Η αλήθεια ότι "η αποχή και το λευκό είναι ψήφος στο φανατισμό" και ο μύθος ότι "η ψήφος σε μικρό κόμμα είναι χαμένη ψήφος".

Ας αρχίσουμε απ' την αλήθεια, που είναι και πιο αυταπόδεικτη:

Η αποχή και η λευκή ψήφος δεν είναι ουδετερότητα! Αντίθετα, είναι ψήφος στο φανατισμό, αφού ο φανατικός ποτέ δεν απέχει και ποτέ δε ρίχνει λευκό!

Δεν είναι τυχαίο ότι η άνοδος των ποσοστών ακραίων πολιτικών χώρων στις εκλογές, διεθνώς, σχεδόν πάντα συνυπάρχει με υψηλά ποσοστά αποχής.

Η μετριοπάθεια ή η απογοήτευση από σχεδόν το σύνολο του πολιτικού κόσμου και από το χαμηλότατο επίπεδο στο οποίο έχει κατρακυλήσει ο πολιτικός λόγος, δεν πρέπει να μας οδηγεί σε αποχή ή λευκό.

Αντίθετα, θα πρέπει να μας κάνει να ψάξουμε λίγο περισσότερο, στο χώρο των "μικρών" ή και νεότευκτων πολιτικών παρατάξεων, που, συνήθως, δημιουργούνται ακριβώς για να προσφέρουν αυτό που δεν βρίσκει ο κόσμος στις "μεγάλες" παρατάξεις.

Και εδώ ερχόμαστε στο μύθο της "χαμένης ψήφου", όπως θεωρείται η ψήφος σε "μικρό" κόμμα.

Κατ' αρχήν, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η δική μας ψήφος και μόνο αποφασίζει ποιο είναι "μεγάλο" και ποιο "μικρό" κόμμα!

Παράδειγμα, το κόμμα του ΠΑΣΟΚ, που από το 43,92% του Οκτώβρη του 2009, έπεσε στο 13,18% τον Μάιο του 2012 και στο 12,28% τον Ιούνιο του ίδιου έτους, ενώ τον Μάρτιο του 2015 το μονοψήφιο 4,68%! Μάλιστα είναι γνωστή η δυσκολία του στην αποπληρωμή δανείων που είχε πάρει, με εγγύηση την κρατική επιχορήγηση που θα έπαιρνε τις επόμενες τετραετίες, με βάση το ...υψηλό ποσοστό του ("μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες", λέει ο σοφός λαός μας)!

Αντίθετα, το κόμμα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, από το "ανύπαρκτο" 0,29% του 2009, έφτασε το 6,97% το 2012, με 21 βουλευτές του στο κοινοβούλιο, ποσοστό που, σε γενικές γραμμές, κράτησε και στις βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν από τότε μέχρι σήμερα.

Τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ, από το 4,60% του 2009, έφτασε να σχηματίσει κυβέρνηση με 36,34% τον Ιανουάριο του 2015, ποσοστό που διατήρησε σχεδόν άθικτο και τον Σεπτέμβρη του ίδιου έτους.

Η επόμενη ένσταση, συνήθως εκφράζεται ως εξής:

"Καλά, ψηφίζω ένα κόμμα με ανθρώπους που τα ιδανικά τους και οι αξίες τους με εκφράζουν, αλλά πώς θα κυβερνήσουν, αφού δεν έχουν ανάλογη πείρα;"

Εδώ, η ίδια η πράξη έρχεται να δώσει απάντηση: όχι μόνο όταν ένα κόμμα έλθει στην εξουσία, αλλά και μόνο να πετύχει την είσοδό του στη Βουλή, εμφανίζονται τόσοι τεχνοκράτες και επικοινωνιολόγοι για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σ' αυτό, που δεν ξέρει ποιον να πρωτοδιαλέξει!

"Και θα μας κυβερνούν τεχνοκράτες;", θα πουν κάποιοι.

Οι πολιτικοί είναι αυτοί που αποφασίζουν. Οι τεχνοκράτες είναι αυτοί που το μόνο που αναλαμβάνουν είναι να βρουν τρόπο για να υλοποιηθούν οι αποφάσεις αυτές.

"Και αν το κόμμα που ψηφίσω δεν κυβερνήσει και μπει απλά στη Βουλή, δεν πήγε χαμένη η ψήφος μου;", είναι ένα τελευταίο ερώτημα που μπορεί να τεθεί.
Εδώ, χρειάζονται κάποια μαθήματα ...ψηφοθηρίας! Για ένα "μεγάλο" κόμμα, το ποσοστό και οι έδρες που κάποιο άλλο "μικρό" κόμμα πήρε, σημαίνουν αυτόματα χαμένες ψήφους και έδρες για το ίδιο, τις οποίες πρέπει πάση θυσία να επανακτήσει. Εκεί είναι που αναλαμβάνει ο κομματικός μηχανισμός, με πρώτους και καλύτερους τους επικοινωνιολόγους, να ανακαλύψει ποια είναι αυτά τα στοιχεία που έχει το μικρό κόμμα και δεν τα έχει το δικό του και, στα πλαίσια του δυνατού, να τα εντάξει στο πρόγραμμά του, ώστε να επαναφέρει τους χαμένους για το κόμμα ψηφοφόρους (αυτό μπορεί να γίνει και απλά σε μορφή υποσχέσεων, που θα γίνουν "από ένα κόμμα εξουσίας, που έχει τη δύναμη να τα πραγματοποιήσει", αλλά που ...δεν θα πραγματοποιήσει ποτέ!).
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν είναι μόνο η μία φωνή παραπάνω στη Βουλή, που, στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού ελέγχου, θα δίνει σ' ένα μικρό κόμμα τη δυνατότητα να επηρεάζει τον τρόπο άσκησης της εξουσίας, αλλά πολύ περισσότερα...

Κλείνοντας, θα πω ότι, προσωπικά, εδώ και κάποιες εκλογικές αναμετρήσεις και αφού έχουν δει πολλά τα μάτια μου, ψηφίζω κατά συνείδηση, χωρίς να επηρεάζομαι από τον παραπάνω μύθο της "χαμένης ψήφου" ή τη λογική "το μη χείρον, βέλτιστον".

Εγώ θα ψηφίσω το -κατά τη γνώμη μου- βέλτιστον, και, από κει και πέρα, ...έχει ο Θεός!