Το ταξίδι του έρωτα και ο χριστιανικός γάμος.

    Παραθέτω ένα γνωστό ελληνικό τραγούδι για το "ταξίδι" του έρωτα, που με εκφράζει σε πολλά του σημεία, γι αυτό και το αφιέρωσα στον άνθρωπο με τον οποίο κάνουμε μαζί αυτό το ταξίδι, εδώ και 28 χρόνια, τη γυναίκα μου (καλά, δεν ενθουσιάστηκε κιόλας -θέμα χαρακτήρα!...). Το ακούτε, πατώντας εδώ.

    Σας παραθέτω και τους στίχους, κορυφαίο εκ των οποίων θεωρώ αυτόν που λέει "Μα δε ζουν τη ζωή οι ψυχές οι δειλές":

Μη μου λες αντίο

Το ταξίδι αυτό, που θα πάμε αγκαλιά

Σε πελάγη βαθιά, με οδηγό την καρδιά

Θα' χει και βοριά, μα και νύχτες πανσέληνες

Να φωτίζουν, τη δική μας στεριά

Το ταξίδι αυτό, που θα πάμε μαζί

Σ' ο,τι θέλω και θες, μ' οδηγό το φιλί

Θα' χει ενοχές, για όλα αυτά που αφήσαμε

Μα ποιο τέλος δεν πονάει πολύ; 

Μια αγάπη δίχως αύριο, η αγάπη αυτή

Μα σε θέλω, κύμα άγριο, και ας πονέσω πολύ

Μια αγάπη δίχως αύριο, η αγάπη αυτή

Μα σε θέλω και ναυάγιο ας με βρουν το πρωί

Για ταξίδια που δεν ήθελες 

Τι σε πιάνει και πάλι κλαις

Έλα πάμε και αντίο μη λες 

Το ταξίδι αυτό που θα βγάλει ρωτάς

Θα σου πω όταν δω μέχρι που μ' αγαπάς

Μη μελαγχολείς, ένα τόξο ουράνιο σχεδιάζει δρόμους

Μόνο για μας

Το ταξίδι αυτό το φοβάσαι μου λες

Μα δε ζουν τη ζωή οι ψυχές οι δειλές

Μη μου ξαναπείς για ταξίδια που χάλασες

Για παλιές αγάπες έλα μην κλαις

Μη μου ξαναπείς για ταξίδια που χάλασες

Για παλιές αγάπες έλα μην κλαις

Μια αγάπη δίχως αύριο, η αγάπη αυτή...

Για ταξίδια που δεν ήθελες...

Το ταξίδι αυτό που θα βγάλει ρωτάς...

    Οι συνειδητοποιημένοι χριστιανοί φίλοι μου, γνωρίζουν βέβαια ότι με το χριστιανικό γάμο το ταξίδι αυτό του έρωτα "απογειώνεται" σε σφαίρες απίστευτης ευλογίας, για τις οποίες δοξάζω το Θεό, και οι οποίες δεν είναι παρά η διαιώνιση του θαύματος του Χριστού στο γάμο της Κανά (που -να θυμίσουμε- αποτέλεσε και την αρχή των θαυμάτων Του).

Εκεί φαίνεται καθαρά και η διαφορά του χριστιανικού από τον για "κοινωνικούς" ή άλλους λόγους συναπτόμενο γάμο:

     Μετά τη μετατροπή του νερού σε κρασί, ο αρχιτρίκλινος φωνάζει το γαμπρό και του λέει: "Κάθε άνθρωπος θέτει στο τραπέζι πρώτα το καλό κρασί και, όταν μεθύσουν, το κατώτερο. Εσύ έχεις φυλάξει το καλό κρασί ως τώρα". 

Να σας το κάνω λιανά: Κάθε ζευγάρι, πρώτα ζει τον έρωτα με μεγάλη ένταση, παρουσιάζοντας τον καλύτερο εαυτό τους ο ένας στον άλλο, και, όταν τον κατακτήσουν, φανερώνουν και τον υπόλοιπο λιγότερο καλό εαυτό τους. Το χριστιανικό ζευγάρι ξεκινά όπως και τα άλλα, αλλά η συνέχεια είναι εντελώς διαφορετική, μιας και, με την ευλογία του Θεού, ο έρωτάς τους διατηρεί και αυξάνει την έντασή του, με το πέρασμα του χρόνου (μιλώ πάντα από προσωπική πείρα, αλλά και από τις εμπειρίες που αποκόμισα από τη σχέση των γονιών μου).

Μάλιστα, έχοντας υπ' όψη μου στιγμές ευτυχίας που έζησα, που δεν πίστευα κι ο ίδιος ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν στην εποχή μας (εποχή όπου το σεξ έχει κυριαρχήσει εις βάρος του έρωτα), θα τολμήσω να πω ότι όποιος δεν έχει ερωτευτεί χριστιανικά δεν ξέρει τι θα πει έρωτας!

Ξέρω ότι πολλοί μη χριστιανοί θα αντιδράσουν σ' αυτή την τοποθέτηση, έχοντας υπ’ όψη τους δικές τους έντονες εμπειρίες, που ήταν έτοιμοι και να πεθάνουν για τον άλλο, από ερωτικό πάθος. Σ' αυτούς απαντώ με μια φράση που μου άρεσε πολύ όταν την διάβασα κάπου και έλεγε ότι "είναι πιο εύκολο να πεθάνεις για κάποιον που αγαπάς, παρά να ζήσεις μαζί του" (γιατί -θα πρόσθετα- όταν πεθάνεις για κάποιον που αγαπάς έχεις "σκοτώσει" μία φορά τον εγωισμό σου, ενώ για να ζήσεις μαζί του θα πρέπει να τον "σκοτώνεις" κάθε μέρα -αυτό, όσον αφορά τον έρωτα προς το Θεό, θα μπορούσε να εκφράζεται με το "ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν" στην προς Ρωμαίους Επιστολή, κεφ.8, στίχ.36).

     Μη φανταστεί κανείς ότι όλα αυτά σημαίνουν ότι στη σχέση μας δεν υπάρχουν στιγμές που μπορεί σχεδόν να "σφαχτούμε" μεταξύ μας ή ότι δεν υπάρχουν καταστάσεις που θα μπορούσαν να "γονατίσουν" οποιαδήποτε σχέση. Υπάρχουν, και μάλιστα είναι φορές που μοιάζουν αξεπέραστες, αλλά με τη Χάρη του Θεού, όχι μόνο ξεπερνιούνται πολύ σύντομα, αλλά, θα τολμούσα να πω ότι η σχέση μας βγαίνει και πιο δυνατή μέσα από αυτές.

Δεν έχω την απαίτηση να γίνουν αυτά κατανοητά από όλους. Επαναλαμβάνω ότι ούτε εγώ θα πίστευα ότι έτσι έχουν τα πράγματα, αν δεν ζούσα ο ίδιος αυτό που πριν περιέγραψα σαν "διαιώνιση του θαύματος του Χριστού στο γάμο της Κανά".

Και μη φανταστείτε ότι η αιτία γι αυτό είναι οι πολύ καλοί χαρακτήρες μας. Μιλώντας για τον εαυτό μου, θεωρώ ότι, όντας μέσα στα πάθη μου, αποτελώ τη ζωντανή απόδειξη της ρήσης του Θεού προς τον Απόστολο Παύλο "ἡ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται" (αν και εκεί επρόκειτο για σωματική ασθένεια), δηλαδή ότι η δύναμη του Θεού φανερώνεται πιο τέλεια μέσα στην "αδυναμία" μου.

Τέλος πάντων, για να μην πολυλογώ (τι είπα τώρα!), όποιος δεν έχει ζήσει την ευλογία του χριστιανικού γάμου δεν ξέρει τι χάνει (ξέρω, αυτό ακούστηκε σαν ...διαφήμιση!).

Την εύχομαι, πάντως, σε όλους σας (εξαιρούνται οι μοναχοί και ιερομόναχοι -αυτοί έχουν ανώτερες ευλογίες), μέσα από την καρδιά μου και χωρίς τις δοκιμασίες που προανέφερα.

Υ.Γ. Λέγεται ότι από ορθόδοξης άποψης ο έρωτας, που θεωρείται δώρο Θεού, είναι η κατάσταση κατά την οποία ο Θεός επιτρέπει να διακρίνω καθαρά στον άλλο την εικόνα Του, παρά τις αλλοιώσεις που έχει υποστεί από τα πάθη του (κανονικά, αυτό γίνεται με όλους όταν αποκτήσουμε την αρετή της διάκρισης, αλλά αυτά είναι ...προχωρημένες καταστάσεις!). Αν και η αγαπημένη μου πεθερούλα αυτό το αποκαλεί "τυφλοβδομάδα", λόγω του ότι ο ερωτευμένος δεν "βλέπει" τα ελαττώματα του άλλου, εγώ θα το χαρακτήριζα "ανοιχτοματοβδομάδα", λόγω του ότι αυτό που βλέπει ο ερωτευμένος είναι η ουσιαστική ύπαρξη του άλλου, ενώ τα άλλα αποτελούν απλά την αλλοίωσή της.

Στη χριστιανική ζωή, προσπαθούμε να μοιάσουμε όλο και περισσότερο στο πρωτότυπο αυτής της εικόνας, δηλαδή το Θεό, ώστε να πετύχουμε το "καθ’ ομοίωσιν", κι έτσι κάνουμε όλο και πιο εύκολο στον άλλο να διακρίνει αυτή την εικόνα σε μας, άρα να είναι όλο και περισσότερο ερωτευμένος μαζί μας (φτωχή απόπειρα "ερμηνείας" του θαύματος που προανέφερα, που φυσικά απευθύνεται σε όσους δεν πιστεύουν ...)!