Καύση των νεκρών και ...Σαραντάπηχο!

Αυτή η ανάρτηση έχει ως σκοπό τον προβληματισμό πάνω στο θέμα της καύσης των νεκρών και τίποτα παραπάνω.

    Κατ’ αρχήν σας παραθέτω ένα βίντεο που δείχνει τη διαδικασία καύσης των νεκρών σωμάτων σε μια σύγχρονη μονάδα αποτέφρωσης:

    Συνεχίζοντας, έχω να σχολιάσω τα εξής:

1. Ο καθένας είναι ελεύθερος να διαθέσει το νεκρό σώμα του όπως αυτός θέλει, κάτι βέβαια που θα πρέπει να έχει καταστήσει σαφές όσο είναι ακόμη ζωντανός.

2. Το ίδιο ελεύθερη είναι και η Ορθόδοξη Εκκλησία να ορίζει ποιες ανθρώπινες επιλογές δεν συμβιβάζονται με τη διδασκαλία της και προσβάλουν το ανθρώπινο πρόσωπο. Παραβίαση, μάλιστα, της ελευθερίας αυτού του προσώπου θα ήταν η Εκκλησία να ψάλλει την εξόδιο ακολουθία που ορίζει η παράδοσή της σε ανθρώπους που έμπρακτα δεν δέχονται αυτή την παράδοση. Δεν πρόκειται για "τιμωρία" ούτε για "άρνηση παροχής υπηρεσιών" -ας σοβαρευτούμε! Πρόκειται για σεβασμό των επιλογών μας. Για τον ίδιο λόγο δεν δέχεται πρόσωπα που δεν έχουν ενώσει τις ζωές τους στην Εκκλησία με το μυστήριο του γάμου να γίνονται ανάδοχοι (κουμπάροι ή νονοί). Όχι "τα καλά του Γιάννη θέλω, μα τον Γιάννη δεν τον θέλω"!

3. Η Ορθοδοξία δέχεται το σώμα σαν μέρος της αδιάσπαστης ψυχοσωματικής ενότητας που συνιστά τον άνθρωπο (όχι "φυλακή" ή "όχημα" της ψυχής), γι αυτό και δεν δέχεται το θάνατο (δηλαδή το χωρισμό του σώματος απ’ την ψυχή) σαν μόνιμη κατάσταση ("Βασιλεύει, αλλ' ουκ αιωνίζει Άδης του γένους των βροτών ...", ψέλνουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα), αλλά σαν προσωρινή, ως την ημέρα της κοινής ανάστασης ψυχών και σωμάτων στη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας. Αυτό θα γίνει με θαυματουργικό τρόπο είτε τα σώματα θάφτηκαν σε κατολίσθηση, είτε πνίγηκαν σε θάλασσες, είτε κάηκαν σε πυρκαγιές.

Η παράδοσή μας, όμως, είτε εθνική (βλ. Αντιγόνη του Σοφοκλή), είτε εκκλησιαστική θεωρεί ως τιμή για το νεκρό σώμα την ταφή του στο χώμα απ’ το οποίο προήλθε (βλ. "...γη ει και εις γην απελεύση..." Γεν. 3, 19).

4. Κάποιοι θιασώτες της καύσης των νεκρών, κατά τη διάρκεια σχετικής συζήτησης, προσπαθώντας να επηρεάσουν το λαϊκό αίσθημα, έθεταν το ερώτημα: "Μα δεν είναι ατιμωτικό για το σώμα του αγαπημένου μας προσώπου να δοθεί βορά στα σκουλήκια και τις κατσαρίδες αντί να καεί;".

Έλαβαν, όμως, την κατάλληλη απάντηση: "Σε λίγο θα μας πουν ότι η αγάπη μας για τα δέντρα θα πρέπει να μας οδηγεί, μετά από το “θάνατό” τους, στην ...καύση τους, ώστε να μην παραδοθούν βορά στα σκουλήκια και τα έντομα!".

Ακόμα, όμως, και οι πιο άσχετοι με την οικολογία γνωρίζουν ότι η βιομάζα του "νεκρού" δέντρου αποτελεί πολύτιμο και αναντικατάστατο παράγοντα στην οικολογική ισορροπία του δασικού βιοτόπου και βάση για την ανάπτυξη πολλών μορφών ζωής. Κάτι ανάλογο ισχύει και για το νεκρό σώμα, όσον αφορά το φυσιολογικό τρόπο αποσύνθεσής του. Αυτός ο τρόπος μας έχει χαρίσει και τη θαυματουργική διατήρηση για αιώνες άφθαρτων λειψάνων αγίων, μεταξύ των οποίων και του αγίου μου, του αγίου Σπυρίδωνα.

Πάντοτε έλεγα σ’ αυτούς που, κάποτε που ήμουν αδύνατος (60 κιλά με ύψος 1.72), μου έλεγαν να προσέχω γιατί, τρέχοντας για τον ένα και για τον άλλο, δεν πρόσεχα τον εαυτό μου: "Αν είναι γι αυτό, μακάρι, όχι μόνο ν’ αδυνατίσω, αλλά να “λειώσω” από αγάπη για τους άλλους και ν’ αφήσω νηστικά τα σκουλήκια, μετά το θάνατό μου -λίγο με νοιάζει". Από τότε, βέβαια, άρχισα να σκέφτομαι περισσότερο τα ...καημένα τα σκουλήκια και τώρα πια μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι όχι μόνο θα χορτάσουν, αλλά και τα παρακείμενα κυπαρίσσια θα ψηλώσουν μισό μέτρο με τη λίπανση που θα τους εξασφαλίσω!

Τέλος πάντων, επανερχόμενος στο θέμα των "νεκρών" δέντρων, σας παραθέτω σχετική φωτογραφία από τα δάση του Σαραντάπηχου. Πρόκειται για ένα πεσμένο μαυρόπευκο και η παρουσία μου στη φωτογραφία έχει μοναδικό σκοπό να δείξει το τεράστιο μέγεθος των δέντρων σ’ αυτά τα πανέμορφα δάση (δείτε τα χιονισμένα εδώ). Ποιος θα ήθελε να δει αυτό τον νεκρό γίγαντα να παραδίδεται στις φλόγες; Πιστεύω κανείς ...