Μάσκες στα δημοτικά και νηπιαγωγεία: ποιον προστατεύουν και τι σκοπό έχουν;
Ο καθηγητής λοιμωξιολογίας κ. Νίκος Σύψας, σε εκπομπή του OPEN TV, στις 2/9/2020, και εν όψει του ανοίγματος των σχολείων και την υποχρεωτικότητα της μάσκας ήδη από την προνηπιακή βαθμίδα, δέχεται ερώτηση από δημοσιογράφο, κατά πόσο είναι σκόπιμη η χρήση της σε τόσο μικρά παιδιά, από τη στιγμή που είναι δύσκολο να γίνει σωστά και η λάθος χρήση της εγκυμονεί κινδύνους (σύμφωνα και με παλαιότερη δήλωση του κ. Σύψα).
Σταχυολογώ δύο σημεία από την απάντησή του, τα οποία θεωρώ σημαντικά:
1. "...για το νηπιαγωγείο και για το δημοτικό, θεωρούμε ότι η μάσκα θα είναι και ένα μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας, δηλαδή τα παιδιά θα εκπαιδεύονται στο να την χρησιμοποιούν σωστά...".
2. "...τα παιδιά, ιδίως του δημοτικού, είναι η ασφαλέστερη ηλικιακή ομάδα. Μολύνονται πολύ πιο δύσκολα και διασπείρουν τον ιό στους ενήλικες πολύ λίγο. Επομένως, είναι η ασφαλέστερη ηλικιακή ομάδα και δεν έχουμε έναν μεγάλο φόβο ότι θα συμβεί κάτι στην ομάδα αυτή."
Όλα τα παραπάνω μπορείτε να τα ακούσετε στο παρακάτω σύντομο απόσπασμα της εκπομπής:
Από αυτά προκύπτει ότι η μάσκα στις μικρές ηλικίες (νηπιαγωγείο, δημοτικό) δεν έχει τόσο σκοπό να προστατεύσει τα ίδια τα παιδιά από το να κολλήσει το ένα το άλλο, ούτε και τους ενήλικους από το να κολλήσουν από τα παιδιά, όσο έχει σκοπό να εκπαιδευτούν τα παιδιά στη σωστή χρήση της μάσκας.
Τα λεγόμενα του κ. καθηγητή είναι πλήρως εναρμονισμένα και με τις σχετικές οδηγίες που στάλθηκαν σε όλα τα σχολεία από τον ΕΟΔΥ, από τις οποίες παραθέτω σχετικό απόσπασμα:
Δείτε κι ένα σύντομο βίντεο-ανασκόπηση όλων αυτών εδώ.
Από τα παραπάνω, εύλογα, προκύπτουν τα ακόλουθα ερωτήματα:
1. Αφού έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί επιμένουν κάποιοι (δημοσιογράφοι, κυβερνητικοί εκπρόσωποι, μέχρι και η ίδια η υπουργός παιδείας και ο πρωθυπουργός) να λένε ότι οι μικροί μαθητές πρέπει να φορούν τη μάσκα για την προστασία τη δική τους, αλλά και των παππούδων και γιαγιάδων τους;
2. Αφού η χρήση μάσκας από μικρά παιδιά έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα (και δεν έχω καμία αντίρρηση σ' αυτό), μέχρι πότε θα διαρκέσει αυτό το πρόγραμμα αγωγής υγείας;
3. Γιατί, σε τέτοια μέτρα, που αφορούν την αγωγή μικρών παιδιών, δεν έχει βάλει την υπογραφή του ούτε ένας γνώστης των ιδιαιτεροτήτων αυτής της ηλικίας (παιδαγωγός, παιδοψυχολόγος, παιδοψυχίατρος);
4. Έχουν καταλάβει όλοι αυτοί που μιλούν και εκδίδουν οδηγίες, χωρίς να έχουν καμία σχέση με το χώρο της παιδείας, την παιδαγωγική ζημιά που προξενεί η εφαρμογή αυτών που μας ζητούν να διδάξουμε;
Πάνω στο τελευταίο ερώτημα, επειδή με πονάει σαν παιδαγωγό, θα μου επιτρέψετε να γράψω λίγο περισσότερα:
Ένας βασικός τομέας, που καλούμαστε εμείς οι παιδαγωγοί να δουλέψουμε, ειδικά στις μικρές ηλικίες, είναι αυτός της κοινωνικοποίησης του παιδιού.
