Η κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας στις ...τρεις από τις τέσσερις εποχές.

     Στις 11 Φλεβάρη του 2016, ανήμερα του Αγίου Βλασίου, πολιούχου του Ξυλοκάστρου, επειδή δεν μ’ αρέσει η πολλή φασαρία στις θρησκευτικές πανηγύρεις, ανηφόρισα από νωρίς για το μοναστήρι του Αγίου Βλασίου (γυναικείο), που βρίσκεται πάνω από τα Τρίκαλα Κορινθίας, στο όρος Ζήρεια (ή Κυλλήνη). Μετά την ακολουθία, ανηφόρισα με το αμάξι μου μέχρι τη θέση Βαρνεβό, απ’ όπου ξεκινά το μονοπάτι προς την κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας.

Το μονοπάτι Βαρνεβό-Φλαμπουρίτσα είναι, κατά γενική ομολογία, το ωραιότερο από τα πολλά μονοπάτια που διαθέτει η Ζήρεια (πληροφορίες για λεπτομερή διάσχιση βλ. εδώ), με καλή σηματοδότηση, μέσα σε πυκνή βλάστηση και, σε μεγάλο μέρος του, δίπλα στην κοίτη του Τρικαλίτικου ποταμού, που δεν αποτελεί παρά την αρχή του ποταμού Σύθα, που εκβάλει στο Ξυλόκαστρο, δίπλα στο λιμανάκι (για τον Σύθα, δείτε εδώ).

Ο λόγος που πήγα σ’ αυτό το μονοπάτι, έξι χρόνια μετά από την τελευταία φορά, δεν ήταν, δυστυχώς, για αναψυχή, αλλά για να δω την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και να μετρήσω τους χρόνους πεζοπορίας στα διάφορα τμήματά του, έτσι ώστε να είμαι σε θέση να λειτουργήσω σαν οδηγός σε ένα μεγάλο γκρουπ Αθηναίων, κάτι που μου ζήτησε ο επικεφαλής-οργανωτής τους. Αυτό σήμαινε σχεδόν συνεχή πεζοπορία σε κανονικό ρυθμό για τρεισήμισι ώρες. Μάλιστα, η επιστροφή έγινε όχι στο Βαρνεβό, αλλά στη θέση Λαιμός, όπου βρίσκεται το σαλέ του χιονοδρομικού κέντρου, προκειμένου να δοκιμάσω κι αυτή την εναλλακτική διαδρομή, με συνεχές περπάτημα μιάμισης ώρας, με τα τριάντα πέντε τελευταία λεπτά να είναι σε απότομη ανηφόρα (ένοιωσα σαν να ανέβηκα πάνω από δύο φορές στο Παλαμήδι -κάτι που είχα κάνει παλιότερα σε ένα τέταρτο!). “Αποζημίωσή” μου, η συνάντησή μου, για πρώτη φορά πρόσωπο με πρόσωπο, με μια χαριτωμένη αλεπού, λίγο πριν το τέλος της ανηφόρας και ενώ κόντευε να μου βγει η ψυχή, αφού βιαζόμουν να φτάσω, για δικούς μου λόγους, στο αμάξι μου όσο το δυνατό συντομότερα (η Σταχτοπούτα ζει!).

Τα αποτελέσματα ήταν:

1. Το μονοπάτι παραμένει -με ελάχιστες εξαιρέσεις- επαρκώς σηματοδοτημένο, σε σημείο να μπορεί να γίνει διάσχισή του ακόμα και με ένα μέτρο χιόνι!

2. Η διαδρομή είναι συνολικής διάρκειας μίας ώρας και σαράντα πέντε λεπτών, εκ των οποίων τα σαράντα πέντε λεπτά απαιτούνται για να κατεβούμε κάτω στο ποτάμι και η μία ώρα για να διασχίσουμε την κοιλάδα μέχρι το σημείο που ανοίγει και μέχρι την τελευταία στάνη με την πηγή. Τα πρώτα τρία τέταρτα μπορούν να γίνουν ένα, αν πάρουμε, με ψηλό αμάξι, το δασικό δρόμο από το Βαρνεβό ως το τέλος του, απ’ όπου περνά το μονοπάτι μας. Άρα η συνολική διάρκεια, μαζί με την επιστροφή, μπορεί να είναι από τρεισήμισι ώρες μέχρι δυόμισι ώρες (με τη λύση του δασικού δρόμου).

3. Η διαδρομή παραμένει ονειρική όλες τις εποχές του χρόνου, με προτεινόμενη καλύτερη εποχή την Άνοιξη.

