Αγάπη ή ''πνευματικός αυνανισμός'';

    Επειδή την αγάπη, που ανέφερα σε προηγούμενη ανάρτησή μου (βλ. εδώ), την ερμηνεύει κανείς όπως θέλει, σας παραθέτω ένα κείμενο, το οποίο δείχνει πού μπορεί να φτάσει κανείς όταν παρερμηνεύσει την αλήθεια και το οποίο σας συνιστώ να διαβάσετε προσεκτικά:

"Ο κόσμος με ρωτάει αν υπάρχει ο κίνδυνος της υπερβολικής αγάπης του εαυτού μας.

Πού είναι η διαχωριστική γραμμή, ρωτάνε, από ποιο σημείο αρχίζουμε να γινόμαστε εγωιστές ή εγωκεντρικοί; Κατά την γνώμη μου δεν υφίσταται τέτοια πιθανότητα. Δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή. Ο εγωισμός ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΡΡΟΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ. Ο πλανήτης πάσχει από αυτή την έλλειψη, όπως κι εμείς οι άνθρωποι, καθώς και από μεγάλη ανασφάλεια, επικριτική στάση και χειραγώγηση. Για να ΑΓΑΠΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ. Δεν μπορώ να χαρίσω κάτι που δεν έχω. Το να ισχυριστώ ότι θεωρώ κάποιον πάνω από τον εαυτό μου, δεν αληθεύει και σημαίνει μόνο ότι υποκρίνομαι.
Όταν ΕΙΜΑΙ ΑΓΑΠΗ δεν αποδυναμώνομαι και δεν χρειάζομαι να μου συμπεριφέρονται οι άλλοι με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο για να αισθάνομαι ότι με αγαπούν ή για να μοιραστώ το μεγαλείο μου μαζί τους. Εισπράττουν αυτόματα την αγάπη μου, επειδή είμαι ο αληθινός εαυτός μου. ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΠΙΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΕΝΑΤΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΝΙΩΘΩ ΤΟ ΙΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.

Έχοντας υιοθετήσει αυτή την αντίληψη, έμαθα ότι, όταν αντιμετωπίζω δύσκολες καταστάσεις, είναι σημαντικό να μην είμαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό μου. Συχνά, το πρόβλημα δεν είναι το αίτιο της προφανούς σύγκρουσης. Αντίθετα είναι το ΠΩΣ ΚΡΙΝΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ.

Όταν παύω να είμαι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού μου και αρχίζω να αγαπώ τον εαυτό μου περισσότερο, αυτόματα μειώνονται ολοένα και περισσότερο οι προστριβές με τον κόσμο γύρω μου. Γίνομαι πιο ανεκτική και δεκτική.
Όταν έχουμε επίγνωση του μεγαλείου μας, δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να ελέγχουμε τους άλλους και δεν επιτρέπουμε να μας ελέγχουν.
Όταν ξύπνησα μέσα στον απεριόριστο εαυτό μου, ήμουν έκπληκτη από την διαπίστωση ότι η ζωή μου θα μπορούσε να είναι ριζικά διαφορετική, αν απλά συνειδητοποιούσα ότι ΕΙΜΑΙ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΗΜΟΥΝ.
Δεν χρειάζεται να κάνω κάτι για να την αξίζω. Εάν το συνειδητοποιήσω αυτό, σημαίνει ότι λειτουργώ με ενεργειακή δύναμη ζωής, ενώ αν υποκρίνομαι ότι αγαπώ, σημαίνει ότι λειτουργώ ενάντια σε αυτή τη δύναμη.
Η συνειδητοποίηση ότι ΕΙΜΑΙ ΑΓΑΠΗ ήταν το σημαντικότερο δίδαγμα που αποκόμισα χάρη στο οποίο κατάφερα να απαλλαγώ από όλους τους φόβους και αυτό είναι το μυστικό που μου έσωσε την ζωή!"

ANNITA MOORJANI
ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΕΓΙΝΑ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ

Αυτό το κείμενο αποτελεί πλήρη αντιστροφή της αλήθειας, αφού εκφράζει ακριβώς το λεγόμενο “ευαγγέλιο του όφεως” δηλαδή την υπόσχεση της αυτοθέωσης μέσα από την υιοθέτηση συγκεκριμένων τεχνικών και αντιλήψεων (“φάτε τον απαγορευμένο καρπό, που σας προτείνω εγώ, και όχι μόνο δεν θα πεθάνετε πνευματικά, όπως σας λέει ο Θεός, αλλά θα γίνεται και θεοί!”) και μου δίνει την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.

Δεν θα σχολιάσω τις αντιφάσεις του κειμένου, όπως το “Γίνομαι πιο ανεκτική και δεκτική.”, που ακολουθείται στην αμέσως επόμενη φράση από το “...δεν επιτρέπουμε να μας ελέγχουν.” (στ’ αλήθεια, πόσο αλαζόνας πρέπει να είμαι για να μην ανέχομαι έστω και τον παραμικρό έλεγχο των πράξεών μου;)!

Το κείμενο γίνεται επικίνδυνο, γιατί περιέχει αλήθειες, που ερμηνεύονται όμως με ένα εντελώς λάθος τρόπο. Για παράδειγμα, το ότι είμαστε πλασμένοι να ζούμε εν αγάπη κι ότι για να δώσουμε αγάπη πρέπει να την έχουμε εισπράξει πρώτα εμείς, είναι και τα δύο αλήθεια. Όμως, το πρώτο ισχύει γιατί πλαστήκαμε κατ’ εικόνα του Θεού που είναι αγάπη και κατ’ ομοίωσή Του, που δεν επιτυγχάνεται με μια νοητική παραδοχή του τύπου “ΕΙΜΑΙ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΗΜΟΥΝ”! Το δεύτερο, πάλι, φυσικά και δεν σημαίνει να εισπράξω αυτή την αγάπη από τον εαυτό μου, γιατί εξ ορισμού η αληθινή αγάπη προϋποθέτει δύο τουλάχιστον πρόσωπα (γι αυτό και ο Θεός φανερώνεται ως αγαπητική Τριάδα προσώπων). Όταν αισθανθούμε το άπειρο μέγεθος της αγάπης του Θεού για εμάς “έτι ημών αμαρτωλών όντων” (δηλαδή, παρά το μαύρο μας το χάλι), τότε νοιώθουμε ότι έχουμε μοναδική αξία και τότε μπορούμε να αγαπήσουμε τον άλλο χωρίς περιορισμούς, γιατί αυτό το είδος αγάπης δεχτήκαμε κι εμείς!

Το να πιστέψει κανείς ότι η αγάπη είναι κάτι που έχει να κάνει με ένα μόνο πρόσωπο, τον εαυτό μας, οδηγεί όλους όσους κινούνται στο χώρο της λεγόμενης Νέας Εποχής στους γνωστούς σχιζοφρενικούς -με την απόλυτη επιστημονική έννοια του όρου!- διαλόγους, όπως αυτός σ' ένα βιβλίο εναλλακτικής θεραπευτικής: “Πάρε τον εαυτό σου από το χέρι, αγκάλιασέ τον και ψιθύρισε του τρυφερά στ’ αυτί ...”! Είναι ο ορισμός της αγαπητικής αυτοϊκανοποίησης και της άρνησης της σχέσης των προσώπων, ένα είδος -δε θα ντραπώ τη λέξη- πνευματικού αυνανισμού!

Πόση διαφορά με την Ορθοδοξία, όπου τη θέση του εαυτού την καταλαμβάνει η έννοια του προσώπου, που μετέχει με μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο στην κοινή ανθρώπινη φύση, οπότε ο άλλος παύει να είναι “άλλος” και γίνεται μέλος του κοινού σώματος του Χριστού, γίνεται ένα μ’ εμάς, εν Χριστώ!

Κι όπως έλεγε και ο άγιος Πορφύριος: “Όταν ο άλλος πονά, θα λες πονάει το πόδι μου, γιατί είστε μέλη του ίδιου σώματος”. Έτσι, η αγάπη παύει να έχει την έννοια της απλής φιλανθρωπίας και είναι απεριόριστη και χωρίς όρους (δεν φροντίζουμε το πόδι μας, που πονάει, επειδή ήταν “καλό πόδι” -αντίθετα, το φροντίζουμε, ακόμα κι αν έχει κιρσούς και κάλους και μας έχει αλλάξει τα φώτα, γιατί είναι το πόδι μας!).

Αυτό ισχύει και στο παράδειγμα της μάνας: “Η μάνα που αγαπά το παιδί της, κάνει φιλανθρωπία; Όχι, βέβαια! Γιατί το νοιώθει σαν σπλάχνο της, δηλαδή σαν μέλος του σώματός της” (από ομιλία του π. Βαρνάβα Γιάγκου). 

Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι, πολλοί από τους ανθρώπους που ήλθαν στην Ορθοδοξία, προερχόμενοι από ομάδες του χώρου της λεγόμενης Νέας Εποχής, όταν τους ρωτούσαμε τι τους έχει μείνει ως ανάμνηση από το πέρασμά τους από αυτό το χώρο, απαντούσαν: “Μοναξιά! Ένα αίσθημα απέραντης, παγερής, απόλυτης μοναξιάς!” (το γράφω και δακρύζω, γιατί κάποια πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα βρίσκονται ακόμα σ’ αυτό το χώρο).

Ελπίζω τα παραπάνω να σας έκαναν να καταλάβετε γιατί απαντούσαν έτσι ...