Όταν χιονίζει στη Ζήρεια!
Το όρος Ζήρεια (για τους ντόπιους -Κυλλήνη το επίσημο όνομά του), είναι αυτό που δεσπόζει πάνω από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας, που είναι ο τόπος κατοικίας μου.
Αποτελείται από δύο ορεινούς όγκους, τη Μικρή και τη Μεγάλη Ζήρεια, με την κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας ανάμεσά τους, όπου ρέει ο ποταμός Σύθας (βλ. και εδώ). Αυτό, μαζί με το γεγονός ότι από πολλά σημεία της Ζήρειας φαίνεται η θάλασσα, την κάνει να μοιάζει, τηρουμένων των αναλογιών, με τον Όλυμπο και το φαράγγι του Ενιπέα.
Ανάμεσα στα ορεινά χωριά της, ξεχωριστή θέση και τουριστική αίγλη, κυρίως ως χειμερινός προορισμός, κατέχουν τα Τρίκαλα Κορινθίας, με τις τρεις συνοικίες τους: Κάτω, Μεσαία και Άνω Τρίκαλα.
Στην παρούσα ανάρτηση θα ασχοληθούμε με την εικόνα που παρουσιάζει η Ζήρεια όταν είναι χιονισμένη, μέσα από φωτογραφίες και προσωπικές εμπειρίες μου.
Κατ' αρχήν, η σύγχρονη τεχνολογία, σε συνδυασμό με τη φροντίδα κάποιων ανθρώπων, μας επιτρέπει να γνωρίζουμε, ανά πάσα στιγμή, αν έχει ή όχι χιόνι, τόσο επάνω στη Ζήρεια (στο χιονοδρομικό κέντρο), όσο και στις τρεις συνοικίες των Τρικάλων, μέσα από φωτογραφίες και βίντεο από διαδικτυακές κάμερες (web cameras).
Θα τις βρείτε συγκεντρωμένες εδώ (κάποιες ενδέχεται να μη λειτουργούν, ενίοτε -το νου σας στην ημερομηνία που γράφουν!).
Ενδεικτικά, σας παραθέτω φωτογραφίες από το φετινό χειμώνα (προπαραμονή Χριστουγέννων), από το χιονοδρομικό κέντρο ...
...και από τα Άνω Τρίκαλα (στη δεύτερη, διακρίνεται ο Κορινθιακός και η κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας):
Μια τέτοια μέρα, το 2010, είχα ανέβει στο οροπέδιο που βρίσκεται το χιονοδρομικό και έκανα "πιάτο" (για λεπτομέρειες και σχετικό βίντεο, εδώ):
Τον αμέσως επόμενο χρόνο, το Φεβρουάριο του 2011, έριξε πολύ χιόνι στη Ζήρεια. Παραθέτω εικόνες των Τρικάλων, από τις 4-2-2011 ...
...καθώς και από το χιονοδρομικό, μία μέρα πριν, γιατί μετά έπαψε η μετάδοση, προφανώς λόγω καιρικών συνθηκών:
Ύστερα από τρεις μέρες, η βλάβη είχε αποκατασταθεί και, με χαρά, αντίκρισα την παρακάτω εικόνα!
Πέντε ημέρες μετά, ημέρα Παρασκευή, και αφού όλοι όσοι απευθύνθηκα για παρέα δεν μπόρεσαν να με
ακολουθήσουν -ο καθένας για τους δικούς του λόγους-, ξεκίνησα και πήγα μονάχος στη χιονισμένη Ζήρεια, σαν
παιδί κι εγώ (πάντα γίνομαι παιδί με το χιόνι!).
Ε, λοιπόν, δεν το μετάνιωσα καθόλου! Μετά από μια εβδομάδα λιακάδα και
άπνοια, το χιόνι, αν εξαιρέσει κανείς μια λεπτή παγωμένη κρούστα στην
επιφάνεια, ήταν μαλακό και στην καλύτερη περίπτωση -στο ίσωμα- με υποχρέωνε να
χωθώ πάνω απ' το γόνατο για να περπατήσω, κάτι που βέβαια, με δεδομένη τη λιακάδα και τους +4°C
θερμοκρασίας, μ' έκανε να ιδρώνω, ακόμη και με το κοντομάνικο. Μόνο εκεί που το
χιόνι είχε στρωθεί από τα μηχανήματα του χιονοδρομικού μπορούσες να περπατήσεις
άνετα (στις πίστες για σκι και έλκηθρο και στις διαδρομές με snowmobile). Στις φωτογραφίες που τράβηξα τότε, φαίνεται η κορυφή Σημείο της Μεγάλης Ζήρειας.
Από το ίδιο σημείο, γυρνώντας το κεφάλι μας αριστερά, βλέπουμε το χιονοδρομικό κέντρο (πίσω από το σαλέ, είναι η κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας και στο βάθος η Μικρή Ζήρεια)...
...ενώ, από την άλλη μεριά, βλέπουμε το εκκλησάκι της Παναγίας, με τους βοηθητικούς χώρους του:
Κι ενώ στο ίσωμα η κατάσταση ήταν αυτή που βλέπετε ...
...στις πλαγιές, που επιχείρησα να στρώσω μια δική μου πίστα για το πιάτο-έλκηθρό μου, η κατάσταση ήταν ακόμη πιο τραγική, καθώς τη μια στιγμή πατούσα και βυθιζόμουν μέχρι το μηρό και στο επόμενο βήμα έφτανα μέχρι το στήθος!
Ε, σε κάποια τέτοια φάση αποφάσισα να σκάψω κι εγώ το χιονόσπιτο
που βλέπετε στη φωτογραφία.
Στην παραπάνω εμπειρία μου, δεν τόνισα τυχαία το γεγονός ότι η ημέρα ήταν Παρασκευή και μάλιστα εργάσιμη. Κι αυτό γιατί στις χειμωνιάτικες αργίες και ελλείψει περιφερειακού δρόμου που να παρακάμπτει τα Τρίκαλα (είχε αρχίσει να φτιάχνεται αλλά, για άγνωστους σ' εμένα λόγους, η κατασκευή του διακόπηκε εδώ και χρόνια), η αναγκαστική διάσχιση των Τρικάλων, ώστε να φτάσει κανείς στο οροπέδιο και το χιονοδρομικό, είναι από δύσκολη μέχρι αδύνατη! Όσο, μάλιστα, πιο αργά το επιχειρήσει κανείς, τόσο πιο απίθανο είναι να τα καταφέρει (ευτυχώς, οι πρωινοί τύποι δεν είναι πολλοί).
Έτσι συνέβη και μ' εμένα και την μία από τις κόρες μου, στις 2 Ιανουαρίου του 2015. Ανεβήκαμε Τρίκαλα λίγο αργά (γύρω στις 4:30 με 5:00 μ.μ.), οπότε υπήρχε μεγάλη κίνηση από αυτούς που κατέβαιναν απ' το χιονοδρομικό (6:00 μ.μ. κλείνουν οι πίστες), κι έτσι, ήδη απ' τα Μεσαία Τρίκαλα, μας γύρισαν πίσω στο δρόμο που πάει από Μεσαία Τρίκαλα στην Καρυά. Επειδή, όμως, εγώ γνώριζα ότι η διαδρομή αυτή είναι μέσα σε πυκνό αμιγές ελατόδασος, πρότεινα -και η κόρη μου δέχτηκε- να πάμε για λίγο προς Καρυά, ώστε να μη γυρίσουμε άπρακτοι στο Ξυλόκαστρο.
Έτσι κι έγινε, οπότε σταματήσαμε σε ένα μέρος που μας φάνηκε κατάλληλο, φτιάξαμε ένα μικρό χιονάνθρωπο πάνω στο αμάξι (άντεξε μέχρι το πρώτο ...φρενάρισμα!), και τραβήξαμε φωτογραφίες και βίντεο, ενώ ο ήλιος ήδη είχε κρυφτεί πίσω απ' το βουνό.
Την αμέσως επόμενη μέρα, αν και ήταν Σάββατο, η κόρη μου πήγε Τρίκαλα με την παρέα της, απ' το πρωί, και πέρασαν υπέροχα. Ηθικό δίδαγμα: αν είναι ν' ανέβεις στη Ζήρεια, καν' το νωρίς!
Πριν από τις φωτογραφίες, όμως, από το μέρος που σταματήσαμε στο δρόμο Τρικάλων-Καρυάς, σας παραθέτω ένα όμορφο βίντεο από τον Χρήστο Παναγιώτου (είναι αυτός που έχει φτιάξει και το βίντεο με το παγωμένο Μικρό Πανταβρέχει -βλ. εδώ, προς το τέλος), με τα Τρίκαλα Κορινθίας χιονισμένα, το οποίο, παρακολουθώντας το, έμεινα έκπληκτος όταν, στο 8:27, είδα να περιλαμβάνει την Ασήμω μας (το αμάξι μας είναι αυτό), εμένα και την κόρη μου, που μόλις είχαμε φτάσει εκεί!
Οι δύο πρώτες φωτογραφίες είναι από τα χιονισμένα έλατα στο πάνω μέρος του δρόμου, που φαίνονται στο βίντεο αμέσως μετά από μας:
Η επόμενη φωτογραφία είναι από το κάτω μέρος του δρόμου, όπου υπήρχε κι ένα χωράφι με καρυδιές:
Οι άλλες δύο φωτογραφίες δείχνουν πώς ένα τρυφερό κλωνάρι καρυδιάς μετατρέπεται σε "παγωμένο αγκάθι" από τους ισχυρότατους βοριάδες που έπνεαν τις προηγούμενες μέρες. Είναι ένα φαινόμενο άναρχης δημιουργίας παγοκρυστάλων, που μόνο σε φωτογραφίες είχα συναντήσει ως τώρα (τους ίδιους παγοκρυστάλους μπορείτε να δείτε και σε συρματόπλεγμα, στο 9:38 του βίντεο):
Για
όσους δεν τους αρέσει ο κόσμος κι η φασαρία (ανήκω κι εγώ σ' αυτούς), υπάρχει και η Βελίνα, ένα χωριό με όμορφο μικτό δάσος από μαυρόπευκα, έλατα, βελανιδιές, κ.α., στις πλαγιές της Μικρής Ζήρειας, που είναι ήσυχο μέρος (όλο
δικό σας!), αλλά χωρίς ιδιαίτερες υποδομές.
Για να πάει κανείς εκεί, ακολουθεί το δρόμο που ανεβαίνει από το Κιάτο για Στυμφαλία και στρίβει δεξιά σε σχετική πινακίδα.
Στις 17-2-2008, η εικόνα του δασικού δρόμου της Βελίνας που συχνά πήγαινα για περπάτημα (όταν είχα λεφτά για βενζίνη) ήταν αυτή που βλέπετε:
Το χιόνι απάτητο και μέχρι το γόνατο, μας έδωσε την ευκαιρία να σχηματίσουμε πάνω του "αγγελάκια" ...
...και να φτιάξουμε και χιονάνθρωπο, όχι τόσο ...κομψό, αφού, λόγω χαμηλής θερμοκρασίας (μείον 7,5 βαθμοί), το χιόνι ήταν σαν ...κρυσταλλική ζάχαρη!
Καλύτερες ήταν οι συνθήκες στις 30-12-2008, με μεγάλα διαστήματα λιακάδας και μεγαλύτερη θερμοκρασία:
Αξέχαστες θα μου μείνουν οι μαγευτικές εικόνες από το πρωινό μου περπάτημα στο δάσος της Βελίνας, στις 20-1-2010, με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να φωτίζουν το αποτέλεσμα της ελαφριάς νυκτερινής χιονόπτωσης:
Τρεις μέρες αργότερα, είχε πέσει περισσότερο χιόνι...
...που επέτρεψε στα παιδιά μας να φτιάξουν έναν πολύ πιο κομψό χιονάνθρωπο (προσέξτε καμπύλες! -εγώ έφερα μόνο το καρότο):
Ελπίζω να σας έδωσα ένα καλό κίνητρο και αρκετές χρήσιμες πληροφορίες για να επισκεφτείτε τη Ζήρεια, τουλάχιστον όταν θα είναι χιονισμένη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου