Όλυμπος 2017: όταν έκατσα στο σβέρκο του ...Δία!

     Τον Ιούλιο του 2017, και ήδη υπερημιαιωνόβιος (51 ετών γαρ), με αξίωσε ο Θεός ν' ανεβώ, για πρώτη φορά, στο μυθικό βουνό, τον Όλυμπο!

Δεν ανέβηκα σαν πεζοπόρος ή ορειβάτης ή φυσιολάτρης ή φυσιοδίφης. Ανέβηκα σαν προσκυνητής!

Ήδη, από το 2010, μου είχε μπει η ιδέα να συμμετάσχω στο ετήσιο προσκύνημα που διοργανώνει μια ομάδα πιστών από την ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης, στην κορυφή του Προφήτη Ηλία, στο Οροπέδιο των Μουσών, με Εσπερινό την παραμονή και Όρθρο και Θεία Λειτουργία ανήμερα της γιορτής του μικρού ομώνυμου ναΐσκου, που υπάρχει σ' αυτήν την κορυφή (μετόχι της Ι. Μονής Αγ. Διονυσίου του εν Ολύμπω Λιτοχώρου).

Μετά την πρώτη διανυκτέρευση στο καταφύγιο Γιόσος Αποστολίδης και αφού από το πρωί είχε πυκνή ομίχλη και κρύο, με μονοψήφιες θερμοκρασίες, τελικά βγήκε ο ήλιος και, κατά τις δέκα, τραβήξαμε αυτή τη φωτογραφία, έχοντας πίσω μας την χαρακτηριστική κορυφή Στεφάνι, την επιλεγόμενη και "Θρόνος του Δία", λόγω του σχήματός της:

Όμως, ο "θρόνος" έχει επάνω του και τον ίδιο τον ...Δία, και συγκεκριμένα τη μορφή του προσώπου του, που βλοσυρή μας ατένιζε από κει πάνω, και την οποία έχω κυκλώσει στην ίδια φωτογραφία:

Και από πιο κοντά:

Στην επόμενη, ακόμα κοντινότερη φωτογραφία, έχω αντιγράψει την μορφή, πιο δίπλα, προσπαθώντας, με κάποιες δικές μου πινελιές, να την κάνω πιο σαφή, για όσους δεν έχουν περισσότερη φαντασία απ' το -ανύπαρκτο- ζωγραφικό μου ταλέντο:

Τέλος, παραθέτω μια ακόμα κοντινότερη φωτογραφία, ώστε να φανεί ότι οι βράχοι που απαρτίζουν τη μορφή δεν είναι στο ίδιο κάθετο επίπεδο, αλλά άλλοι είναι πιο μπροστά και άλλοι πιο πίσω (πχ., η "μύτη" είναι πιο πίσω από το "φρύδι" και τη "γενειάδα"):

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η μορφή να σχηματίζεται ευκρινέστερα σε μια συγκεκριμένη ώρα, που το ηλιακό φως πέφτει με την κατάλληλη γωνία πάνω στους βράχους.

Έτσι, στην ακόλουθη φωτογραφία, που τραβήχτηκε την άλλη μέρα, στις οκτώ το πρωί (δύο περίπου ώρες νωρίτερα απ' τις άλλες), η μορφή δεν διακρίνεται τόσο καθαρά (συγκρίνετέ τη με την πρώτη φωτογραφία της ανάρτησης, που είναι τραβηγμένη απ' την ίδια απόσταση):

Μετά την πρώτη φωτογραφία, που ο καιρός είχε ανοίξει αρκετά, αποφασίσαμε ν' ανεβούμε στην κορυφή του Ολύμπου. Όμως, επειδή οι υπόλοιποι είχαν ανεβεί στον Μύτικα, που είναι η ψηλότερη κορυφή, αποφασίστηκε ν' ανεβούμε στη διπλανή κορυφή, δηλαδή το ...Στεφάνι (περίπου πέντε μόλις μέτρα χαμηλότερα)!

Έτσι κι έγινε, με αποτέλεσμα να βρεθώ πάνω από την χαρακτηριστική βράχινη μορφή, ώστε, ουσιαστικά, να κάτσω στο σβέρκο του Δία!

Από εκεί τραβήχτηκε και η επόμενη φωτογραφία, στην οποία διακρίνεται πίσω μου το Οροπέδιο των Μουσών, με το καταφύγιο Γιόσος Αποστολίδης (αριστερά), απ' όπου τραβήχτηκαν οι προηγούμενες φωτογραφίες,  και την κορυφή του Προφήτη Ηλία, με το εκκλησάκι (στο κέντρο).

Δεν θα μπορούσα να κλείσω αυτή την ανάρτηση, χωρίς ν' αναφερθώ στη γνωριμία μου με έναν γλυκύτατο άνθρωπο, την κυρία Ειρήνη, που, παρά τα εβδομήντα ένα της χρόνια, ανέβηκε μαζί μας στο Στεφάνι, και μάλιστα, ενώ βρισκόμασταν εκεί, τραγούδησε πολύ όμορφα το γνωστό τραγούδι "Θ' ανέβω και θα τραγουδήσω στο πιο ψηλότερο βουνό...", χαρίζοντάς μας στιγμές ανεπανάληπτης συγκίνησης!

Δεν κρύβω το γεγονός ότι η κυρία Ειρήνη υπήρξε και το ισχυρότερο κίνητρό μου στο να επιχειρήσω την ανάβαση στο Στεφάνι, αφού η κάλυψη, την προηγούμενη ημέρα, υψομετρικής διαφοράς 1.700 μέτρων περίπου, από τα Πριόνια ως το Οροπέδιο των Μουσών, με είχε κυριολεκτικά διαλύσει (όμως, ...υπάρχει και φιλότιμο!).

Εντύπωση μου έκανε και η προτροπή της, όταν έβγαινα μαζί της αναμνηστική φωτογραφία, πριν χωριστούμε: "Να την βάλεις στο ίντερνετ!".

"Είσαι σίγουρη κυρία Ειρήνη;", την ρώτησα, αφού ποτέ δεν εκθέτω άλλα πρόσωπα στις αναρτήσεις μου, χωρίς τη συγκατάθεσή τους. "Ναι, να τη βάλεις!", μου επιβεβαίωσε, οπότε δεν μπορώ παρά να ...υπακούσω: