Είμαι χριστιανός γιατί θέλω "να ζήσω τη ζωή μου" και "να σώσω το τομάρι μου"!

     Κάποτε, στο σχολείο που εργαζόμουν, κάποιοι συνάδελφοι εξέφρασαν την απορία: "Καλά, εσύ, ένας νέος άνθρωπος, που έχεις τελειώσει και πανεπιστήμιο, πώς μπορείς και είσαι χριστιανός; Αυτά είναι για τις αμόρφωτες γιαγιάδες, που βλέπουν ότι λίγη ζωή τους μένει και ότι, στην ηλικία που είναι, δεν έχουν και τίποτα να χαρούν σ' αυτή τη ζωή.".

Η απάντηση που έδωσα, και η οποία τους ξάφνιασε, ήταν αυτή που αποτελεί και τον τίτλο της παρούσας ανάρτησης: Είμαι χριστιανός γιατί θέλω "να ζήσω τη ζωή μου" και "να σώσω το τομάρι μου"!

Φυσικά και μου ζητήθηκε να διευκρινίσω αυτή την αλλόκοτη απάντηση και αυτό ακριβώς έκανα, λέγοντας περίπου τα παρακάτω (πάνε και πολλά χρόνια από τότε που ήμουν ...νέος και γι αυτό θα δώσω μόνο την κεντρική ιδέα των λεγόμενών μου).

Υπάρχουν δύο τρόποι για να δω τη ζωή.

Στον πρώτο, δεν δέχομαι ότι υπάρχει κάτι άλλο μετά απ' αυτή τη ζωή και ότι η ύπαρξή μου τελειώνει με το θάνατο.

Στον δεύτερο, δέχομαι ότι η ύπαρξή μου συνεχίζει και μετά το σωματικό θάνατο, σε διαφορετική κατάσταση, που, αν ζήσω σωστά την εδώ ζωή μου, θα είναι καλύτερη και ατελείωτη (πίστη στην αιώνια ζωή).

Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μια πορεία προς το θάνατο, ενώ στη δεύτερη μια πορεία προς τη ζωή.

Έτσι, στην πρώτη περίπτωση, ουσιαστικά, ζω το θάνατό μου (όσο κι αν διαρκέσει αυτή η διαδικασία -από κάποια λεπτά της ώρας, μέχρι πολλά χρόνια), ενώ στη δεύτερη ζω τη ζωή μου!

Είναι σαν η ζωή να είναι ένα ταξίδι, που έχει ως κατάληξη είτε το εκτελεστικό απόσπασμα, είτε ένα πανέμορφο μέρος. 

Στην πρώτη περίπτωση, από τη μια δεν ευχαριστιέμαι τη διαδρομή, γιατί ξέρω που καταλήγει, και από την άλλη δεν θέλω να τελειώσει ποτέ (υπάρχει και η τραγική περίπτωση που, μην αντέχοντας την αγωνία, την τελειώνω από μόνος σου αυτοκτονώντας).

Στη δεύτερη περίπτωση, ευχαριστιέμαι τη διαδρομή, ακόμα κι αν δεν είναι και τόσο όμορφη, γιατί προσμένω το όμορφο τέλος της, όποτε κι αν έλθει αυτό.

Αυτή την αιώνια ζωή την βλέπουν διαφορετικά οι διάφορες πίστεις και δοξασίες. Έτσι, στα ανατολικά κυρίως θρησκεύματα, την βλέπουν σαν συνέχεια της ζωής μόνο της ψυχής, που αλλάζει σώματα (μετενσάρκωση), ξαναζώντας επίγεια, μέχρι ν' απελευθερωθεί απ' αυτόν τον βασανιστικό κύκλο διαδοχής ζωής και θανάτου (τροχός της Σαμσάρα) και να ενωθεί με το Απόλυτο Ένα, περνώντας ουσιαστικά στην ανυπαρξία (όχι και πολύ θετική θεώρηση της ύπαρξής μας, δε νομίζετε;).

Στο Χριστιανισμό, ο άνθρωπος θεωρείται αδιάσπαστη ψυχοσωματική ενότητα, όπου και τα δύο αυτά στοιχεία του (ψυχή και σώμα) "συνφύονται" (δημιουργούνται μαζί) κατά τη στιγμή της σύλληψης του (άρα, τα περί προΰπαρξης της ψυχής ξεχάστε τα). Αυτός "ο φυσικότατος δεσμός" "της συμφυΐας" ψυχής-σώματος διαλύεται τη στιγμή του θανάτου (τα εντός εισαγωγικών είναι από τροπάρια της εξοδίου ακολουθίας -κηδείας- μας, που πολύ ωφέλιμο θα είναι να τα διαβάσουμε πριν να μας τα ...ψάλουνε!).

Κανονικά, αυτό θα έπρεπε να συνεπάγεται και τον τερματισμό αυτών των δύο στοιχείων, αφού, όπως και οι αρχαίοι υμών πρόγονοι έλεγαν, "ο,τι έχει αρχή, έχει και τέλος".

Όμως, με το θέλημα του Θεού, η ψυχή διατηρείται ζωντανή και περιμένει το αναστημένο σώμα της ("αλλαγμένο" -βλ. και εδώ) για να ενωθεί και πάλι μαζί του, ώστε να βιώσει την αιώνια ζωή, ως πλήρης άνθρωπος, με ψυχή και σώμα, είτε ως παράδεισο, είτε ως κόλαση (και τα δύο έχουν σχέση με το πώς βιώνουμε την Αγάπη, που είναι ο Θεός μας, ήδη απ' αυτή τη ζωή, αλλά αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα για να το θίξουμε εδώ).

Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, διάλεξα τον Χριστιανισμό όχι γιατί θέλω να σώσω μόνο την ψυχή μου, αλλά γιατί θέλω να σώσω και το τομάρι -σώμα- μου!

Ξέρω ότι όλα αυτά μοιάζουν εγωιστικά, αλλά ...ποιος έχασε την ταπείνωση για να την βρω εγώ!

Χριστός Ανέστη (και, όποιος δεν το πιστεύει, ...περαστικά του! -κακό πράμα η γκρίνια, μωρ' αδερφάκι μου)!