Αποτελεί ο ισχυρισμός ότι δεν υπάρχει κίνδυνος μεταδόσεως του νέου ιού μέσω της Θείας Ευχαριστίας ...εκπειρασμό του Θεού ;
Η άποψη που έχω θέσει με ερωτηματικό, ως τίτλο της παρούσας ανάρτησης, έχει εκφραστεί από διάφορα στόματα, ακόμα και θεολόγων.
Χρησιμοποιούν, μάλιστα, για να στηρίξουν αυτή την άποψη, και την ευαγγελική διήγηση ενός από τους πειρασμούς του Χριστού:
Σ' αυτήν, ο διάβολος οδηγεί τον Ιησού σε υψηλό σημείο (το πτερύγιο του Ναού του Σολωμώντος) και του ζητά ν' αποδείξει ότι είναι Υιός του Θεού, πέφτοντας από εκεί (ουσιαστικά, αψηφώντας τον φυσικό νόμο της βαρύτητας), αφού, σύμφωνα με κάποιον ψαλμό, ο Θεός-Πατέρας Του "Τοις αγγέλοις αυτού εντελείται περί σου του διαφυλάξαι σε, και ότι επί χειρών αρούσίν σε μήποτε προσκόψης προς λίθον τον πόδα σου".
Ο Κύριος, αρνείται να το κάνει αυτό, απαντώντας, με άλλη φράση της Αγίας Γραφής ότι "ουκ εκπειράσεις κύριον τον θεόν σου".
Οπότε, οι θιασώτες της ανωτέρω άποψης καταλήγουν: "Προφανές συμπέρασμα είναι, πως ο ισχυρισμός, ότι δεν υπάρχει κίνδυνος μεταδόσεως του νέου ιού μέσω της Θείας Ευχαριστίας, όπως χορηγείται σήμερα, συνιστά εκπειρασμό του Θεού, δηλαδή απόπειρα δοκιμασίας του· το δε γεγονός πως αυτόν τον εκπειρασμό καλείται να τον κάνει η Αγία μας Εκκλησία, μόνον επαυξάνει την ασέβεια." (Ιωάννης Α. Παππάς, Ομότιμος καθηγητής Ε.Μ. Πολυτεχνείου).
Προκειμένου να δούμε αν ευσταθεί αυτό το "προφανές" συμπέρασμα, ας εξετάσουμε κάποια δεδομένα:
1. Στην περίπτωση του πειρασμού του Χριστού, αυτό που ζητείται είναι το ξεπέρασμα ενός φυσικού νόμου (της βαρύτητας).
Στην περίπτωση της Θείας Κοινωνίας, θα ίσχυε ο φυσικός νόμος του κινδύνου μετάδοσης του νέου ιού, αν αυτό που μεταλαμβάναμε ήταν κρασί και ψωμί.
Όμως, αυτό δεν συμβαίνει γιατί ο Ίδιος ο Κύριος έχει καταστήσει επανειλημμένα σαφές ότι αυτό που μεταλαμβάνουμε είναι το Σώμα Του και το Αίμα Του:
"...λαβών ο Ιησούς τον άρτον ... εδίδου τοις μαθηταίς και είπεν λάβετε φάγετε τούτο εστίν το σώμα μου ... και λαβών το ποτήριον ... έδωκεν αυτοίς λέγων πίετε εξ αυτού πάντες τούτο γαρ εστίν το αίμα μου" (Ματθ. κστ΄, 26-28).
"...η γαρ σαρξ μου αληθώς εστί βρώσις, και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις...." (Ιωάν. στ΄, 53-56).
Επομένως, για όσους πιστεύουν στα λόγια του Χριστού, εδώ δεν τίθεται κανένα θέμα ξεπεράσματος φυσικού νόμου, αλλά πίστεως.
"Έστω κι έτσι," θα πουν μερικοί, "σ' αυτή την περίπτωση δεν έχουμε μια σύγκρουση Επιστήμης και Πίστης;".
Απαντώ, επιγραμματικά, λέγοντας ότι στον χώρο της Επιστήμης φανερώνεται ποιοι είναι οι φυσικοί νόμοι, ενώ στον χώρο της Πίστης φανερώνεται ποιος είναι ο Νομοθέτης.
Αν κάποιος βλέπει κάποια σύγκρουση σ' αυτά τα δύο, λυπάμαι αλλά δεν θα συμφωνήσω μαζί του.
Πιο σωστή βρίσκω την στάση του αλληλοσεβασμού της μιας προς την άλλη, σύμφωνα και με τη δήλωση του κ. Τσιόδρα, ως επιστήμονα, ότι "Δεν τοποθετούμαστε για θέματα Πίστης".*
2. Στον πειρασμό του Χριστού, αυτό που του ζητά ο διάβολος να κάνει είναι κάτι έκτακτο, υπό την έννοια ότι δεν αποτελούσε μέρος της ...καθημερινότητας του Χριστού (το ότι μπορούσε να το κάνει είναι φανερό, από το περπάτημά Του πάνω στα κύματα).
Η Θεία Κοινωνία επιτελείται καθημερινά, εδώ και δύο χιλιετίες, εν μέσω φοβερών θανατηφόρων επιδημιών, χωρίς να διακοπεί ποτέ και χωρίς να υπάρχει κάποια αναφορά ότι αυτό συνέβαλε στην εξάπλωση τους.
Επομένως, δεν ζητάμε να γίνει κάποιο ιδιαίτερο θαύμα, αλλά να συνεχιστεί κάτι που γινόταν πάντα.
3. Στον πειρασμό του Χριστού, αυτός που ζήτησε να γίνει κάτι ήταν ο διάβολος.
Στην Θεία Κοινωνία, Αυτός που ζητά να κοινωνήσουμε είναι ο Ίδιος ο Χριστός, λέγοντας "λάβετε φάγετε" και "πίετε εξ αυτού πάντες" (βλ. παραπάνω).
Με ποια λογική, η αποδοχή αυτής της πρόσκλησης από το Θεό, συνιστά ...εκπειρασμό Του;
Και με ποια λογική, η μη αποδοχή αυτής της πρόσκλησης δεν συνιστά μέγιστη ασέβεια και απιστία (έλλειψη εμπιστοσύνης**, δηλαδή) προς τον Προσκαλούντα;
Εδώ, κάποιος γνωστός μάς κερνά ένα γλυκό, που δεν μας αρέσει, και το τρώμε για να μην τον προσβάλουμε και, όταν ο Θεός μας προσφέρει το Σώμα Του και το Αίμα Του, θα αρνηθούμε;
Ακόμα και δηλητήριο να μας προσέφερε, έπρεπε να το δεχτούμε, όχι τα Τίμια Δώρα της θυσίας Του!
4. Στον πειρασμό του Χριστού, ο λόγος για τον οποίο ζητήθηκε να ρίξει τον Εαυτό Του στο κενό ήταν για ν' αποδείξει κάτι (ότι είναι Υιός του Θεού).
Στην Θεία Κοινωνία, ο λόγος για τον οποίο προσερχόμαστε είναι για να μην οδηγηθούμε σε πνευματικό και ψυχικό θάνατο.
Ελπίζω τα παραπάνω να οδηγήσουν πιστούς και απίστους σε γόνιμο προβληματισμό, σχετικά με το τι ακριβώς είναι αυτό που θέλουμε να κάνουν οι πιστοί χριστιανοί, όταν τους ζητάμε να απέχουν από την Θεία Κοινωνία...
Χριστός Ανέστη!
* Εδώ να σημειωθεί ότι, από τη στιγμή που η Πίστη είναι "ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων" (Εβρ. 11,1), η Επιστήμη δεν μπορεί να αποδείξει ούτε ότι ισχύει ούτε ότι δεν ισχύει κάτι που αποτελεί αντικείμενο πίστης.
Δίνω παράδειγμα: Πιστεύω ότι, αύριο, θα πάω στη δουλειά μου και, μετά, θα επιστρέψω κανονικά στο σπίτι μου. Δεν το βλέπω, αλλά το πιστεύω (προφανώς, επειδή, συνήθως, έτσι συμβαίνει). Ε, δεν υπάρχει καμία επιστήμη που να μπορεί ν' αποδείξει ότι αυτό ισχύει (και θα συμβεί έτσι) ή ότι δεν ισχύει (και, αύριο, πηγαίνοντας στη δουλειά μου, θα με πατήσει κάποιο αμάξι, σκοτώνοντάς με, και η γυναίκα μου μάταια θα περιμένει να γυρίσω στο σπίτι)!
** Αυτό, για όσους ισχυρίζονται ότι "δεν κινδυνεύει η Πίστη μας, αλλά οι πιστοί". Εδώ, να διευκρινίσουμε ότι πίστη σε κάτι σημαίνει πίστη στην ύπαρξή του (π.χ., πίστη στην αιώνιο ζωή), ενώ πίστη σε κάποιον σημαίνει εμπιστοσύνη σ' αυτόν.
*** Και πάλι, όσοι δράσαμε έτσι, εκπειράζοντες τον Θεό, ας μην απελπιζόμαστε και ας έχουμε κατά νου την περίπτωση του Αποστόλου Πέτρου: Όταν οι μαθητές είδαν τον Χριστό να περπατά πάνω στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, νόμισαν ότι αυτό είναι στη φαντασία τους. Και, παρ' όλο που τους είπε "εγώ ειμί", ο Πέτρος τον εκπείρασε, λέγοντας "Αν είσαι εσύ, πρόσταξε να περπατήσω κι εγώ πάνω στα κύματα και να έλθω κοντά σου". Αυτό και έγινε, μέχρι που ο Πέτρος, παρατηρώντας τα στοιχεία της φύσης να λυσσομανούν (ουσιαστικά, λαμβάνοντας υπ' όψιν τους φυσικούς νόμους), άρχισε να βουλιάζει και να καλεί τον Χριστό σε βοήθεια, την οποία και έλαβε, μαζί με ένα μικρό ...μάλωμα για την ολιγοπιστία του.
Αυτό, όπως και αμέτρητα άλλα παραδείγματα από τη ζωή των αγίων μας, φανερώνει ότι ο Θεός συγχωρεί τον εκπειρασμό Του από αυτούς που Τον αγαπούν και συγκαταβαίνει στην αδυναμία τους (π.χ., καλεί τον Θωμά να τον ψηλαφίσει), ενώ δεν δέχεται, με τίποτα, τον εκπειρασμό Του από αυτούς που τον μισούν (π.χ., τον διάβολο, τους Ιουδαίους, που ζητούσαν να κάνει ένα θαύμα για να τον πιστέψουν, ή τον εξ ευωνύμων ληστή, που του έλεγε ότι "αν είσαι υιός του Θεού, γλίτωσε τον εαυτό σου κι εμάς μαζί").
Ο Κύριος, αρνείται να το κάνει αυτό, απαντώντας, με άλλη φράση της Αγίας Γραφής ότι "ουκ εκπειράσεις κύριον τον θεόν σου".
Οπότε, οι θιασώτες της ανωτέρω άποψης καταλήγουν: "Προφανές συμπέρασμα είναι, πως ο ισχυρισμός, ότι δεν υπάρχει κίνδυνος μεταδόσεως του νέου ιού μέσω της Θείας Ευχαριστίας, όπως χορηγείται σήμερα, συνιστά εκπειρασμό του Θεού, δηλαδή απόπειρα δοκιμασίας του· το δε γεγονός πως αυτόν τον εκπειρασμό καλείται να τον κάνει η Αγία μας Εκκλησία, μόνον επαυξάνει την ασέβεια." (Ιωάννης Α. Παππάς, Ομότιμος καθηγητής Ε.Μ. Πολυτεχνείου).
Προκειμένου να δούμε αν ευσταθεί αυτό το "προφανές" συμπέρασμα, ας εξετάσουμε κάποια δεδομένα:
1. Στην περίπτωση του πειρασμού του Χριστού, αυτό που ζητείται είναι το ξεπέρασμα ενός φυσικού νόμου (της βαρύτητας).
Στην περίπτωση της Θείας Κοινωνίας, θα ίσχυε ο φυσικός νόμος του κινδύνου μετάδοσης του νέου ιού, αν αυτό που μεταλαμβάναμε ήταν κρασί και ψωμί.
Όμως, αυτό δεν συμβαίνει γιατί ο Ίδιος ο Κύριος έχει καταστήσει επανειλημμένα σαφές ότι αυτό που μεταλαμβάνουμε είναι το Σώμα Του και το Αίμα Του:
"...λαβών ο Ιησούς τον άρτον ... εδίδου τοις μαθηταίς και είπεν λάβετε φάγετε τούτο εστίν το σώμα μου ... και λαβών το ποτήριον ... έδωκεν αυτοίς λέγων πίετε εξ αυτού πάντες τούτο γαρ εστίν το αίμα μου" (Ματθ. κστ΄, 26-28).
"...η γαρ σαρξ μου αληθώς εστί βρώσις, και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις...." (Ιωάν. στ΄, 53-56).
Επομένως, για όσους πιστεύουν στα λόγια του Χριστού, εδώ δεν τίθεται κανένα θέμα ξεπεράσματος φυσικού νόμου, αλλά πίστεως.
"Έστω κι έτσι," θα πουν μερικοί, "σ' αυτή την περίπτωση δεν έχουμε μια σύγκρουση Επιστήμης και Πίστης;".
Απαντώ, επιγραμματικά, λέγοντας ότι στον χώρο της Επιστήμης φανερώνεται ποιοι είναι οι φυσικοί νόμοι, ενώ στον χώρο της Πίστης φανερώνεται ποιος είναι ο Νομοθέτης.
Αν κάποιος βλέπει κάποια σύγκρουση σ' αυτά τα δύο, λυπάμαι αλλά δεν θα συμφωνήσω μαζί του.
Πιο σωστή βρίσκω την στάση του αλληλοσεβασμού της μιας προς την άλλη, σύμφωνα και με τη δήλωση του κ. Τσιόδρα, ως επιστήμονα, ότι "Δεν τοποθετούμαστε για θέματα Πίστης".*
2. Στον πειρασμό του Χριστού, αυτό που του ζητά ο διάβολος να κάνει είναι κάτι έκτακτο, υπό την έννοια ότι δεν αποτελούσε μέρος της ...καθημερινότητας του Χριστού (το ότι μπορούσε να το κάνει είναι φανερό, από το περπάτημά Του πάνω στα κύματα).
Η Θεία Κοινωνία επιτελείται καθημερινά, εδώ και δύο χιλιετίες, εν μέσω φοβερών θανατηφόρων επιδημιών, χωρίς να διακοπεί ποτέ και χωρίς να υπάρχει κάποια αναφορά ότι αυτό συνέβαλε στην εξάπλωση τους.
Επομένως, δεν ζητάμε να γίνει κάποιο ιδιαίτερο θαύμα, αλλά να συνεχιστεί κάτι που γινόταν πάντα.
3. Στον πειρασμό του Χριστού, αυτός που ζήτησε να γίνει κάτι ήταν ο διάβολος.
Στην Θεία Κοινωνία, Αυτός που ζητά να κοινωνήσουμε είναι ο Ίδιος ο Χριστός, λέγοντας "λάβετε φάγετε" και "πίετε εξ αυτού πάντες" (βλ. παραπάνω).
Με ποια λογική, η αποδοχή αυτής της πρόσκλησης από το Θεό, συνιστά ...εκπειρασμό Του;
Και με ποια λογική, η μη αποδοχή αυτής της πρόσκλησης δεν συνιστά μέγιστη ασέβεια και απιστία (έλλειψη εμπιστοσύνης**, δηλαδή) προς τον Προσκαλούντα;
Εδώ, κάποιος γνωστός μάς κερνά ένα γλυκό, που δεν μας αρέσει, και το τρώμε για να μην τον προσβάλουμε και, όταν ο Θεός μας προσφέρει το Σώμα Του και το Αίμα Του, θα αρνηθούμε;
Ακόμα και δηλητήριο να μας προσέφερε, έπρεπε να το δεχτούμε, όχι τα Τίμια Δώρα της θυσίας Του!
4. Στον πειρασμό του Χριστού, ο λόγος για τον οποίο ζητήθηκε να ρίξει τον Εαυτό Του στο κενό ήταν για ν' αποδείξει κάτι (ότι είναι Υιός του Θεού).
Στην Θεία Κοινωνία, ο λόγος για τον οποίο προσερχόμαστε είναι για να μην οδηγηθούμε σε πνευματικό και ψυχικό θάνατο.
Και πάλι, ο Ίδιος ο Χριστός είπε ότι "... εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς." (Ιωάν. στ΄, 53).
Αυτό, ας αποτελέσει και απάντηση, σε όσους, με ειρωνικό τρόπο, λένε "Έλα μωρέ, και τι θα πάθεις αν δεν κοινωνήσεις για κανα δυο μήνες;".
Αυτό που θα πάθω είναι ότι, τότε, πραγματικά και ουσιαστικά, θα εκπειράσω τον Θεό, λέγοντάς Του:
"Κοίταξε, ...Εσύ λες ότι, αν δεν κοινωνήσω, δεν θα έχω εσωτερική ζωή. Εγώ δεν θα κοινωνήσω κι Εσύ, σαν Παντοδύναμος, προσπέρασε αυτό που είπες και δώσε μου αυτή την ζωή, με άλλο τρόπο"!***
Ελπίζω τα παραπάνω να οδηγήσουν πιστούς και απίστους σε γόνιμο προβληματισμό, σχετικά με το τι ακριβώς είναι αυτό που θέλουμε να κάνουν οι πιστοί χριστιανοί, όταν τους ζητάμε να απέχουν από την Θεία Κοινωνία...
Χριστός Ανέστη!
* Εδώ να σημειωθεί ότι, από τη στιγμή που η Πίστη είναι "ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων" (Εβρ. 11,1), η Επιστήμη δεν μπορεί να αποδείξει ούτε ότι ισχύει ούτε ότι δεν ισχύει κάτι που αποτελεί αντικείμενο πίστης.
Δίνω παράδειγμα: Πιστεύω ότι, αύριο, θα πάω στη δουλειά μου και, μετά, θα επιστρέψω κανονικά στο σπίτι μου. Δεν το βλέπω, αλλά το πιστεύω (προφανώς, επειδή, συνήθως, έτσι συμβαίνει). Ε, δεν υπάρχει καμία επιστήμη που να μπορεί ν' αποδείξει ότι αυτό ισχύει (και θα συμβεί έτσι) ή ότι δεν ισχύει (και, αύριο, πηγαίνοντας στη δουλειά μου, θα με πατήσει κάποιο αμάξι, σκοτώνοντάς με, και η γυναίκα μου μάταια θα περιμένει να γυρίσω στο σπίτι)!
** Αυτό, για όσους ισχυρίζονται ότι "δεν κινδυνεύει η Πίστη μας, αλλά οι πιστοί". Εδώ, να διευκρινίσουμε ότι πίστη σε κάτι σημαίνει πίστη στην ύπαρξή του (π.χ., πίστη στην αιώνιο ζωή), ενώ πίστη σε κάποιον σημαίνει εμπιστοσύνη σ' αυτόν.
*** Και πάλι, όσοι δράσαμε έτσι, εκπειράζοντες τον Θεό, ας μην απελπιζόμαστε και ας έχουμε κατά νου την περίπτωση του Αποστόλου Πέτρου: Όταν οι μαθητές είδαν τον Χριστό να περπατά πάνω στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, νόμισαν ότι αυτό είναι στη φαντασία τους. Και, παρ' όλο που τους είπε "εγώ ειμί", ο Πέτρος τον εκπείρασε, λέγοντας "Αν είσαι εσύ, πρόσταξε να περπατήσω κι εγώ πάνω στα κύματα και να έλθω κοντά σου". Αυτό και έγινε, μέχρι που ο Πέτρος, παρατηρώντας τα στοιχεία της φύσης να λυσσομανούν (ουσιαστικά, λαμβάνοντας υπ' όψιν τους φυσικούς νόμους), άρχισε να βουλιάζει και να καλεί τον Χριστό σε βοήθεια, την οποία και έλαβε, μαζί με ένα μικρό ...μάλωμα για την ολιγοπιστία του.
Αυτό, όπως και αμέτρητα άλλα παραδείγματα από τη ζωή των αγίων μας, φανερώνει ότι ο Θεός συγχωρεί τον εκπειρασμό Του από αυτούς που Τον αγαπούν και συγκαταβαίνει στην αδυναμία τους (π.χ., καλεί τον Θωμά να τον ψηλαφίσει), ενώ δεν δέχεται, με τίποτα, τον εκπειρασμό Του από αυτούς που τον μισούν (π.χ., τον διάβολο, τους Ιουδαίους, που ζητούσαν να κάνει ένα θαύμα για να τον πιστέψουν, ή τον εξ ευωνύμων ληστή, που του έλεγε ότι "αν είσαι υιός του Θεού, γλίτωσε τον εαυτό σου κι εμάς μαζί").
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου