Ομοφυλοφιλία και διαφορετικότητα: Μήπως να το ξανασκεφτούμε;

     Κάποιες φορές, όταν ακούω να συνδέεται η ομοφυλοφιλία με τη διαφορετικότητα και το ρατσισμό (που απορρέει από το μη σεβασμό της), επαναστατεί η ίδια μου η λογική.

Σκέφτομαι: πώς μπορεί να μιλά για "άνοιγμα" στο διαφορετικό και σεβασμό, κάποιος που δεν μπόρεσε ν' ανοιχτεί ούτε καν στο διαφορετικό από το δικό του βιολογικό φύλο;

Ο έρωτας προϋποθέτει όχι απλά την αποδοχή αλλά και την αγάπη ενός εντελώς διαφορετικού ψυχοσωματικού κόσμου, αυτού του αντίθετου φύλου.

Και, όπως σωστά υποδηλώνουν δύο πολύ γνωστές φράσεις, "τα ετερώνυμα έλκονται" και "η αρμονία είναι σύνθεση αντιθέσεων".

Αυτή η αρμονία επιτυγχάνεται στον έρωτα, ακριβώς λόγω της συμπληρωματικότητας που υπάρχει (ψυχικά και σωματικά) ανάμεσα στα δύο φύλα.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι χρειάζεται ένα κλειδί και μια κλειδαριά για ν' ανοιχτεί η πόρτα του έρωτα. Δυο κλειδιά ή δυο κλειδαριές δεν ανοίγουν καμία πόρτα. 

Από τη στιγμή που ένας ομοφυλόφιλος δεν μπορεί να κάνει αυτό το άνοιγμα στο διαφορετικό, δεν θα τον αδικούσαμε καθόλου νομίζω αν τον ονομάζαμε "διαφορετικοφοβικό". 

Πώς μπορεί, λοιπόν, κάποιος τέτοιος να επικαλείται το σεβασμό της διαφορετικότητας, τη στιγμή που η συμπεριφορά του φανερώνει ένα φόβο προς το διαφορετικό, ακόμα κι αν αυτό αφορά το διαφορετικό από το δικό του φύλο; 

Όλα αυτά μπορείτε να τα ακούσετε πολύ καλύτερα από τον Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαο, ο οποίος, εκτός από βαθιά επιστημονική γνώση, διαθέτει, με τη Χάρη του Θεού, και βαθιά πνευματικότητα, κάτι που φανερώνεται  κυρίως μέσα από την αγάπη και τον πόνο με τα οποία εκφέρει τον λόγο του:

Δεν ξέρω... Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε!...

Υ.Γ. Η φωτογραφία της ανάρτησης τραβήχτηκε από εμένα, στην Κόρινθο, και αποτελεί μέρος ενός πολύ όμορφου γκράφιτι, που δεν υπάρχει πια, μιας και το οικόπεδο που βρισκόταν μπροστά του κτίστηκε, καλύπτοντας τον τοίχο που το φιλοξενούσε.

Η καρδούλα (σύμβολο της αγάπης), που σχηματίζεται από τα χέρια ενός άντρα και μιας γυναίκας και τα πατουσάκια ενός μωρού, καθώς και η πολυχρωμία (σύμβολο της διαφορετικότητας) της όλης σύνθεσης νομίζω ότι αποδίδει τέλεια το νόημα της ανάρτησής μου. Η λέξη "Libo", στο πάνω μέρος, είναι το όνομα του μαγαζιού (πρατήριο για πάνες), στο οποίο ανήκει ο τοίχος. Τέλος, κάτω από αυτό το γκράφιτι, υπήρχε και κάποιο άλλο, παρόμοιας τέχνης και ομορφιάς, που έφερε την υπογραφή-ψευδώνυμο του δημιουργού: skitsofrenis (σκιτσοφρενής)!