Βαρνεβό-Φλαμπουρίτσα-Χιονοδρομικό Ζήρειας: μία πεζοπορία, χίλιες ομορφιές!
"Χάθηκαν πεζοπόροι στην κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας...": Μια είδηση, που μόνο κάποιοι ...υπερημιαιωνόβιοι σαν κι εμένα θα θυμούνται να ακούγεται παλαιότερα στα δελτία των οκτώ, με την όλη υπόθεση να λαμβάνει αίσιο τέλος, χάρη σε κάποιους ντόπιους (βοσκούς, κλπ.), που γνώριζαν καλά την περιοχή.
Κι αυτό γιατί, εδώ και αρκετά χρόνια, μια πολύ καλή σηματοδότηση των μονοπατιών του Όρους Ζήρεια (Κυλλήνη), στην Κορινθία, μεταξύ των οποίων και της Φλαμπουρίτσας, έβαλε τέλος σε τέτοιου είδους πεζοπορικές περιπέτειες.
Εδώ, θα ασχοληθώ με λεπτομερείς οδηγίες, που αφορούν τη διάσχιση της Κοιλάδας της Φλαμπουρίτσας, σε μια διαδρομή από τη θέση Βαρνεβό ως το Χιονοδρομικό Κέντρο Ζήρειας.
Αφορμή γι αυτό στάθηκε η πραγματοποίηση αυτής της διαδρομής, από εμένα και έναν συνάδελφό μου, προχθές (9-5-2019), προκειμένου να εντοπίσουμε σημεία που, παρά την καλή σηματοδότηση, θέλουν προσοχή, καθώς αναμένω μια μεγάλη ομάδα εκλεκτών φίλων από την Αθήνα, που, όπως είναι φυσικό, θέλει να απολαύσει την εν λόγω διαδρομή χωρίς δυσάρεστα απρόοπτα (βλ. Υ.Γ., στο τέλος).
Ως βοηθήματα γι αυτές τις οδηγίες, χρησιμοποιώ προχθεσινές φωτογραφίες από την παραπάνω διαδρομή και αποσπάσματα του πολύ καλού χάρτη "ΖΗΡΙΑ" των εκδόσεων ΑΝΑΒΑΣΗ (Ιανουάριος 2003, κλίμακα 1:25.000).
Μάλιστα, αυτά τα αποσπάσματα τα αναρτώ σε πλήρη ανάλυση (σε αντίθεση με τις φωτογραφίες), ώστε να μπορούν να μεγεθυνθούν, χωρίς να χάσουν σε ευκρίνεια.
Στο χάρτη, η διαδρομή μας είναι σημειωμένη με κόκκινη γραμμή, που έχει βελάκια με την κατεύθυνση της πορείας μας, και με αριθμούς, που δείχνουν τη θέση κάποιων πραγμάτων που δείχνουν οι φωτογραφίες στο χάρτη.
Αρχικά, σας παραθέτω ολόκληρο το χάρτη (στο 2, η αρχή της πορείας μας και στο 14, ο τερματισμός, στον οποίο φτάνει άσφαλτος, τώρα πια -ο χάρτης φτιάχτηκε πριν τη δημιουργία του χιονοδρομικού κέντρου)...