Σας παραθέτω φωτογραφίες μου από τρεις διαφορετικές εποχές:

1. Κατ’ αρχήν από τη συγκεκριμένη εξόρμηση, δηλαδή τέλος Χειμώνα. Αντίθετα με την “τρεχάλα” της επιστροφής, κατά τη διάρκεια του πηγαιμού, δεν μπόρεσα να μην αποθανατίσω με το κινητό μου μερικά πράγματα όπως έναν από τους πολλούς κίτρινους κρόκους του Ολιβιέ ...

...ή την εντυπωσιακή σαλαμάνδρα, που συνάντησα στο μονοπάτι (η δεύτερη φωτογραφία δείχνει το μέγεθός της), ...

...ή, τέλος, τη “ζουγκλοειδή” κατάσταση που επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος του μονοπατιού και αφήνει λίγες μόνο αχτίδες του ήλιου να φτάσουν στο έδαφος.

2. Την ίδια κατάσταση βλέπουμε και στην επόμενη φωτογραφία, που πάρθηκε Άνοιξη (Απρίλιος-Μάϊος):

Την Άνοιξη θα συναντήσουμε και τα περισσότερα λουλούδια, όπως (αναφέρονται όπως φαίνονται από αριστερά προς τα δεξιά) το ορνιθόγαλο και την βουνίσια ανεμώνη, τα οποία, λόγω “ανοιξιάτικου” χειμώνα, τα συνάντησα και τότε (!) ...

...την ορχιδέα Πάλενς και την ορχιδέα Πιθηκάκι (τη δεύτερη ξέρω ακριβώς το σημείο του μονοπατιού που φυτρώνει!) ...

...το κονδυλώδες Γεράνι και το Δωρόνικο το στυλώδες ...

...τη θριαμβική Κενταύρια και τον Αγριοπανσέ ...

...και πιο ψηλά το μικροσκοπικό “Μη με λησμόνει”, το λουλούδι σύμβολο της Αρμενίας.

Εκεί που η κοιλάδα “ανοίγει” το τοπίο είναι αλπικό:

Εκεί θα χαρούμε την Πρίμουλα να στολίζει τις όχθες του Σύθα ...

...και ίσως συναντήσουμε τον Κυλλήνιο Άδωνι, ενδημικό φυτό της Ζήρειας-Κυλλήνης (δηλαδή φυτό που δε φυτρώνει σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου), σύμβολο του ομώνυμου Συλλόγου Προστασίας του Όρους Ζήρεια:

Επίσης μπορεί να συναντήσουμε τα άγρια άλογα της Ζήρειας, τα οποία κάποτε εγκαταλείφθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους και κατάφεραν να επιβιώσουν και να πολλαπλασιαστούν (μοναδικός εχθρός τους οι κτηνοτρόφοι που κάπου-κάπου ντουφεκίζουν κάποια απ’ αυτά γιατί τους τρώνε το χορτάρι από τα βοσκοτόπια τους -σχετικά ρεπορτάζ ίσως έχετε παρακολουθήσει κι εσείς με φρίκη!).

Σχετικό βίντεο έχω ανεβάσει στο Youtube (συγγνώμη για την κακή ποιότητα εικόνας, αλλά είναι από παλιά ψηφιοποιημένη βιντεοκασέτα -λήψη με αναλογική κάμερα από απόσταση).

Και μιας και μιλάμε για κτηνοτρόφους, για καμαρώστε το σπιτάκι του βοσκού (;), στην τελευταία στάνη της διαδρομής (εκεί που έχει και την πηγή). Με την πέτρα και τα λιθανάγλυφα που έχει, μάλλον για ...σαλέ μού μοιάζει (το ζήλεψε τότε ο ανιψιός μου και είπε ότι θα ήθελε να γίνει τσοπάνης και να ζει εδώ)! ...

3. Τελευταίο άφησα το Φθινόπωρο (Οκτώβρης), κατά το οποίο θα συναντήσουμε το Κυκλάμινο και τον χιονώδη Κρόκο ...

...καθώς και το κοραλλιόμορφο μανιτάρι χρυσαφένια Ραμάρια.

Ελπίζω να σας έδωσα μια μικρή αίσθηση της ομορφιάς της Φλαμπουρίτσας, μιας και τίποτα δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει το προσωπικό βίωμα, στο οποίο με μεγάλη μου χαρά προσφέρομαι να σας οδηγήσω, όποτε το αποφασίσετε!