Αυτό περιλαμβάνει έννοιες όπως η αλληλεγγύη, το μοίρασμα, η ομαδικότητα, η αλληλοβοήθεια, το πλησίασμα, το αγκάλιασμα -μεταφορικό αλλά και κυριολεκτικό- του διαφορετικού, η ενσυναίσθηση (το να καταλάβω, δηλαδή, πώς νοιώθει ο άλλος), κλπ..
Και μόνο η ενδεικτική παράθεση των παραπάνω νομίζω ότι κάνει τον οποιοδήποτε να καταλάβει ότι, με βάση αυτά που καλούμαστε να κάνουμε, η κοινωνικοποίηση του παιδιού, μαζί με όλες τις απαράμιλλες αξίες που τη συνοδεύουν, πάει ...περίπατο!
Ακόμα περισσότερο, προβληματικές καταστάσεις που καλούμασταν ν' αντιμετωπίσουμε παιδαγωγικά, παιδιών που δεν πλησίαζαν τα άλλα και στέκονταν σε μια γωνιά του προαυλίου απομονωμένα, τώρα αποτελούν πρότυπα υπεύθυνης συμπεριφοράς!
Είναι δυνατόν το ένα παιδί να βλέπει το άλλο σαν ...απειλή (!!!) και τον ίδιο τον εαυτό του σαν ...θανάσιμο κίνδυνο (!!!) για τα αγαπημένα του πρόσωπα (παππού, γιαγιά);
Όσο για τον αυθορμητισμό που χαρακτηρίζει αυτή την ηλικία, τον τσακίσαμε, στην κυριολεξία!
Όταν υποδεχτήκαμε τους μαθητές μας, για τον Αγιασμό, στις 14 του Σεπτέμβρη, κάποια από τα δευτεράκια μας έσπευσαν να με αγκαλιάσουν, με χαρά. Πάγωσαν, όμως (αυτά στη θέση τους και τα χαμόγελα στα πρόσωπά τους), όταν άκουσαν να τους λέω "Όχι, παιδιά! Σας παρακαλώ, κρατείστε τις αποστάσεις!".
Καλύτερα να με μαχαίρωνε κανείς στην καρδιά, εκείνη τη στιγμή, παρά τον πόνο που ένοιωσα! Ήταν μια από τις χειρότερες στιγμές (αν όχι η χειρότερη) της τριαντάχρονης παιδαγωγικής μου καριέρας .
Και επειδή, συνέχεια ακούω τη λέξη "εκπαίδευση", να θυμίσω ότι εκπαίδευση μπορεί να έχουν και οι σκύλοι (και πολύ καλή, μάλιστα). Τα παιδιά θέλουν, πρώτα απ' όλα, παιδεία (δεν είναι τυχαίο που οι δύο λέξεις έχουν την ίδια ρίζα) και μετά εκπαίδευση (μεταξύ των άλλων, και πώς να χρησιμοποιούν σωστά τη μάσκα).
Επικαλούμαι, μάλιστα, μια γνωστή φράση του Πλάτωνα, από το έργο του "Μενέξενος", που πιστεύω ότι εξηγεί απόλυτα γιατί η σωστή παιδεία πρέπει να προηγείται της σωστής εκπαίδευσης:
"Πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται." (δηλαδή, "Κι αυτή η επιστήμη, άμα χωρίζεται από τη δικαιοσύνη και τις άλλες αρετές, αποκαλύπτεται ως πανουργία κι όχι ως σοφία.").
Σε μια εποχή, που η κατοχή της γνώσης σημαίνει δύναμη -περισσότερη από κάθε άλλη φορά, στην ιστορία- , πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό οι επιστήμονές μας να είναι ενάρετοι και όχι πανούργοι...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου