Ελλάδα: η χώρα που η θρησκευτική ελευθερία αφορά όλους τους άλλους εκτός από τους Ορθόδοξους Χριστιανούς!

     Ομολογώ ότι, παρ' όλο που γνωρίζω ότι διανύουμε μια εποχή γενικής συγχύσεως, σοκαρίστηκα από την αντίδραση ορισμένων στην απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας υπέρ του ομολογιακού χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών, την οποία χαρακτήρισαν "επιστροφή στον ... Μεσαίωνα"!

     Φαίνεται ότι πέρασε εντελώς απαρατήρητο το γεγονός ότι η απόφαση αυτή στηρίχτηκε στην Συνθήκη για τα ανθρώπινα δικαιώματα της Ρώμης, η οποία, όπως και άλλες παρόμοιες συνθήκες, αναγνωρίζει το ΔΙΚΑΙΩΜΑ σε οποιονδήποτε πολίτη ενός κράτους ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ όχι μόνο ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ αλλά ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ (χριστιανική, μωαμεθανική, ιουδαϊκή, αθεϊστική, αγνωστικιστική, κλπ.).

Αυτό το δικαίωμα, στην Ελλάδα, το έχουν όλες οι άλλες θρησκευτικές κοινότητες, εκτός από την ...Χριστιανική Ορθόδοξη Κοινότητα!

Έτσι, σε εφαρμογή του Συντάγματος και της Συνθήκης της Ρώμης, το Ελληνικό Κράτος πληρώνει ιμάμηδες, βικάριους και ραββίνους για να διδάξουν, ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ, τον Μωαμεθανισμό, Παπισμό και Ιουδαϊσμό, αντίστοιχα, ΜΕ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΠΟΥ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ Η ΚΑΘΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ!

Αυτό, λοιπόν, το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ δικαίωμα, που αναγνωρίζεται -και πολύ σωστά- σε όλες τις άλλες θρησκείες (δηλαδή, να επιλέγουν οι ίδιες τόσο το περιεχόμενο του μαθήματος των Θρησκευτικών, όσο και το ποιοι θα το διδάξουν), στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αναγνωρίζεται, και όταν εκδίδεται δικαστική απόφαση που απλά και μόνο κατοχυρώνει τον ομολογιακό χαρακτήρα του μαθήματος, χαρακτηρίζεται ... μεσαίωνας!

Φανταστείτε τι θα γίνει αν -όπως ΓΙΝΕΤΑΙ, σε άλλες χώρες (συγκεκριμένα, για την Φινλανδία, γνωρίζω ότι αυτό γίνεται από τη δεκαετία του '80)- δινόταν και το δικαίωμα στον καθορισμό του περιεχομένου και του ποιοι θα το διδάξουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία!

Για να το κάνω πιο "λιανό":

Στις άλλες χώρες, η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει το δικαίωμα να επιλέγει το περιεχόμενο και αυτούς που θα διδάξουν τα Θρησκευτικά στους Ορθόδοξους μαθητές, ενώ στην Ελλάδα όχι!

ΑΥΤΟ είναι "Μεσαίωνας", κύριοι, αντιστροφείς της αλήθειας και της κοινής λογικής!

Ποια άλλη θρησκευτική κοινότητα, στην Ελλάδα, ανέχτηκε -και κακώς- να συναποφασίζει με την Πολιτεία το περιεχόμενο ενός μαθήματος που αφορά την ΠΙΣΤΗ της και όχι κάποια γνώση; Πως είναι δυνατόν το κράτος να έχει γνώμη για τον τρόπο με τον οποίο θα αναπτύξει μια θρησκευτική κοινότητα στους πιστούς της την αντίστοιχη θρησκευτική συνείδηση;

Η ΠΙΣΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΙΚΟ ΑΛΛΑ ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ!

Γνώρισα, στο στρατό, κάποιον που, αφού μου είπε ότι θαυμάζει την πίστη μου, μου αποκάλυψε ότι ο ίδιος, παρ' όλο που είχε σπουδάσει θεολογία (αποκτώντας όσο μπορούσε περισσότερες γνώσεις για το αντικείμενο), δεν είχε καταφέρει να πιστέψει.

Απαντήστε μου, λοιπόν, εσείς που κόπτεστε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, πόσο ΔΙΚΑΙΟ είναι να διδάσκεται τα Θρησκευτικά ένας Έλληνας Ορθόδοξος μαθητής από έναν τέτοιον άπιστο θεολόγο, την ίδια στιγμή που ένας Έλληνας Μωαμεθανός μαθητής τα διδάσκεται από έναν πιστό ιμάμη;

Νομίζω ότι την απάντηση τη γνωρίζουμε όλοι...

ΥΓ1: Για το κατά πόσο ισχύουν, από νομικής άποψης, όλα τα παραπάνω, σας παραπέμπω σε παλαιότερη ανάρτηση (βλ. εδώ).

ΥΓ2: Την μοναδική χρονιά που δίδαξα σε λύκειο και σε κουβέντα που είχα με τους μαθητές, μου εξέφρασαν πολλά παράπονα για την φιλόλογο και τον θεολόγο του σχολείου. Γνωρίζοντας ότι και οι δύο δεν ανήκαν στην κατηγορία των "λουφαδόρων" του κλάδου, εξέφρασα την απορία μου, λέγοντας "Μα, γιατί; Δεν σας διδάσκουν όλα όσα περιλαμβάνει η ύλη;", για να λάβω την απάντηση "Δεν είναι ότι δεν μας διδάσκουν όσα πρέπει. Είναι που βλέπουμε ότι αυτά που μας διδάσκουν δεν τα πιστεύουν οι ίδιοι."!!!