να πάρει το παιδί μας την θρησκευτική διαπαιδαγώγηση της επιλογής μας (πήραν, εκείνη τη στιγμή, από το Δημαρχείο τηλέφωνο την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων και τους απάντησε "Ναι, έχει δίκιο, γράψτε το"! -και, όχι δεν είμαι δικηγόρος, αλλά κάποιος που προσπαθεί να διαβάζει προσεκτικά και να κατανοεί τους νόμους).

Υ.Γ.: Την φωτογραφία της ανάρτησης την τράβηξα με το κινητό μου, στην αυλή του σχολείου που διδάσκω, και δεν είναι "στημένη". Τα παιδιά δημιούργησαν από μόνα τους αυτή τη διάταξη των παπουτσιών τους, κι εγώ απλά τους ζήτησα να τη φωτογραφίσω.