Το ήθος του ιεροψάλτη.

          Τα τελευταία χρόνια, μη υπάρχοντος άλλου, εκτελώ και χρέη ψάλτη στην ενορία μου, παρ’ όλο που είμαι απλά αναγνώστης. Επομένως, δεν είμαι ψάλτης αλλά κάνω τον ψάλτη.

Έστω κι έτσι, έχω κάποιες θέσεις όσον αφορά το πώς θα πρέπει κάποιος να ψέλνει. Η κεντρική ιδέα αυτών των θέσεων είναι ότι, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, όταν ψέλνω θα πρέπει να νοιώθω αυτά που ψέλνω και μόνο έτσι θα βοηθήσω και τους υπόλοιπους συμπροσευχόμενούς μου (τους οποίους άλλωστε εκπροσωπώ) να νοιώσουν κι αυτοί τα ψαλλόμενα.

Γι αυτό και, όταν κάποιοι ψάλτες (κανονικοί αυτοί) σχολίασαν το γεγονός ότι κάποια κείμενα τα έψελνα από στήθους, τους απάντησα: "Το να τα λέω απ’ έξω δεν είναι δύσκολο. Προσευχηθείτε να μπορέσω κάποτε να τα λέω από μέσα (δείχνοντας το μέρος της καρδιάς). Αυτό είναι το πιο δύσκολο και απέχω πολύ από το να το καταφέρω." (χαρακτηριστικό πάνω σ' αυτό είναι το Β΄ απόστιχο των αίνων του Γ΄ ήχου του όρθρου της Δευτέρας από την Παρακλητική: "Πολλάκις τήν υμνωδίαν εκτελών, ευρέθην τήν αμαρτίαν εκπληρών, τή μέν γλώττη άσματα φθεγγόμενος, τή δέ ψυχή άτοπα λογιζόμενος, αλλ' εκάτερα διόρθωσον, Χριστέ ο Θεός, διά τής μετανοίας, καί σώσόν με.").

          Με μεγάλη χαρά, λοιπόν, είδα την συνέντευξη του Παναγιώτη Καλαμπάκα, στον ιστότοπο Πεμπτουσία, που αναφέρεται στο ήθος του ιεροψάλτη, αφού με εκφράζουν απόλυτα οι θέσεις του.

          Αξίζει ν’ αφιερώσετε λίγο χρόνο για να την ακούσετε κι εσείς, είτε είστε συνειδητά μέλη της Εκκλησίας, είτε αδιάφοροι, γιατί πιστεύω ότι θα σας βοηθήσει να διαμορφώσετε κι εσείς μια άποψη για το θέμα:

http://www.pemptousia.gr/video/to-ithos-toy-ieropsalti/