Οι ομορφιές της φύσης, μέσα από τα μάτια ενός ...αγίου!
Έχω γράψει κι άλλες φορές ότι το να με χαρακτηρίζουν "φυσιολάτρη" το νοιώθω σαν ...βρισιά, αφού είναι το ίδιο σαν να με χαρακτηρίζουν "ειδωλολάτρη"!
Χάρηκα, λοιπόν, απίστευτα, όταν μου έστειλαν αυτό το κείμενο, στο οποίο ένας σύγχρονος άγιος, ο Άγιος Πορφύριος, περιγράφει πώς βλέπει τις ομορφιές της φύσης, κι αυτό γιατί είναι ακριβώς όπως τις βλέπω κι εγώ!
Σας παραθέτω το κείμενο, υπογραμμίζοντας και τονίζοντας κάποια σημεία που θεωρώ κομβικής σημασίας:
"Οι ομορφιές της φύσεως είναι οι μικρές αγάπες που μας οδηγούν στη μεγάλη αγάπη, τον Χριστό.
Να χαίρεστε όσα μας περιβάλλουν, όλα μας διδάσκουν και μας οδηγούν στο Θεό.
Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού,
και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός.
Είναι οι μικρές αγάπες μέσα από τις οποίες φθάνουμε στη μεγάλη αγάπη, τον Χριστό.
Τα λουλούδια για παράδειγμα έχουν τη χάρη τους, μας διδάσκουν με το άρωμά τους με το μεγαλείο τους, μας μιλούν για την αγάπη του Θεού.
Σκορπούν το άρωμά τους, την ομορφιά τους, σε αμαρτωλούς και δικαίους.
Για να γίνει κανείς Χριστιανός πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής.
"Χοντρές" ψυχές κοντά του ο Χριστός δεν θέλει.
Ο Χριστιανός, έστω και μόνο όταν αγαπάει, είναι ποιητής, είναι μεσ’ στην ποίηση.
Την αγάπη οι ποιητικές καρδιές την ενστερνίζονται, την βάζουν μέσα στην καρδιά τους, την αγκαλιάζουν, τη νοιώθουν βαθιά.
Να εκμεταλλεύεστε τις ωραίες στιγμές, οι ωραίες στιγμές προδιαθέτουν την ψυχή σε προσευχή, την καθιστούν λεπτή, ευγενική, ποιητική.
Ξυπνήστε το πρωί, να δείτε το βασιλιά ήλιο να βγαίνει ολοπόρφυρος απ’ το πέλαγος.
Όταν σας ενθουσιάζει ένα ωραίο τοπίο, ένα εκκλησάκι ή κάτι ωραίο, να μην μένετε εκεί, να πηγαίνετε πέραν αυτού, να προχωρείτε σε δοξολογία για όλα τα ωραία, για να ζείτε Τον μόνο Ωραίο.
Όλα είναι άγια, και η θάλασσα και το μπάνιο και το φαγητό, όλα να τα χαίρεστε.
Όλα μας πλουτίζουν, όλα μας οδηγούν στη μεγάλη αγάπη, όλα μας οδηγούν στον Χριστό.
Να παρατηρείτε όσα έφτιαξε ο άνθρωπος, τα σπίτια, τα κτίρια, μεγάλα ή μικρά, τις πόλεις, τα χωριά, τους ανθρώπους, τον πολιτισμό τους.
Να ρωτάτε, να ολοκληρώνετε τις γνώσεις σας για το κάθε τι, να μην στέκεστε αδιάφοροι.
Αυτό σας βοηθάει σε βαθύτερη μελέτη των θαυμασίων του Θεού.
Γίνονται όλα ευκαιρία να συνδεόμεθα με όλα και με όλους.
Γίνονται αιτίες ευχαριστίας και δεήσεως στον Κύριο του παντός.
Να ζείτε μέσα σε όλα, στη φύση, στα πάντα.
Η φύση είναι το μυστικό Ευαγγέλιο.
Όταν όμως δεν έχει κανείς εσωτερική χάρη, δεν τον ωφελεί η φύση.
Η φύση μας ξυπνάει αλλά δεν μπορεί να μας πάει στον παράδεισο.
Ο πνευματοφόρος, αυτός που έχει το πνεύμα του Θεού, προσέχει όπου περνάει, είναι όλο μάτια, όλο όσφρηση, όλες του οι αισθήσεις ζούνε αλλά ζούνε με το πνεύμα του Θεού.
Είναι αλλιώτικος.
Όλα τα βλέπεις και όλα τ’ ακούς, βλέπεις τα πουλιά, την πέτρα, την πεταλούδα.
Περνάει από κάπου, αισθάνεται το κάθε τι· ένα άρωμα για παράδειγμα.
Ζει μέσα σε όλα, στις πεταλούδες, στις μέλισσες.
Η χάρις τον κάνει να είναι προσεκτικός, θέλει να είναι μαζί με όλα.
Αχ, τι να σας πω ! Αυτό το έζησα όταν με επισκέφθηκε η θεία χάρις στο Άγιον Όρος.
Θυμάμαι το αηδόνι να ξελαρυγγιάζεται μεσ’ στα δέντρα, με τα φτερά του καταπίσω για να έχει δύναμη.
Πω, πω να είχα ένα ποτηράκι με νερό, να του έδινα να πίνει κάθε τόσο, να ξεδιψάει.
Γιατί να ξελαρυγγιάζεται το αηδόνι; Γιατί;
Όμως και αυτό το χαίρεται το κελάηδημά του, το αισθάνεται, γι αυτό ξελαρυγγιάζεται.
Με ενέπνεαν πολύ τα πουλάκια στο δάσος, να πάτε κάποια μέρα στα Καλλίσια ν’ ακούστε τα αηδόνια.
Πέτρινη καρδιά να έχεις θα συγκινηθείς.
Πως να μην αισθανθείς ότι είσαι μαζί με όλα;
Να εμβαθύνετε στο σκοπό τους. Ο σκοπός είναι βαλμένος απ’ τον Πλάστη τους.
Η σκοπιμότητα της δημιουργίας δείχνει το μεγαλείο του Θεού και την Πρόνοιά Του.
Σ’ εμάς τους ανθρώπους εκφράζεται διαφορετικά η σκοπιμότητα του Θεού.
Έχουμε την ελευθερία, τη λογική.
Έκανα μια μέρα ένα σχέδιο για εδώ, να κάνω μία δεξαμενή ανάμεσα στα πεύκα και να βάλω ένα ντεπόζιτο με δύο κυβικά νερό μέσα και να είναι αυτόματη για να δίνει νερό.
Τότε θα έρθουν τα αηδόνια, που θέλουν πολύ το νερό και τις σκνίπες και τις μύγες.
Κάποτε, τότε που ζούσα στα Καλλίσια, γύριζα στο Μοναστήρι μετά από αρρώστια και η κυρά Μαρία η τσομπάνισσα ήρθε να με πάρει με το γαϊδουράκι. Στο δρόμο τη ρώτησα:
– Κυρά Μαρία, πως πάνε οι ομορφιές στα λιβάδια, τα χρώματα, οι πεταλούδες, τ’ αρώματα, τα αηδόνια;
– Τίποτα, μου λέει, δεν υπάρχει τίποτα.
– Ναι, της λέω, Μάιος μήνας και δεν υπάρχει τίποτα;
– Τίποτα, μου απαντάει.
Σε λίγο τα συναντάμε όλα αυτά, λουλούδια, ευωδίες, πεταλούδες.
– Ε κυρά Μαρία τώρα τί λες;
– Αχ, δεν τα είχα προσέξει.
Προχωρώντας, εφθάσαμε στα πλατάνια, τα αηδόνια χαλούσαν τον κόσμο.
– Κυρά Μαρία μου είπες ψέματα.
– Όχι, μου λέει, δεν τα είχα προσέξει καθόλου.
Κι εγώ στην αρχή ήμουν "χοντρός", δεν καταλάβαινα.
Μετά, ο Θεός μου έδωσε τη χάρη, τότε, όλα άλλαξαν. Αυτό έγινε αφού άρχισα την υπακοή.
Θυμάμαι τα απολιθωμένα δέντρα, τους κορμούς που είδαμε στη Μυτιλήνη. Υπάρχουνε από 15 εκατομμύρια χρόνια, με εντυπωσιάσαν τόσο πολύ. Κι’ αυτό είναι προσευχή ... να βλέπεις τ’ απολιθώματα και να δοξάζεις τα μεγαλεία του Θεού."
Από την εκπομπή του Ραδιοφώνου της Πειραϊκής Εκκλησίας «Καινά και Παλαιά»
Απομαγνητοφώνηση Φαίη/Αβέρωφ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου