Θεία Κοινωνία και Επιστήμη: "και όμως, τα πουλιά ...πετούν!"

     Θα σας παρακαλέσω να χρησιμοποιήσετε λίγο την φαντασία σας για να πάτε πίσω στον χρόνο, στην εποχή που ο Νεύτωνας διατύπωνε τον Νόμο της Βαρύτητας.

Στον επόμενο υποθετικό διάλογο, εγώ θα "είμαι" ο Νεύτωνας:

"Λέω να κάνω μία επιστημονική έρευνα, για ν' αποδείξω ότι τα πουλιά ... δεν πετούν."!

"Μα", θα μου λέγατε, "αυτό είναι κάτι που δεν χρειάζεται απόδειξη, αφού το αποδεικνύει η ανθρώπινη εμπειρία, από ...καταβολής ανθρωπίνου γένους. Τα πουλιά πετούν!".

"Δεν μ' ενδιαφέρει τι λέει η εμπειρία", θα σας απαντούσα, "γιατί το γεγονός ότι τα πουλιά πετούν, έρχεται σε αντίθεση με τον φυσικό Νόμο της Βαρύτητας, τον οποίο γνωρίζω καλά ότι ισχύει."!

"Δεν είναι έτσι!", θα μου απαντούσατε, επιστρατεύοντας τη λογική σας, "Ο Νόμος της Βαρύτητας ισχύει, αλλά, προφανώς, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι νόμοι (αυτοί της αεροδυναμικής, που δεν είχαν διατυπωθεί τότε), που επιτρέπουν στα πουλιά να πετούν. ".

     Ο παραπάνω σουρεαλιστικός διάλογος, φυσικά και δεν θα γινόταν ποτέ, γιατί ο Νεύτωνας, όπως όλοι οι έχοντες ορθή επιστημονική σκέψη, γνώριζε ότι ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΞΗΓΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ και ΟΧΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΡΝΕΙΤΑΙ!

Εδώ, να θυμίσω ότι η λέξη "επιστήμη" σημαίνει "καλή γνώση" (από το ρήμα "επίσταμαι", που σημαίνει "γνωρίζω καλά").

Αυτή η καλή γνώση για ν' αποκτηθεί χρησιμοποιείται η λογική ανάλυση καταγεγραμμένων δεδομένων, εμπειρικών ή πειραματικών (τα πρώτα, απλά, υπάρχουν, τα δεύτερα δημιουργούνται, μέσα από πειράματα).

Στην περίπτωση της Θείας Κοινωνίας, υπάρχει αναπόδραστα το στοιχείο της πίστης : 

Όσοι εμπιστευόμαστε τα λόγια του Χριστού* πιστεύουμε ότι αυτό που μεταλαμβάνουμε είναι το Σώμα και το Αίμα Του, ενώ όσοι δεν τα εμπιστεύονται πιστεύουν ότι είναι απλό ψωμί και κρασί.

Φυσική απόρροια της διαφορετικής αυτής πίστης είναι οι μεν να θεωρούμε ότι η συμμετοχή μας στη διαδικασία της Θείας Μετάληψης δεν είναι δυνατόν να συμβάλλει σε διασπορά οποιασδήποτε νόσου (κάθε άλλο!), ενώ οι δε να θεωρούν το αντίθετο.

Τονίζω το "φυσική απόρροια", για να γίνει κατανοητό ότι το να πιστεύουμε ότι το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας δεν μπορεί να μεταδώσει ασθένειες, δεν σημαίνει ότι αρνούμαστε την Επιστήμη, που λέει ότι το ψωμί και το κρασί μπορούν.

Με άλλα λόγια, η πίστη στον Νομοθέτη δεν είναι δυνατόν να οδηγεί σε ...άρνηση των νόμων Του!

Ωραία, θα πουν κάποιοι, αλλά πώς αποδεικνύεται ότι αυτό που μεταλαμβάνουμε είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού;

Επειδή η Θεία Κοινωνία είναι Μυστήριο, δηλαδή ανήκει στο χώρο της πίστης και όχι της γνώσης (όταν γνωρίζεις κάτι, δεν χρειάζεται πίστη) δεν μπορεί ν' αποτελέσει αντικείμενο επιστημονικής έρευνας ("ου φέρει το μυστήριον έρευνα", ψάλλουμε σε ύμνους της Εκκλησίας μας).

"Μπά! Και γιατί;", θα μου πείτε. 

Διότι, απλούστατα, από τη στιγμή που η Πίστη είναι "ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων" (Εβρ. 11,1), η Επιστήμη δεν μπορεί να αποδείξει ούτε ότι ισχύει ούτε ότι δεν ισχύει κάτι που αποτελεί αντικείμενο πίστης.

Δίνω παράδειγμα: Πιστεύω ότι, αύριο, θα με βρει το βράδυ ζωντανό. Δεν το γνωρίζω, αλλά το πιστεύω (προφανώς, επειδή, συνήθως, έτσι συμβαίνει). 

Ε, δεν υπάρχει καμία επιστήμη και κανένα πείραμα που να μπορεί ν' αποδείξει ότι αυτό ισχύει (και θα συμβεί έτσι) ή ότι δεν ισχύει (και το αυριανό βράδυ θα με βρει ...μακαρίτη, από εγκεφαλικό, καρδιακό, ατύχημα, κλπ.)!

Βλέπετε η Επιστήμη, όσο πανίσχυρη κι αν εμφανίζεται στις μέρες μας, δεν μπορεί να γνωρίζει καλά (να επίσταται, δηλαδή) ούτε καν αν θα ζούμε αύριο (μόνο πιθανότητες μπορεί να δώσει)!

Δεν μπορούν, λοιπόν, να υπάρξουν πειραματικά δεδομένα για το αν μεταδίδει η Θεία Κοινωνία ασθένειες ή όχι, αν μη τι άλλο γιατί δεν υπάρχει ..."πιστόμετρο", που να εξασφαλίζει ότι αυτά που θα αναπαράγονται στο πείραμα, θα συμβαίνουν στις ίδιες συνθήκες με τις πραγματικές.

Έχουμε, όμως, εμπειρικά δεδομένα ...αιώνων, σε τεράστιο δείγμα ανθρώπων, τα οποία υπόκεινται στην λογική ανάλυση, που αναφέρθηκε παραπάνω. 

Τα δεδομένα αυτά είναι:

1. Το δεδομένο της διαδικασίας του Μυστηρίου της Θείας Μετάληψης, κατά την οποία ο ιερέας μεταλαμβάνει πρώτος απ' όλους (μέσα στο ιερό, πριν να βγει και να προσκαλέσει προς μετάληψη τους πιστούς) και, αφού έχουν κοινωνήσει όλοι οι πιστοί και μετά την απόλυση της Θείας Λειτουργίας, "καταλύει" (καταναλώνει) ο,τι έχει μείνει στο Άγιο Ποτήριο (κατά την Ακολουθία της Ευχαριστίας μετά την Θεία Μετάληψη)**.

"Μπα! Και πού το ξέρω εγώ ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο;", ίσως πουν μερικοί άσχετοι με τις ακολουθίες της Εκκλησίας μας (οι λεγόμενοι και "αλιβάνιστοι").

Απαντώ: Πρώτον, υπάρχουν αρκετοί ναοί, που, ακολουθώντας την παλαιότερη αρχιτεκτονική των ναών, δεν διαθέτουν τέμπλο, οπότε ο,τι γίνεται στον χώρο του ιερού, συμπεριλαμβανομένης και της παραπάνω διαδικασίας, μπορούν και το βλέπουν οι πάντες (η ενορία μας είναι ένας απ' αυτούς τους ναούς).

Δεύτερον, αν όχι εμείς, ίσως κάποιος δικός μας άνθρωπος, που τον εμπιστευόμαστε, θα έχει πετύχει να φτάσει καθυστερημένα (αρκετά μετά την Απόλυση της Θείας Λειτουργίας), για να κοινωνήσει και ν' ακούσει από τον ιερέα ότι αυτό δεν γίνεται γιατί έχει καταλύσει (οπότε δεν έχει μείνει τίποτα μέσα στο Άγιο Ποτήριο).

Τρίτον, που αποδεικνύει ότι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας δεν πετιέται, ο,τι και να γίνει, είναι η περίπτωση που, από κάποια απροσεξία (ακόμα και από εμετό, κατά τη μετάληψη), κάποιο μέρος της Θείας Κοινωνίας βρεθεί στο έδαφος. Όποιος έχει πετύχει τέτοιο απευκταίο συμβάν (είμαι κι εγώ ένας απ' αυτούς), μπορεί να μαρτυρήσει ότι ο ιερέας σκύβει και γλείφει επιμελώς το δάπεδο, μέχρι να βεβαιωθεί ότι δεν έχει μείνει ούτε ίχνος του Σώματος και του Αίματος του Χριστού πάνω σ' αυτό! 

Η διαδικασία, λοιπόν, είναι δεδομένη και, για όποιον έχει αμφιβολία, ισχύει πάντα το αγιογραφικό "έρχου και ίδε"!

2. Εξίσου δεδομένο είναι και το γεγονός ότι αυτή η διαδικασία πραγματοποιείται αδιάκοπα, αιώνες τώρα, εν μέσω επιδημιών τύφου, χολέρας, πανούκλας, κλπ.

Οι ιστορικές μαρτυρίες γι αυτό είναι τόσο πολλές, που οποιαδήποτε μεμονωμένη διαφορετική μαρτυρία εμφανιστεί δεν μπορεί, με τίποτα, να αναιρέσει τον κανόνα. 

Και οι μαρτυρίες αυτές δεν μιλούν μόνο για την Θεία Κοινωνία, αλλά και για λιτανείες εικόνων και λειψάνων (βλ. συνωστισμός και ασπασμός), που γίνονταν ακριβώς σε περιπτώσεις τέτοιων επιδημιών, και για τις οποίες μαρτυρείται ότι, συχνά, είχαν ως αποτέλεσμα την εξάλειψη της νόσου και, σίγουρα, όχι την ραγδαία διασπορά της (όποιος βρει πλήθος αντίθετων ιστορικών στοιχείων, τέτοιο που να αποδεικνύει ότι δεν είναι αυτός ο κανόνας, ευχαρίστως θα τα δεχθώ, στα σχόλια της ανάρτησης).

3. Δεδομένη, τέλος, είναι και η ύπαρξη ναών και ιερέων στα νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας μας, των λοιμωδών μη εξαιρουμένων.

Αν και κάποιοι απ' αυτούς (κυρίως για να εξασφαλίσουν την μετάληψη ασθενών, που παθολογικοί λόγοι τους κάνουν δύσκολη την κατάποση), "κατ' οικονομίαν", μπορεί να χρησιμοποιούν διαφορετικούς τρόπους μετάληψης, υπάρχουν και αρκετοί που ακολουθούν κανονικά την παραπάνω διαδικασία, συμπεριλαμβανομένης της "κατάλυσης".

Χαρακτηριστικό και ιστορικά μαρτυρούμενο παράδειγμα είναι η περίπτωση του π. Χρύσανθου, που, επί δέκα χρόνια, κατέλυε κανονικά από το ίδιο Άγιο Ποτήριο που κοινωνούσε τους λεπρούς της Σπιναλόγκας και, μετά την εκκένωση του νησιού, πέθανε στο μοναστήρι του, χωρίς να έχει ποτέ κολλήσει λέπρα***.

Αλλά, όπως προανέφερα, και σήμερα υπάρχουν ιερείς νοσοκομείων, που μπορούν να βεβαιώσουν, μαζί με όλο το νοσηλευτικό προσωπικό, το παραπάνω δεδομένο, κάποιοι από τους οποίους έχουν συντάξει και σχετικά άρθρα ****.

Όποιος, λοιπόν, θέλει πραγματικά να μάθει την πραγματικότητα δεν έχει παρά να ...ρωτήσει!

     Ας έλθουμε, τώρα, στη ΛΟΓΙΚΗ ανάλυση των παραπάνω εμπειρικών δεδομένων (τα οποία, όσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα κάτι που να αναιρεί έστω και ένα απ' αυτά).

Το ερώτημα είναι : Από την Θεία Κοινωνία (όχι από το κουταλάκι και το σάλιο -τα είπαμε αυτά!) υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης κάποιας νόσου ή όχι;

Υποθέτοντας ότι υπάρχει αυτός ο κίνδυνος και σύμφωνα με τα παραπάνω δεδομένα, εξάγεται ότι όλοι οι ιερείς, και ιδιαίτερα αυτοί των νοσοκομείων, είναι σε μόνιμη βάση άκρως εκτεθειμένοι σε όλες τις μεταδοτικές νόσους.

Ο καθένας καταλαβαίνει ότι αυτό θα έπρεπε να είχε, ως άμεση φυσική συνέπεια, τον πλήρη αποδεκατισμό των ιερέων, από κάθε μολυσματική νόσο, που, κατά καιρούς, κυκλοφορεί, κάτι το οποίο προφανώς και δεν ισχύει!

Συνεπώς, με βάση τα εμπειρικά -και όχι πειραματικά- δεδομένα, τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει.

Προσέξτε ότι, σε όλον τον παραπάνω συλλογισμό, δεν εξετάζουμε το γιατί συμβαίνει αυτό*****, απλά καταδεικνύουμε μια πραγματικότητα, που όλοι οι χριστιανοί βιώνουμε, εδώ και αιώνες, με τον ίδιο τρόπο που όλοι οι άνθρωποι, πιστοί και άπιστοι, βιώνουμε την πραγματικότητα του ...πετάγματος των πουλιών!

Σε μια σύγχρονη, λοιπόν, "Ιερά Εξέταση", που δογματικά******, επιμένει να υποστηρίζει ότι "τα πουλιά δεν πετούν", η απάντησή μου δεν μπορεί παρά να είναι παρόμοια με αυτήν του Γαλιλαίου:

Και όμως, ...πετούν!

* "...λαβών ο Ιησούς τον άρτον ... εδίδου τοις μαθηταίς και είπεν λάβετε φάγετε τούτο εστίν το σώμα μου ... και λαβών το ποτήριον ... έδωκεν αυτοίς λέγων πίετε εξ αυτού πάντες τούτο γαρ εστίν το αίμα μου" (Ματθ. κστ΄, 26-28).

     "...η γαρ σαρξ μου αληθώς εστί βρώσις, και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις...." (Ιωάν. στ΄, 53-56).

** http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/leitoyrgika/liturgy.htm

*** https://www.mixanitouxronou.gr/o-iereas-tis-spinalogkas-poy-koinonoyse-toys-leproys/

**** Παραθέτω, εντελώς ενδεικτικά, ένα απ' αυτά: http://www.antibaro.gr/article/26841

***** Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, για εμάς τους χριστιανούς, αυτό είναι ξεκάθαρο: η αιτία είναι ότι αυτό είναι το ζωηφόρο Σώμα και Αίμα του Χριστού, που το μεταλαμβάνουμε "εις ίασιν ψυχής τε και σώματος".
Όλα τα άλλα (ποσοστό οινοπνεύματος, υλικό σκευών, απόκτηση ανοσίας, κλπ.), ειδικά από τη στιγμή που δεν μπορούν ν' αποδειχθούν επιστημονικά (είπαμε, "πιστόμετρο" δεν υπάρχει!), μας αφήνουν αδιάφορους...

****** "δογματικά" σημαίνει χωρίς στοιχεία που να αποδεικνύουν αυτή τη θέση. Εδώ, θέλω να επισημάνω το γεγονός ότι, όσο και αν έψαξα, είτε στο διαδίκτυο, είτε στις δηλώσεις όσων υποστήριξαν την ύπαρξη κινδύνου μετάδοσης ασθενειών από τη συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία (επιστημόνων και μη), δεν βρήκα ούτε ένα τέτοιο στοιχείο!
Και, για να προλάβω αντιρρήσεις του τύπου "Μα, εγώ γνωρίζω έναν ιερέα που πέθανε από κορωνοϊό", να πω ότι κι εγώ γνωρίζω νέους ανθρώπους που πέθαναν απ' την ίδια αιτία, αυτό, όμως, με τίποτα δεν αλλάζει το επιστημονικό δεδομένο ότι αυτοί κινδυνεύουν λιγότερο από κάθε άλλον να πεθάνουν από αυτό.
Όχι μία περίπτωση, αλλά ούτε καν μία επιστημονική έρευνα πάνω σε ένα θέμα δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι αποδεικνύει με βεβαιότητα κάτι.
Και, πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω πώς και με ποια στοιχεία η "επιστημονική αβεβαιότητα", που ακούμε τώρα τελευταία, γίνεται επιστημονική ...βεβαιότητα, στο συγκεκριμένο θέμα.
Ερωτήματα θέτω και ζητώ τεκμηριωμένες απαντήσεις...