Η Ανάσταση του Χριστού: συνέχεια αρχαίων μύθων ή πραγματικότητα;

Κάποια στιγμή, μου στάλθηκε μια ανάρτηση με τίτλο "Οι αρχαίοι "θεοί" που σταυρώθηκαν και αναστήθηκαν προ Χριστού!" και μου ζητήθηκε να την σχολιάσω.

Η κεντρική ιδέα της ανάρτησης αυτής ήταν ότι η Ανάσταση του Χριστού δεν ήταν παρά ένα ακόμα "επεισόδιο" στα πολλά παρόμοια της αρχαιότητας, που αναφέρονταν σε αναστάσεις "θεών".

Τελείωνε, μάλιστα, με αρκετή δόση αλαζονείας, αναφέροντας ότι "Κανένας χριστιανός ιερέας δεν έχει απαντήσει ουσιαστικά στο ερώτημα, σε τι ακριβώς διαφέρει η σταύρωση κι η ανάσταση του θεού σας από τις αντίστοιχες των προαναφερθέντων θεών;"!

Κατ' αρχήν, για να δοθεί απάντηση, δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ιερέας, ούτε καν χριστιανός, αλλά να διαθέτει απλά κοινό νου.

Προχωρώ, λοιπόν, στα δικά μου σχόλια, που έχουν ως μόνο σκοπό να προβληματίσουν περαιτέρω, πάνω στα ερωτήματα που θέτει το κείμενο που μιλά για τους άλλους "θεούς", εκτός του Χριστού, που σταυρώθηκαν και αναστήθηκαν. Παρ' όλο που οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ του Ιησού και καθενός απ' αυτούς είναι αρκετές, θα σταθώ μόνο σε δύο σημεία:

Κατά πρώτον, το κείμενο μπερδεύει τα ιστορικά γεγονότα με τη μυθολογία. Ο Ιησούς Χριστός είναι ιστορικό πρόσωπο και η σταύρωσή Του (καθώς και η ανάσταση, για όσους πιστεύουν -βλ. εδώ) ιστορικό γεγονός, μαρτυρούμενο και από εξωχριστιανικές ή και αντιχριστιανικές πηγές! Σας παραπέμπω σε σχετική ιστορική διερεύνηση, που, όπως κάθε σοβαρή διερεύνηση, "βάζει δύσκολα" στον εαυτό της και δεν βγάζει αβασάνιστα συμπεράσματα (αν η ιστοσελίδα δεν προβάλλεται ολόκληρη, πηγαίνετε στις ρυθμίσεις και βάλτε μικρότερη μεγέθυνση -ένα 80% είναι καλό).

Κατά δεύτερον, για όλον τον προχριστιανικό κόσμο το ιστορικό πρόσωπο του Ιησού υπήρξε προσδοκία αδήριτη, ακριβώς γιατί σύμπασα η ανθρώπινη φύση αισθανόταν (και αισθάνεται πάντα) ότι δεν είναι πλασμένη για τον θάνατο, αλλά για να ζει αιώνια.

Την ύπαρξη της αιώνιας ζωής δεν την αποδεικνύει ούτε η πίστη ούτε το συναίσθημα αλλά η κοινή -τετράγωνη, μαθηματική- λογική. Κι αυτό γιατί η ίδια η ανθρώπινη φύση θα ήταν εντελώς παράλογη να ποθεί κάτι που δεν υπάρχει, όπως θα ήταν εξίσου παράλογη να διψά για νερό, αν δεν υπήρχε η γνωστή σε όλους μας φυσική ένωση (Η2Ο). Φυσικό είναι, λοιπόν, ολόκληρη η προχριστιανική ανθρωπότητα να ακολουθεί τη λαϊκή ρήση "ο πεινασμένος, καρβέλια ονειρεύεται" και αυτά της τα όνειρα και τις προσδοκίες να τα κάνει μύθους, θρύλους και προφητείες. 

Όλα αυτά, όμως, σταματούν όταν στο τραπέζι βρίσκεται ήδη το "καρβέλι", που δεν είναι άλλο από τον "άρτο της ζωής", τον Κύριό μας Ιησού Χριστό! Και τι το περίεργο στο να συμμετέχει η φύση, που ο Ίδιος εδημιούργησε, στην προτύπωση του πάθους και της αναστάσεώς Του; Ο Ίδιος, κατά την επίγεια ζωή Του, χρησιμοποίησε το παράδειγμα του σπόρου, που, αν δεν θαφτεί και σαπίσει ("πεθάνει") στο χώμα, δεν βλασταίνει και δεν καρποφορεί, αλλά μένει ένας άκαρπος σπόρος.

