"...ως τα παιδία ..."!

     Κάποια φορά, οι μαθητές ρώτησαν τον Ιησού "ποιος είναι μεγαλύτερος στη βασιλεία των ουρανών;". Ο Ιησούς, αφού έστησε μπροστά τους ένα παιδί, τους έθεσε τη "βάση εισαγωγής" για την βασιλεία των ουρανών, λέγοντας ότι "ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.", δηλαδή ότι "αν δεν αλλάξετε και δεν γίνετε όπως τα παιδιά, δεν πρόκειται να μπείτε στην βασιλεία των ουρανών".

Στη συνέχεια, απαντώντας και στο αρχικό τους ερώτημα, είπε ότι "όποιος ταπεινώσει τον εαυτό του, όπως αυτό το παιδί, αυτός είναι ο μεγαλύτερος (ο πιο σπουδαίος, θα λέγαμε) στη βασιλεία των ουρανών (όλα αυτά θα τα δείτε εδώ)".

Έτσι, έθεσε την παιδική ταπείνωση και απλότητα σαν προϋπόθεση όχι μόνο εισαγωγής αλλά και αριστείας στη βασιλεία Του.

Ο Γεώργιος Δροσίνης εκφράζει τα παραπάνω με πολύ όμορφο τρόπο, σε σχετικό του ποίημα:

Ό,τι έχεις μέσα σου παιδιάτικο

σα θησαυρό να το φυλάξεις.

Τους λογισμούς, τους πόθους σου άλλαξε

μα αυτό ποτέ να μην αλλάξεις.

Κι όταν χλωμοφυλλιάσει η όψη σου,

και στα μαλλιά σου πέσουν χιόνια,

μόνο ό,τι φύλαξες παιδιάτικο

θα μείνει απείραχτο απ' τα χρόνια.

Στη συνέχεια θα δούμε κάποια παραδείγματα που, κατά τη γνώμη μου, φανερώνουν κάποιες από τις πτυχές της παιδικής ψυχής που αξίζει να μιμηθούμε:

1) 

     Ο άγιος Παΐσιος έλεγε ότι "πρέπει να γίνουμε εργοστάσιο καλών λογισμών". Τέτοια προσευχητική αντίδραση, στη θέα φωτογραφιών γυμνών γυναικών σε έναν υπολογιστή, μόνο  ένα παιδί ή ένας άγιος θα μπορούσε να έχει! Αυτή την άδολη αγάπη να είχαμε ο ένας για τον άλλο, η ζωή μας θα ήταν παράδεισος...

2) Σε μια διαφήμιση, ένα παιδί βρίσκει τρόπο για να ζωγραφίσει κάτι για τη μαμά του, παρ' όλο που αυτή είναι τυφλή. Ο τίτλος που θα έδινα εγώ σ' αυτό το βιντεάκι είναι "Η αγάπη (ειδικά η παιδική) πάντα βρίσκει τρόπο!". Για διευκόλυνσή σας "TE AMO" σημαίνει «σ'αγαπώ».

3) Συνεχίζω με τον πρωτότυπο τρόπο με τον οποίο το πρώτο εγγονάκι δύο πολύ καλών μου φίλων ανακοινώνει ότι περιμένει αδελφάκι! Τη φωτογραφία μού την έστειλε στο Viber η …χαζογιαγιά!

Να σημειώσω ότι ήδη το αδελφάκι του γεννήθηκε και είναι -προς μεγάλη χαρά του- αγοράκι!

Όλα τα παιδιά θέλουν αδέλφια (ακόμα κι εμείς, που ήμασταν πέντε αδέλφια, ζητούσαμε από τους γονείς μας να μας κάνουν κι άλλο!). Το αντίθετο θα ήταν αφύσικο, αφού είμαστε πλασμένοι για να ζούμε σε αγαπητική κοινωνία προσώπων. Όσα παιχνίδια κι αν δώσουμε σ' ένα παιδί, δεν μπορούν ν' αντικαταστήσουν την ύπαρξη ενός προσώπου δίπλα του...

4) Από διαφημιστικά σποτ είναι και τα δύο επόμενα βίντεο, που έχουν σαν θέμα την αδελφική αγάπη.

