Η Υπαπαντή του Σωτήρος και ο άγιος ...Υπαπάντιος!

     Η ακόλουθη ιστορία είναι πραγματική και συνέβη στα μετακατοχικά χρόνια στο Νημποριό (Εμπορείο) της Σαντορίνης, χωριό του πατέρα μας.

Τα χρόνια εκείνα, δεν υπήρχε τηλεόραση, ούτε κανένα άλλο μέσο εικονικής πραγματικότητας (άρα, μπορούσες να πιστεύεις στα ... μάτια σου!) και η μόνη διασκέδαση, ειδικά για τα μικρά παιδιά, ήταν οι θρησκευτικές πανηγύρεις, που στα Κυκλαδονήσια είναι και αρκετά συχνές.

Λογικό ήταν, λοιπόν, να ενταχθεί στα παιδικά παιχνίδια και η αναπαράσταση αυτών των εορτών και ειδικά το μέρος της λιτανείας.

Φυσικά, απαραίτητο "συστατικό" ήταν και το απολυτίκιο της εορτής που αναπαριστούσαν, το οποίο, όμως, ήταν φορές που δεν το θυμόντουσαν καλά.

Βλέποντας, κάποια φορά, αυτή τους τη δυσκολία ο ψάλτης του χωριού, τους είπε ότι θα μπορούσαν να λένε το "Κανόνα πίστεως..." (απολυτίκιο του Αγίου Νικολάου) και, όταν έφθαναν στο σημείο "... πάτερ ιεράρχα Νικόλαε...", αντί για "Νικόλαε", να έβαζαν το όνομα του τιμωμένου αγίου (π.χ., "Ιγνάτιε").

Αυτό και έκαναν τα παιδιά και το "σύστημα" δούλευε "ρολόι", μέχρι που κάποια στιγμή που δεν θυμόντουσαν το απολυτίκιο της Υπαπαντής, τα ακούει έκπληκτος ο ψάλτης να ψέλνουν το παραπάνω τροπάριο, λέγοντας "... πάτερ ιεράρχα Υπαπάντιε..."!!!

Αφού συνήλθε από τα γέλια, έψαλλε μαζί τους το κανονικό απολυτίκιο και έμεινε αυτή η ιστορία σαν ανέκδοτο, μέχρι σήμερα!

Εκτός του κωμικού στοιχείου, στην παραπάνω ιστορία, έχω να σχολιάσω το εξής: αυτές οι κοινωνίες έβγαζαν αγίους!

Και, για να επανέλθω στο φαιδρό της υπόθεσης, ξέρετε πόσες μανάδες έψαχναν τότε τις σκούπες τους, που τις είχαν πάρει τα βλαστάρια τους για να τις κάνουν ... "εξαπτέρυγα";!