Το ότι όλα στη φύση δηλώνουν την αλήθεια της ανάστασης, για τον συντάκτη του κειμένου που εξετάζουμε σημαίνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θα περίμενε κανείς: ότι τα περί αναστάσεως αναφερόμενα σε όλες τις προχριστιανικές θρησκείες είναι ένας "ρομαντικός" τρόπος να δει κανείς τις διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στη φύση και ότι η ανάσταση είναι κάτι το ...ανύπαρκτο!

Βγάλαμε, δηλαδή, και τη σύνολη -εκτός απ’ την ανθρώπινη- φύση παράλογη! 

Οι προφητείες και προτυπώσεις της θυσίας και της ανάστασης του Χριστού υπάρχουν σε όλο τον προχριστιανικό κόσμο και δεν αποτελούν παρά τη διάσωση ανά τους αιώνες της πρώτης υπόσχεσης του Θεού για την έλευση του Χριστού από το "σπέρμα της γυναικός", που δόθηκε στην Εύα, μετά την πτώση των πρωτοπλάστων και την απώλεια του Παραδείσου, που -ας μη το ξεχνάμε- περιείχε και το "ξύλο της ζωής".

Τι να πει κανείς για τον "Προμηθέα δεσμώτη", όπου λέγεται ότι μόνο αν ένας θεός θελήσει να έλθει κάτω στη γη, θα μπορέσει να λυτρώσει τον άνθρωπο από τα βάσανά του.

Σε ινδιάνικο θρύλο, που σώζει ο συγγραφέας Henry Wadsworth Longfellow, σε ποίημά του με τίτλο "Το τραγούδι του Γιαχουάθα", ο ήρωας Γιαχουάθα (κάτι σαν τον δικό μας Ηρακλή), πηγαίνει στο βασίλειο των ψυχών (σαν να λέμε τον Άδη) και, αφού παλέψει με αυτόν που εξουσίαζε το μυθικό αυτό μέρος, παίρνει μαζί του λάφυρα, ακριβώς όπως περιγράφεται σε πλείστα όσα τροπάρια της Εκκλησίας μας η σκύλευση(=λαφυραγώγηση) του Άδη από τον Χριστό ("εσκύλευσας τον Άδην", "ο τον Άδην σκυλεύσας", κλπ.)!!! 

Τον παραπάνω μύθο δεν τον περιλαμβάνει το προς εξέταση κείμενο και τον αναφέρω γιατί, ενώ έχει εκπληκτικές ομοιότητες με τη χριστιανική παράδοση, κανείς εχέφρων άνθρωπος δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η δεύτερη έχει επηρεαστεί από τον πρώτο (εκτός αν υποθέσουμε ότι οι μαθητές του Χριστού είχαν από τότε ανακαλύψει την ...Αμερική!).

Όλα αυτά ανήκουν στην προ Χριστού εποχή και κανένα αναστημένο "θεό" δε θα βρείτε που ν’ ανήκει σε θρησκευτικές παραδόσεις που δημιουργήθηκαν μετά τον Χριστό (π.χ. μουσουλμανισμός). Γιατί, άραγε;;; Διότι, απλούστατα, όπως ανέφερα και παραπάνω, όταν το καρβέλι είναι στο τραπέζι σου, παύεις να το ονειρεύεσαι! Κι όποιος, σαν τον συγγραφέα του εν λόγω κειμένου, νομίζει ότι το καρβέλι που βλέπει στο τραπέζι του είναι ένα ακόμη όνειρο, απλά μένει …νηστικός!

Ο απόστολος Παύλος, όταν ήρθε στην Αθήνα, δεν είπε στους Αθηναίους "τι βλακείες είναι αυτά που πιστεύετε", αλλά τους είπε "αυτόν το Θεό (τον άγνωστο, που του είχαν φτιάξει και βωμό) που εσείς λατρεύετε, χωρίς να τον γνωρίζετε, αυτόν θέλω να σας κάνω γνωστόν", σεβόμενος, αλλά και παίρνοντας αφορμή από την δική τους θρησκευτική παράδοση, που δεν θα μπορούσε να μην έχει (όπως και όλες οι άλλες προχριστιανικές θρησκευτικές παραδόσεις) το στοιχείο της προσμονής ενός θεού που θα τους λυτρώσει απ’ τον θάνατο. 

Ελπίζω τα παραπάνω να γίνουν αφορμή για γόνιμο προβληματισμό πάνω στο θέμα της ανάστασης, στο διάβα των αιώνων.

Ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ο,τι θέλει, φτάνει να βασίζεται σε πραγματικά δεδομένα και να μπορεί να αντιμετωπίσει και τα περί του αντιθέτου επιχειρήματα, αντί να δογματίζει ότι δεν υπάρχουν ...