Το πρώτο αφορά τον καρκίνο, που, ως γνωστόν, η θεραπεία του περιλαμβάνει χημειοθεραπείες, με εμφανέστερο αποτέλεσμα την πτώση των μαλλιών:

Το δεύτερο, μπορεί ν’ αποτελεί τηλεοπτικό σποτ φαρμακευτικής εταιρείας, αλλά δεν παύει να δίνει πολλά σωστά μηνύματα. Ένα απ’ αυτά είναι και το πώς εμείς οι γονείς βιαζόμαστε να ερμηνεύσουμε τη στάση ενός παιδιού μας απέναντι σ’ ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει η οικογένειά μας σαν ανεύθυνη και αδιάφορη, ενώ μπορεί ν’ αποτελεί ένα τρόπο ψυχολογικής άμυνας του παιδιού, που ποτέ δεν έπαψε να μας αγαπά και να μας νοιάζεται.

Για όσους δεν γνωρίζουν Αγγλικά, «Be brave!» σημαίνει «Να είσαι γενναία!», ή, σε ελεύθερη μετάφραση, «Κουράγιο!»:

Θα σας παραπέμψω και σε ένα απόσπασμα του “60΄ Ελλάδα”, που αφορά δύο αδελφάκια που αποτελούν και τους μοναδικούς μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Τελένδου (ενός μικρού νησιού των Δωδεκανήσων) και τα οποία, με τη συμπεριφορά τους, προκαλούν το σεβασμό και το... χειροφίλημα του παρουσιαστή Νίκου Μάνεση!

Αυτό που θα δείτε έχει ξεχωριστή αξία γιατί δεν είναι προϊόν σεναρίου:

5) Τα παιδιά, μέσα στην αθωότητά τους και την απλότητα της καρδιάς τους, μοιράζονται τα πάντα και δείχνουν έτσι το δρόμο για την καταπολέμηση της πείνας και της οικονομικής κρίσης γενικότερα.

Ας σκίσουν τα πτυχία τους οι οικονομικοί απόφοιτοι του Γιέϊλ και του Χάρβαρντ και ας κάψουν τα μάστερ τους και τα διδακτορικά τους οι οικονομολόγοι όλης της οικουμένης!

Η απλή παιδική ψυχή δίνει τη λύση σ’ αυτό που γενιές και γενιές δικών τους «σοφών» δεν μπόρεσαν να δώσουν: το πρόβλημα του υποσιτισμού ενός μεγάλου μέρους του ανθρώπινου πληθυσμού, που πεθαίνει από την πείνα, τη στιγμή που το υπόλοιπο μέρος του πληθυσμού αυτού πεθαίνει από τις ασθένειες που προκαλεί ο υπερκαταναλωτισμός!

Ας αφήσουμε τα παιδιά να μας διδάξουν αυτό που, κατά βάθος, όλοι γνωρίζουμε εκ πείρας: ότι χαρά που μοιράζεται γίνεται διπλή και λύπη που μοιράζεται γίνεται μισή.

Ο οργανισμός «Action Against Hunger» («Δράση Ενάντια στην Πείνα») έκανε ένα ενδιαφέρον πείραμα για να μας δείξει πως αντιδρούν τα παιδιά όταν νιώθουν την ανισότητα μεταξύ τους. Και τα 20 παιδιά που πήραν μέρος μοιράστηκαν το φαγητό τους.

Παρακολουθήστε το στο σύντομο βίντεο, πατώντας εδώ.

6) Εδώ βλέπουμε την εφαρμογή της λαϊκής ρήσης "Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια!", στο θέμα του ρατσισμού:

7) Και στο αθλητικό ήθος, όμως, τα παιδιά μπορεί να διδάξουν εμάς τους μεγαλύτερους.

Με αφορμή τα επεισόδια ανάμεσα σε γονείς, που σημειώθηκαν στις 19 Μαρτίου  2017 στη Μαγιόρκα, σε συνάντηση μεταξύ παιδιών 12-13 ετών, ο 16χρονος τερματοφύλακας της Llanos 2000, Χουάν Χουνκέρα Μαρτίνες, δημοσίευσε μία επιστολή προς τους γονείς των νεαρών παικτών, που αναπαρήγαγαν όλα τα ισπανικά ΜΜΕ, μιας και εκείνες οι εικόνες ντροπής, είχαν προκαλέσει κύμα αγανάκτησης στην χώρα της Ιβηρικής:

     «Ο γιος σας δεν είναι Μέσι. Μεταξύ άλλων, γιατί αν το παιδί σας ήταν ο Μέσι, τώρα θα ήταν στη Βαρκελώνη, και δεν είναι. Είναι στην ομάδα του σχολείου του, ή της γειτονιάς. Το προπονεί ο Πέπε, ο Μπόρχα ή ο Μάρκος και όχι ο Λουίς Ενρίκε. Αλλά και πάλι, εσείς, απογοητευμένοι βλέποντας ότι ο γιος σας δεν θα μπορέσει να παίξει στην εθνική, εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι είναι ο Μέσι. Και το χειρότερο: τον κάνατε και εκείνον να το πιστέψει ότι είναι. Έρχεστε σε καθεμιά από τις προπονήσεις του, του λέτε τι να κάνει, πώς να κινηθεί και πώς να χτυπήσει την μπάλα. Θα σας πω κάτι. Ίσως αυτοί οι προπονητές σας θυμώνουν, επειδή το παιδί σας δεν παίζει όσο θα έπρεπε, όσο νομίζετε εσείς ότι αξίζει. Όμως, δεν έχετε αξίες. Δεν ξέρετε ότι αυτή η ώρα που το παιδί σας απολαμβάνει το καλύτερο άθλημα στον κόσμο, μπορεί να είναι η καλύτερη ώρα της ημέρας. Κυνηγώντας την μπάλα σε όλη την παιδική του ηλικία, μπορεί να αποτύχει να παίξει στη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά θα μάθει να νικά, να χάνει, να εκτιμά και να ξεπερνά καταστάσεις. Δεν πρέπει να σταματήσετε να σκέφτεστε ότι ακόμη και αν το παιδί σας δεν πρόκειται να καταλήξει σε τελικό του Champions League, θα βρίσκεται δίπλα στον συμπαίκτη του όταν αποτύχει ή πως θα πρέπει να σφίξει το χέρι με τον διαιτητή στο τέλος του κάθε παιχνιδιού. Όμως δεν ξέρετε τι είναι το ποδόσφαιρο. 

Είστε μια αναφορά για το μικρό αστέρι σας. Είστε κάποιος που χαμογελάτε, όταν βλέπετε αυτό το μικρό πρόσωπο να σας αφιερώνει ένα γκολ. Και τώρα σκεφτείτε, αν έχετε αυτή τη δυνατότητα, αυτό που νιώθει ο γιος σας, όταν βλέπει εσάς στο γήπεδο σαν ένα ζώο που προσπαθεί να φτάσει στον διαιτητή, ο οποίος είχε μόλις κάνει τη δουλειά του. Φανταστείτε για μια στιγμή τα μάτια ενός αγοριού 12 ετών, που βλέπει την αναφορά του, εσάς, το πρόσωπο που του έχει διδάξει τα πάντα, να εμπλέκεται σε μία σύγκρουση με ένα γονέα της αντίπαλης ομάδας.

Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό που κάνετε, το χειρότερο είναι ότι το παιδί σας θα μεγαλώσει μαθαίνοντας ότι μπορεί να το προσβάλλουν και να χτυπήσει τον διαιτητή, έναν συνεργάτη ή έναν αντίπαλο, ακόμη και να προσβάλλει έναν προπονητή. Και θα φτάσει στις υψηλότερες κατηγορίες διαπράττοντας τις ίδιες θηριωδίες που διαπράχθηκαν από εσάς. Δεν ανακαλύπτω κάτι, αυτό είναι κάτι που οι άνθρωποι σαν εσάς κάθε Σαββατοκύριακο κάνουν σε κάθε πόλη σε όλη τη χώρα. Με ανθρώπους σαν εσάς είναι γεμάτη αυτή η πόλη, η χώρα και αυτό το άθλημα. Και όλοι πρέπει να ντρέπεστε, όταν τα παιδιά σας φέρνουν τα πρόσωπα τους κοντά στο δικό σας για να σας πουν: «Μπαμπά, έχω τιμωρηθεί, είμαι χωρίς το ποδόσφαιρο εξαιτίας σου».

Επιπλέον από αυτά που είδα στο βίντεο, στα 16 μου χρόνια, έχω δει στα γήπεδα του ποδοσφαίρου περισσότερα από ο,τι μπορείτε να φανταστείτε, και το μόνο που σας ζητάω είναι να μπορέσετε να διδάξετε το παιδί σας να απολαμβάνει τον αθλητισμό και τελικά, να ανακαλύψετε ότι το ποδόσφαιρο δεν θα αναπτύξει περισσότερο το γιο σας ως παίκτη, αλλά ως άνθρωπο. Και αυτό αξίζει πιο πολύ».

8) Κάποιο πρωί, προσφέρθηκε να πει την προσευχή στο σχολείο που εργάζομαι ένα κοριτσάκι της Β΄ Δημοτικού. Στο σημείο που ανέφερε την Κυριακή Προσευχή (το γνωστό “Πάτερ ημών”), ακούω να λέει "...αγιασθήτω το όνομά Σας...", κάτι που θεώρησα ως γλωσσικό ολίσθημα, μέχρι που άκουσα και την συνέχεια "...ελθέτω η βασιλεία Σας, γενηθήτω το θέλημά Σας, ...", κλπ.!

Σχολιάζοντας τον "πληθυντικό ευγενείας" (έτσι τον μάθαμε στο σχολείο), που χρησιμοποίησε η μικρή, μια συνάδελφος είπε: "Ορίστε, που λέμε ότι τα σημερινά παιδιά δεν είναι ευγενικά!".

Και, πραγματικά, ήταν πολύ χαριτωμένο να βλέπεις ένα παιδάκι, που το έμαθαν ότι σε μεγαλύτερους μιλάμε στον πληθυντικό σε ένδειξη σεβασμού, να το εφαρμόζει αυτό στην πράξη, όταν απευθύνεται στον μεγαλύτερο όλων των "μεγάλων" Θεό Πατέρα!

9) Στην ακόλουθη φωτογραφία, νομίζω ότι κάθε σχόλιο είναι περριτό:

Για όσους φτάσατε μέχρις αυτό το σημείο της ανάρτησης, κλείνω με κάποια ανέκδοτα, που έχουν γενικό τίτλο "Μην τα βάζετε με τα παιδιά...", για να αποζημιωθείτε για τον κόπο της ανάγνωσης και να ...ευθυμήσετε λιγάκι:

Ένα μικρό κορίτσι μιλούσε με το δάσκαλο της για τις φάλαινες.

Ο δάσκαλος είπε ότι είναι φύση αδύνατο μια φάλαινα να καταπιεί έναν άνθρωπο, γιατί, αν και είναι ένα πολύ μεγάλο θηλαστικό, ο λαιμός του είναι πολύ μικρός.

Το μικρό κορίτσι επισήμανε ότι μια φάλαινα είχε καταπιεί τον Ιωνά. 

Ενοχλημένος ο δάσκαλος επέμεινε ότι μια φάλαινα δεν μπορεί να καταπιεί έναν άνθρωπο. 

Τότε το μικρό κορίτσι είπε, "Όταν θα πάω στον παράδεισο, θα ρωτήσω τον Ιωνά." 

Και ο δάσκαλος τη ρώτησε "Και αν ο Ιωνάς έχει πάει στην κόλαση;" 

Και η μικρή απάντησε "Τότε θα τον ρωτήσεις εσύ!" 

Μια μέρα μια πιτσιρίκα καθόταν και έβλεπε τη μητέρα της που έπλενε τα πιάτα στον νεροχύτη. Ξαφνικά παρατήρησε ότι η μητέρα της είχε αρκετές λευκές τρίχες, που έκαναν αντίθεση στο καστανά της μαλλιά. 

Κοίταξε της μητέρα της και τη ρώτησε όλο απορία "Γιατί κάποια από τα μαλλιά σου είναι λευκά, Μαμά;" 

Και η μητέρα της απάντησε "Λοιπόν, κάθε φορά που κάνεις κάτι λάθος και με στεναχωρείς και με κάνεις να κλαίω, μια τρίχα μου γίνεται λευκή." 

Το μικρό κορίτσι σκέφτηκε λίγο αυτή την αποκάλυψη και είπε "Μαμά, γιατί όλα τα μαλλιά της γιαγιάς είναι άσπρα;"

Μια νηπιαγωγός παρατηρούσε τα παιδιά της τάξης της καθώς ζωγράφιζαν και περνούσε που και που από δίπλα τους για να δει τις ζωγραφιές τους.

Καθώς περνούσε από ένα κοριτσάκι που δούλευε σταθερά, το ρώτησε τι ζωγράφιζε.

Το κοριτσάκι απάντησε "Ζωγραφίζω το Θεό." 

Η δασκάλα σταμάτησε και είπε "Μα κανένας δεν ξέρει πως μοιάζει ο Θεός." 

Χωρίς να χάσει λεπτό από τη ζωγραφιά της, το κοριτσάκι απάντησε: "Θα ξέρουν όλοι σε ένα λεπτό." 

Τα παιδιά ήταν σε σειρά στην καφετέρια του σχολείου για το μεσημεριανό. 

Στην αρχή του τραπεζιού ήταν μια μεγάλη στοίβα με μήλα. Μια δασκάλα έκανε ένα σημείωμα και το άφησε δίπλα στα μήλα. 

"Πάρτε μόνο ΕΝΑ. Ο Θεός κοιτάει." 

Στην άλλη πλευρά του τραπεζιού υπήρχε μια μεγάλη πιατέλα με μπισκότα σοκολάτας. 

Και ένα παιδί έγραψε ένα σημείωμα, "Πάρτε όσα θέλετε, ο Θεός προσέχει τα μήλα."