Το χιονισμένο Σαραντάπηχο, ο κορμοράνος και η ...απληστία μου!

Με αυτή την ανάρτηση θέλω, κατ' αρχήν, να σας κάνω κοινωνούς των όμορφων χιονισμένων εικόνων που απόλαυσα σε ένα πρωινό μου περπάτημα στις 11 Γενάρη του 2010 στα δάση του χωριού Σαραντάπηχου Κορινθίας (τότε μπορούσα να ξοδεύω βενζίνη για να κάνω περπατήματα και αλλού, εκτός από τον Πευκιά Ξυλοκάστρου).
Το Σαραντάπηχο είναι ένα μικρό ορεινό χωριό της Κορινθίας, χτισμένο αμφιθεατρικά, σε υψόμετρο 1230-1300 μέτρων, μέσα σε πυκνό δάσος από μαύρα πεύκα και έλατα. Στη δεκαετία του 1930, αποτέλεσε διάσημο σ’ όλο τον κόσμο ορεινό θέρετρο, με ξενοδοχείο υψηλών προδιαγραφών ("Αναγέννησις", το όνομά του) και δικό του μικρό αεροδρόμιο(!) και έχει φιλοξενήσει πολλούς διάσημους, μεταξύ των οποίων και ο βασιλιάς της Αιγύπτου Φαρούκ!
Ρόλο σε όλα αυτά έπαιξε το γεγονός ότι ένας Σαρανταπηχιώτης, ο Ιωάννης Γ. Σπυρόπουλος (1896-1973), υπήρξε, εκτός από καθηγητής του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου στη Νομική Αθηνών και ακαδημαϊκός, δικαστής του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, καθώς και η ανυπέρβλητη φυσική ομορφιά της περιοχής (όσοι Ξυλοκαστρίτες δεν γνωρίζουν τίποτα από όλα αυτά, μόλις επιβεβαίωσαν τη γνήσια ελληνική καταγωγή τους -είμαστε η μόνη χώρα που έχει τόσες μεγάλες προσωπικότητες, τόσες φυσικές ομορφιές και τόσο πλούσια ιστορία, που έχει την "πολυτέλεια" να ξεχνά πολλά απ’ αυτά). Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα, τον παραπέμπω στην ιστοσελίδα από την οποία άντλησα τα παραπάνω στοιχεία, που θα δει πατώντας εδώ.
Αφήνω τα λόγια και παραθέτω φωτογραφίες, ξεκινώντας με τον κεντρικό δασικό χωματόδρομο, που πάρκαρα το αμάξι μου και ενώνει το Σαραντάπηχο με τον Ταρσό:


Συνεχίζω με την άλλη πλευρά του ίδιου δρόμου:


Όλες οι υπόλοιπες είναι από τον δευτερεύοντα δασικό δρόμο που έκανα το περπάτημά μου. Με δεδομένες τις μειωμένες δυνατότητες της φωτογραφικής μου μηχανής, σκεφτείτε πόσο πιο όμορφες ήταν οι εικόνες που με αξίωσε ο Θεός ν’ αντικρίσω!







Μετά από σχεδόν τρεις εβδομάδες, και συγκεκριμένα στις 3 Φλεβάρημετά το σχολείο, σταμάτησα λιγάκι για ν' απολαύσω τη γαλήνια εικόνα των νερών του ποταμού Σύθα, καθώς χύνονται στη θάλασσα (το κάνω συχνά αυτό, όταν είμαι "φορτωμένος"). Τότε λοιπόν παρατήρησα ότι ένας κορμοράνος λιαζόταν αμέριμνος πάνω στα βράχια της ακτής και, έχοντας στ' αμάξι τη φωτογραφική μηχανή, έσπευσα να την πάρω και να τον απαθανατίσω και μάλιστα από αρκετά κοντινή απόσταση, αφού με άφησε να τον πλησιάσω σχεδόν στα δέκα μέτρα! Για μένα αυτό ήταν μια ευλογία απ' το Θεό, γιατί μ' αρέσουν πολύ και η παρατήρηση πουλιών αλλά και η φωτογράφισή τους (βλ. και εδώ):



    Στη συνέχεια, και σαν να μην έφτανε η παραπάνω γερή δόση ομορφιάς που απόλαυσα, συμφώνησα με την κόρη μου, νωρίς τ' απόγευμα, να πάμε για περπάτημα στο Σαραντάπηχο, στη διαδρομή που είχα κάνει πριν από τρεις εβδομάδες. Πηγαίνοντας, όμως, προς τα εκεί, είδα ότι το χιόνι στο χωματόδρομο που είχα παρκάρει την άλλη φορά, παρόλο που φαινόταν ότι το είχαν απομακρύνει, ήταν γύρω στους 30 με 40 πόντους (προφανώς λόγω καινούριας χιονόπτωσης), στα δε πλαϊνά του δρόμου ξεπερνούσε το 1 μέτρο!
Και εδώ αρχίζει η απληστία μου. Το λογικό θα ήταν να μην μπω καθόλου στο χωματόδρομο, αλλά να επιστρέψω λίγο πιο πίσω στην άσφαλτο, απ' όπου ξεκινούσε μια άλλη διαδρομή, μέσα στο δάσος, όπου θα μπορούσα να παρκάρω με ασφάλεια το αμάξι, έχοντας μάλιστα και προσανατολισμό προς την επιστροφή. Όμως εγώ "φαγώθηκα", σώνει και καλά να κάνω τη διαδρομή που είχα βάλει στο μάτι και ακολούθησα το χωματόδρομο προς τον Ταρσό, μέχρι που δεν μπορούσε να πάει άλλο το αμάξι (ουσιαστικά είχε μείνει στον αέρα με 40 πόντους παγωμένο χιόνι από κάτω του). Έτσι, μας έπιασε η νύχτα, με 4,5 βαθμούς κάτω από το μηδέν προσπαθώντας να πάρουμε στροφή. Το κινητό δεν έπιανε, αλλά ευτυχώς το νούμερο 112 πιάνει όπου υπάρχει κάλυψη δικτύου από οποιαδήποτε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, οπότε μας συνέδεσαν με την αστυνομία Κορίνθου, που έστειλε την Πυροσβεστική και μας περιμάζεψε (εμάς, όχι το όχημα)! Στη μία ώρα κι ένα τέταρτο που έκαναν να' ρθουν για να μας πάρουν, η κόρη μου είχε βάλει μουσική στο κινητό της και έπαιζε παιχνίδια, ενώ μου έλεγε ότι πρώτη της φορά έβλεπε τόσα πολλά αστέρια. Φυσικά, δεν είχα κανένα λόγο να της χαλάσω το ηθικό! Δυστυχώς, η κάμερά μου δεν είχε τη δυνατότητα να απαθανατίσει αυτόν τον υπέροχο έναστρο ουρανό, πάνω από τα χιονισμένα έλατα και τα πειράματα για να το πετύχω αυτό δεν μπορούσαν να κρατήσουν πολύ, γιατί δεν άντεχα για πολύ στους -4,5 βαθμούς και ξανάμπαινα στη ζεστασιά του αμαξιού, για να συνέλθω. Η καλύτερη απ' αυτές τις φωτογραφίες είναι η ακόλουθη (μην περιμένετε να δείτε αστέρια!):



Κι όλα αυτά γιατί ήθελα να περπατήσουμε σε μια διαδρομή με πιο πυκνό δάσος, ενώ υπήρχε άλλη, πανέμορφη και με πρόσβαση στην άσφαλτο, που ήταν καθαρή. Η απληστία μου σε όλο της το μεγαλείο, δηλαδή!
Τέλος καλό, όλα καλά και... προς γνώση και συμμόρφωση!
Την άλλη μέρα πήγα, μαζί με άλλους, και πήρα το αμάξι, αφού με ρυμούλκηση με βοήθησαν να πάρω στροφή. Όταν το Σάββατο πήγα στο συνεργείο για ν' αλλάξω λάδια και το κοιτάξαμε από κάτω, έλαμπε από το τρίψιμο που είχε φάει στο παγωμένο χιόνι. Από τότε που το είχα αγοράσει είχα να το δω τόσο καθαρό από κάτω το καημένο!
Σημειώνω ότι και για το όχημα της πυροσβεστικής χρειάστηκε να σκάψουν αρκετή ώρα στο παγωμένο χιόνι με τα φτυάρια οι πυροσβέστες για να μπορέσει να στρίψει. Να' ναι καλά οι άνθρωποι! Θαύμασαν πάντως το γεγονός ότι κατάφερα να φτάσω με τέτοιο όχημα (Skoda Fabia) τόσο μακρυά φορώντας όχι αλυσίδες αλλά "κάλτσες" χιονιού (χιονοκουβέρτες) στα λάστιχά του. Και η αλήθεια είναι ότι για πάγο και χιόνι σε υπό του μηδενός θερμοκρασίες σας τις συστήνω ανεπιφύλακτα. Όσο πιο παγωμένο είναι το περιβάλλον, τόσο πιο πολύ κολλάνε στο οδόστρωμα! Στο μαλακό βέβαια χιόνι δεν είναι τόσο αποτελεσματικές όσο οι αλυσίδες. Η ευκολία όμως με την οποία μπαίνουν (σε 2 λεπτά) και βγαίνουν (σε 1 λεπτό) τις κάνει ιδανικές για κάποια σκιερά σημεία των δρόμων που κρατούν πάγο και δεν έχουν τόσο μήκος ώστε να αξίζουν τον κόπο της διαδικασίας τοποθέτησης αλυσίδων, έχουν, όμως, αρκετή ολισθηρότητα ώστε να τιμωρήσουν την τεμπελιά μας με βγάλσιμο του αμαξιού μας εκτός δρόμου...


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τι πραγματικά λέει το κοράνι για τους Έλληνες.

Φαράγγι Φόνισσας Ξυλοκάστρου: Η πανέμορφη Φόνισσα που κόντεψε να με ...φονεύσει!

Η αλήθεια ότι "η αποχή και το λευκό είναι ψήφος στο φανατισμό" και ο μύθος ότι "η ψήφος σε μικρό κόμμα είναι χαμένη ψήφος".