Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει κι αυτό το γνωρίζει ...όλος ο κόσμος!

        Κάποιοι με ρωτούν γιατί δεν ανησυχώ για τις αθρόες εισροές προσφύγων και λαθρομεταναστών (μουσουλμάνων, στη συντριπτική πλειοψηφία τους), που απειλούν, με δεδομένη τη διαφαινόμενη πλέον μακρά περίοδο παραμονής τους και την τάση τους να γεννούν πολλά παιδιά, να καταστούν -μελλοντικά- πλειοψηφία και να καταστήσουν εμάς μειοψηφία στη χώρα μας! Αυτό το λένε υπό την έννοια του κινδύνου της πολιτισμικής και θρησκευτικής αφομοίωσής μας, σε βάθος χρόνου, φυσικά.

Την απάντηση τη δίνει η Ιστορία, απ’ όπου φαίνεται ότι ο Έλληνας δεν αφομοιώνεται αλλά αφομοιώνει και ότι οι λαμπρότερες σελίδες της ιστορίας μας γράφτηκαν όταν ήμασταν μειοψηφία.

Ακολουθούν πέντε στοιχεία που καταδεικνύουν τα παραπάνω:

1) Το πρώτο είναι το γνωστό απόσπασμα από τα “Απομνημονεύματα” του Μακρυγιάννη: “Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριώμαστε μ’ έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε· τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν· κι όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση όπου είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη· και θα ιδούμε την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς.”

2) Το δεύτερο είναι του Σεφέρη: “Είμαστε ένας λαός, με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη;

Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι; Δε γυρεύω μήτε το σταμάτημα, μήτε το γύρισμα προς τα πίσω, γυρεύω το νου, την ευαισθησία και το κουράγιο των ανθρώπων που προχωρούν εμπρός.”

3) Το τρίτο είναι ενός Γερμανού νομπελίστα: “Απέναντι σε 6-7 Ευρωπαίους στέκεται ένας Έλληνας. Είναι αυτός που τολμά να υπερασπίζεται τα στενά της ελευθερίας, τις σύγχρονες Θερμοπύλες. Και αν τύχει το σύμβολο της ανθρώπινης ελευθερίας που είναι οι Θερμοπύλες να ξαναγίνει πράξη στον ίδιο αυτό τόπο, πάλι οι Έλληνες θα είναι οι νικητές!”

     Οι φράσεις αυτές ανήκουν στον Γερμανό Τόμας Μαν, που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1929. Τα βιβλία του Τόμας Μαν, σε αντίθεση με τα βιβλία του αδερφού του Χάινριχ και του γιου του Κλάους δεν κάηκαν δημόσια από το ναζιστικό καθεστώς το 1933, ίσως επειδή οι Ναζί φοβήθηκαν τον αντίκτυπο που θα είχε η δημόσια καταστροφή των βιβλίων ενός συγγραφέα που είχε τιμηθεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 4 χρόνια νωρίτερα.

    Αν οι σημερινοί Γερμανοί επικριτές μας (και δεν αναφέρομαι στην εποικοδομητική κριτική αλλά στην υποτιμητική κριτική) δεν μπορούν να σεβαστούν την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας, ας σεβαστούν -τουλάχιστον- τους λαμπρότερους εκπροσώπους του δικού τους πολιτισμού. Την τελευταία μάλιστα φράση του Μαν ("...πάλι οι Έλληνες θα είναι οι νικητές!") τους την επιστρέφω αυτούσια, μεταξύ των άλλων και σαν μια προειδοποίηση-πρόβλεψη για το μέλλον.

    Και επειδή δεν θέλω ν' αναφέρω πράγματα ακατοχύρωτα, σας παραθέτω την πηγή μου, που είναι ένα άρθρο του Χρήστου Πασαλάρη, στο οποίο, εκτός από παρόμοιες φράσεις και του Γκαίτε για τους Έλληνες, αναφέρονται δικές του δυσάρεστες αναμνήσεις από τον καιρό της κατοχής, που δικαιολογούν και με το παραπάνω -κατά τη γνώμη μου- τον τίτλο και το ύφος του άρθρου.

    Δεν έχω -και δεν θα μπορούσα να έχω- τίποτα εναντίον του γερμανικού -κι οποιουδήποτε άλλου- λαού. Σαν ορθόδοξος χριστιανός πιστεύω αυτό που διδάσκει η Εκκλησία μας, ότι δηλαδή ο Θεός έπλασε τα πάντα -και τους λαούς- "καλά λίαν". Κάθε λαός και κάθε άνθρωπος, λοιπόν, είναι προικισμένος με αρετές, που όμως αποτελούν και τα ελαττώματα-πάθη του όταν χρησιμοποιηθούν "άστοχα" (να θυμίσω ότι στην πρωτότυπη ομηρική ερμηνεία της η λέξη "αμαρτάνω" σημαίνει "αστοχώ"). Έτσι η ίδια γερμανική εργατικότητα και πειθαρχία που οδήγησε στην ανοικοδόμηση της Γερμανίας μετά από δύο καταστροφικούς πολέμους, όταν μπήκε στην υπηρεσία του ναζισμού δημιούργησε τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της. Και σ' εμάς τους Έλληνες, η ίδια αγάπη προς την ελευθερία που δημιούργησε αμέτρητες χρυσές σελίδες στην ιστορία μας, είναι η ίδια που οδήγησε και εξακολουθεί να οδηγεί σε κάθε είδους ασυδοσία και ανυπακοή σε νόμους και κοινωνικούς κανόνες.

    Όλα τελικά είναι θέμα καλής χρήσης της ελευθερίας μας...

4) Το τέταρτο και καλύτερο είναι του Νίτσε. Για μένα, τα καλά λόγια που λέγονται για κάποιον, είτε αυτός είναι μεμονωμένος άνθρωπος είτε ολόκληρος λαός, έχουν περισσότερη αξία όταν λέγονται από κάποιον άλλο -άνθρωπο ή λαό.

Έτσι λοιπόν, σας παραθέτω κάποια λόγια του Νίτσε για τους Έλληνες και τη διαχρονική τους σχέση με τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό:

“Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει  τον εαυτό του από τους Έλληνες.

Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν,  φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο,  συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και  αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικό ο,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.

Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ' αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα”

(Φρειδερίκος Νίτσε, “Η Γέννηση της Τραγωδίας”, 1872, πηγή: http://www.tovima.gr/society/article/?aid=457731)!

5) Το πέμπτο είναι λίγο απρόσμενο, μιας και προέρχεται από την τελευταία φράση του τρέιλερ της ταινίας “Γάμος αλά ελληνικά 2” (“My big fat wedding 2”), αλλά είναι χαρακτηριστικό του ότι μας έχει πάρει χαμπάρι ακόμα και το Χόλιγουντ! Η φράση είναι “People change. Greeks don’t!” (“Οι άνθρωποι αλλάζουν. Οι Έλληνες όχι!”).

Ανακεφαλαιώνοντας τα παραπάνω (κυρίως τα δύο τελευταία) και με μια δόση χιούμορ, θα πω ότι, σε περίπτωση παγκόσμιου πυρηνικού ολέθρου, δύο είδη θα επιβιώσουν: οι κατσαρίδες και οι ...Έλληνες!

Επειδή δε θέλω να τελειώσω μια τέτοια ανάρτηση με κάτι δικό μου (το θεωρώ σχεδόν ύβρη!), κλείνω με δυο φράσεις του Οδυσσέα Ελύτη:

“Αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.”!!!