...και, στη συνέχεια, σε δύο κομμάτια (πάνω και κάτω -ξεκινώ με το πάνω), για να φαίνεται καλύτερα, σε όσους δεν γνωρίζουν πώς θα τον μεγεθύνουν:
Η θέση Βαρνεβό, βρίσκεται σε μια "φουρκέτα" του δρόμου προς το Χιονοδρομικό Κέντρο Ζήρειας (1, στο χάρτη), μετά την Ι. Μονή Αγ. Βλασίου, όπου βρίσκεται ένα πυροφυλάκιο και η αρχή ενός τυφλού δασικού δρόμου, που εξυπηρετεί μια στάνη (3) και, αφού ενωθεί με το μονοπάτι μας (4), μετά από λίγο τελειώνει (5):
Αμέσως μετά, βλέπουμε ένα κιόσκι και έναν πίνακα με πληροφορίες, απ' όπου ξεκινά το μονοπάτι (2), με κατεύθυνση νοτιοδυτική:
Μετά από ένα σύντομο γυμνό -λόγω παλιάς πυρκαγιάς- κομμάτι, μπαίνουμε στο δάσος, έχοντας ως οδηγό την πολύ καλή σηματοδότηση, με κόκκινα τρίγωνα, που θα μας συνοδεύει στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής:
Το μονοπάτι είναι απολαυστικά σκιερό και ομαλό, με εξαίρεση ελάχιστα σημεία, που δίνουν έναν ανεπαίσθητο τόνο ...περιπέτειας:
Αφού αντικρίσουμε από ψηλά τη στάνη που αναφέραμε προηγουμένως, η πορεία μας συγκλίνει με αυτή του δασικού δρόμου που την εξυπηρετεί, μέχρι που ενώνεται μ' αυτή (4) ...
...ως εκεί που ο δρόμος τελειώνει και συνεχίζει ως μονοπάτι (5), με τη γνωστή τριγωνική σήμανση:
Σε δύο σημεία αυτού του τμήματος του μονοπατιού, υπάρχουν καλαίσθητοι ενημερωτικοί πίνακες, που αφορούν τη χλωρίδα της περιοχής:
Μπορεί να μην αναφέρεται σε αυτούς τους πίνακες, αλλά το "μικρόβιο" της ...ορχεοειδίτιδας, που έχω κολλήσει από καιρό (βλ. εδώ), με οδήγησε να φωτογραφήσω μια ορχιδέα πιθηκάκι (orchis simia), ακριβώς δίπλα από το μονοπάτι:
Ενώ απολαμβάνουμε το κατάφυτο τοπίο,...
...ο ήχος του νερού του ποταμού Σύθα (λέγεται και Τρικαλίτικος, σε αυτό το ύψος), αρχίζει να φτάνει σ' αυτιά μας, μέχρι που τον αντικρίζουμε κάτω αριστερά μας:
Εδώ είναι το πρώτο σημείο, που χρειάζεται ΠΡΟΣΟΧΗ, για να μην πάρουμε κάποιο μονοπάτι (7) που κατεβαίνει στο ποτάμι και απομακρύνεται απ' αυτό ανεβαίνοντας την απέναντι πλαγιά, αλλά να συνεχίσουμε την παράλληλη προς το ποτάμι πορεία μας, μέχρι να συναντήσουμε ενημερωτική πινακίδα (6 -το μονοπάτι που δεν πήραμε είναι αυτό προς Αγ. Τριάδα):
Εμάς ο στόχος μας είναι το τριγωνικά σηματοδοτημένο μονοπάτι προς τις Πηγές του Σύθα, το οποίο, για λίγα μέτρα, ακολουθεί την κυκλική σηματοδότηση του μονοπατιού προς Οροπέδιο (8 -ουσιαστικά για το Χιονοδρομικό Κέντρο, που είναι και το τέλος της διαδρομής μας, οπότε, αν υπάρχει ανάγκη πρόωρης αποχώρησης κάποιου, μπορεί να χρησιμοποιηθεί, αν και αρκετά απότομο, για να φτάσει μια ώρα αρχύτερα στο όχημά μας), μέχρι που χωρίζει απ' αυτό και βρίσκουμε τα γνωστά κόκκινα τρίγωνά του:
Συνεχίζουμε στο παράλληλο με το ποτάμι μονοπάτι, με κάθε είδους σήμανση να επιβεβαιώνει ότι είμαστε στο σωστό δρόμο...
...μέχρι που χρειάζεται να διασχίσουμε το ποτάμι, για να βρεθούμε στην αριστερή του όχθη (αλάνθαστος δείκτης, το τριγωνάκι απέναντι!):
Μερικές όμορφες πρίμουλες μας περίμεναν εκεί:
Αφού περπατήσουμε δίπλα στο ποτάμι, σύντομα, ένα κόκκινο τρίγωνο στην άλλη όχθη μας προσκαλεί να διαβούμε και πάλι το ποτάμι (και ένας πεσμένος κορμός μας προκαλεί να δοκιμάσουμε τις ...ισορροπιστικές μας ικανότητες!):
Επειδή αυτές οι διαβάσεις προς τη δεξιά όχθη έχουν προσωρινό χαρακτήρα, αφού, σε λίγο καλούμαστε να ξαναπεράσουμε στην άλλη όχθη...
...(κάτι όχι και τόσο εύκολο, όταν έχει πολύ νερό, δεν θέλουμε να βραχούμε και δεν έχουμε και τις καλύτερες επιδόσεις στο ...άλμα σε μήκος!), και επειδή η αριστερή όχθη είναι στρωτή, χωρίς εμπόδια (βλ. φωτογραφία),...
...θα πρότεινα να παραμείνουμε σταθερά στην αριστερή όχθη...
...και να αγνοήσουμε και τις επόμενες προτάσεις διάβασης στη δεξιά όχθη...
...εκτός αν το νερό είναι λίγο, οπότε προσθέτουν γραφικότητα στη διαδρομή (εξαίρεση, στην παραπάνω πρόταση, η διάβαση στη δεξιά όχθη, στο σημείο που εγκαταλείπουμε την κοιλάδα (9 -κάτω μέρος του χάρτη):
Επιστρέφοντας, όμως, στην πορεία μας στην αριστερή όχθη, ένα άλλο σημείο που θέλει ΠΡΟΣΟΧΗ είναι ακριβώς μετά από αυτόν τον -σαν κέρατα τράγου- κορμό,...
...όπου, αν και φαίνεται ότι το μονοπάτι συνεχίζει ευθεία, μια ματιά προς τ' αριστερά εντοπίζει εύκολα το κόκκινο τρίγωνο που μας μεταφέρει σε ψηλότερο επίπεδο:
Όπως και να' χει, η όλη διαδρομή προσφέρεται ως δημιουργικό εργαστήριο για επίδοξους καλλιτέχνες της φωτογράφισης, με μπόλικα θέματα...
...και ωραία "καδραρίσματα":
Αλλά και για όσους θέλουν απλά ν' απολαύσουν τη διαδρομή, οι όμορφες εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη:
Τελευταίο σημείο που θέλει ΠΡΟΣΟΧΗ, είναι όταν η κοιλάδα αρχίζει να "ανοίγει", η βλάστηση να αραιώνει και, κυρίως, όταν δεν βλέπουμε να συνεχίζουν τα κόκκινα τρίγωνα, γιατί τότε θα πρέπει να προσηλώσουμε το βλέμμα μας στην απέναντι -δεξιά- όχθη για να τα εντοπίσουμε και πάλι...
...και αυτό να γίνει οπωσδήποτε πριν τον χαρακτηριστικό όρθιο ξερό κορμό και την παρακείμενη συμβολή ρεμάτων (9 -κάτι που εμείς δεν κάναμε και χρειάστηκε να γυρίσουμε πίσω):
Από εκεί και πέρα, ξεκινά ένα ολοένα και πιο ανηφορικό μονοπάτι (10), με όλων των ειδών σηματοδότηση, από κορδέλες και κόκκινα και γαλάζια σημάδια και βέλη,...
...μέχρι και τα κλασσικά κόκκινα τρίγωνα:
Αυτό το μονοπάτι είναι αναμφισβήτητα το πιο κουραστικό τμήμα της διαδρομής και, παρ' όλο που προσφέρει όλο και καλύτερη θέα στο ορεινό λιβάδι-κατάληξη της Φλαμπουρίτσας, με το χαρακτηριστικό πέτρινο σπιτάκι, καθώς και στις γύρω κορυφές,...
...τη στιγμή που ενώνεται με τον ελαφρά κατηφορικό δασικό δρόμο (11), μόνο λυτρωτική μπορώ να τη χαρακτηρίσω (πραγματικά, τα πόδια πήγαιναν ...μόνα τους!):
Σ' αυτό το δρόμο συνεχίζουμε, συναντώντας, που και που, υπολείμματα χιονιού...
...και έχοντας θέα, πότε προς τη Φλαμπουρίτσα και τις κορυφές της Μικρής Ζήρειας, και πότε προς την κορυφή της Μεγάλης Ζήρειας (ήδη έχει αρχίσει να σουρουπώνει),...
...μέχρι που συναντάμε, δεξιά, μια ενημερωτική πινακίδα και την αρχή ενός τυφλού πετρώδη δρόμου (12)...
...τον οποίο και ακολουθούμε ως το τέρμα του (13), στην άκρη του γκρεμού και πάνω από το Σπήλαιο του Ερμή.
Από αυτό το σημείο, έχουμε πανοραμική θέα της κοιλάδας, μέχρι τη θάλασσα του Ξυλοκάστρου, όπου εκβάλλει ο Σύθας (για τις εκβολές του, βλ. εδώ)!
Επίσης, φαίνεται το σημείο έναρξης της πορείας μας και ο τυφλός δασικός δρόμος, που ξεκινά απ' το Βαρνεβό:
Από εκεί, συνεχίζουμε το μονοπάτι αριστερά, κινούμενοι στο "φρύδι" του γκρεμού, με σηματοδότηση από κόκκινους κύκλους (και κορδέλες)...
...ενώ δεν αργούμε καθόλου ν' αντικρίσουμε το οροπέδιο με το πάρκινγκ του χιονοδρομικού (14), που αποτελεί και το τέλος της πορείας μας,...
...καθώς και το σαλέ του:
Όταν φτάσουμε στους αναβατήρες του χιονοδρομικού, καλό θα είναι να συνεχίσουμε να κινούμαστε όσο γίνεται στη δασώδη κορυφογραμμή, πίσω από την τσιμεντένια βάση του μηχανισμού, γιατί, μπροστά απ' αυτήν, το έδαφος έχει αποσαθρωθεί και είναι γεμάτο χαλικάκια, που -έστω και τώρα στο τέλος- μπορεί να γίνουν αιτία πτώσεων:
Η αρκετά καθυστερημένη έναρξη της πορείας μας (3:45 το μεσημέρι), καθώς και άλλοι παράγοντες (φωτογράφιση, αχρείαστες διαβάσεις του ποταμιού, λάθος κατεύθυνση, πολλά διαλείμματα λόγω άσχημης φυσικής κατάστασης, κλπ.), μας έφεραν στο τέρμα της διαδρομής μας το ...ηλιοβασίλεμα (8:15 το απόγευμα!):
Πιστεύω ότι, χωρίς τις παραπάνω καθυστερήσεις, ο χρόνος πεζοπορίας δεν πρέπει να ξεπερνά τις 4 ώρες.
Για όσους φτάσατε μέχρις αυτού του σημείου της ανάρτησης, θα μου επιτρέψετε να σας κάνω ένα ..."δωράκι".
Πρόκειται για ένα μικρό καταρράκτη (15), που έχει νερό όλο το χρόνο, και θα τον βρείτε, μετά από πεντακόσια περίπου μέτρα περπάτημα, σε ένα δασικό δρόμο που φεύγει αριστερά σας, λίγο μετά το Βαρνεβό, καθώς κατεβαίνετε απ' το χιονοδρομικό (δυστυχώς, το φως ήταν πλέον ελάχιστο, όταν τράβηξα το βίντεο):
Χριστός Ανέστη!
Υ.Γ. Κάναμε, λίγες μέρες μετά, με την παρέα αυτή την πορεία, αλλά με την αντίθετη φορά (από χιονοδρομικό σε Βαρνεβό).
Παραθέτω το σχετικό αναμνηστικό βίντεο:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου