Η παρ' ολίγον ...σταύρωσή μου, ο αδελφός μου και η ...Τζαμάικα!
Πρόσφατα είδα μια σύγχρονη ελληνική ταινία, με τίτλο "Τζαμάικα", που είχε ως θέμα δύο αδέλφια, που διέφεραν πολύ ως χαρακτήρες και, ενώ είχαν τραβήξει εντελώς διαφορετικούς δρόμους, ενώθηκαν και πάλι, με αφορμή τη νόσηση και το θάνατο του ενός από καρκίνο.
Η ταινία με έκανε να συγκινηθώ πολύ, γιατί θύμιζε σε πολλά σημεία την περίπτωση εμένα και του αδελφού μου (τα μόνα αγόρια από τα πέντε αδέλφια που ήμασταν), που διαφέραμε πολύ ως χαρακτήρες και αναπαύτηκε πρόωρα -49 ετών- από καρκίνο (βλ. σχετική ανάρτηση εδώ).
Βέβαια, πολλά ήταν και τα σημεία που διέφεραν οι δύο περιπτώσεις, όπως ότι δεν χώρισαν ποτέ οι δρόμοι μας (και οι δύο δημιουργήσαμε οικογένειες) και πάντα καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλο, παρά τις διαφορές στο χαρακτήρα μας.
Επίσης, ότι εγώ ήμουν ο μικρότερος από τους δύο και έχω μια πολύ καλή σύζυγο, που δεν έχει καμία σχέση με αυτή του ήρωα που έπαιζε το ρόλο του "καλού παιδιού" στην ταινία.
Τέλος, η δική μας "Τζαμάικα" δεν είναι απλά η επιστροφή σε μια εποχή παιδικής αθωότητας και αγάπης (που, στην ταινία, συμβολίζεται με μια παραλία), αλλά η επιστροφή στην άπειρη αγάπη του Θεού, τον Παράδεισο!
Όμως, δεν έχω σκοπό, με την παρούσα ανάρτηση, να επαναλάβω πράγματα που έχω συμπεριλάβει στην προηγούμενη που αφορούσε το τέλος του αδελφού μου και τη σχέση μου μαζί του.
Αυτό που θέλω είναι ν' αναφερθώ σε τρία ανέκδοτα -αστεία- περιστατικά, τα δύο από την παιδική ηλικία μας και το τρίτο από ωριμότερη φάση.
Το πρώτο περιστατικό συνέβη τη Μεγάλη Εβδομάδα, σε ηλικίες που δεν πρέπει να διέφεραν και πολύ από αυτές της ακόλουθης φωτογραφίας (Οκτώβρης 1968), όπου εγώ είμαι 2,5 ετών και ο αδελφός μου 4,5, περίπου και ...κομψός, από τότε!
Μεγάλη Πέμπτη, λοιπόν, και ο πατέρας μας, μετά την ακολουθία των Παθών, μας πάει να προσκυνήσουμε τον Εσταυρωμένο.
Ο αδελφός μου, περίλυπος για τον "καημένο" τον Χριστούλη που τον έβλεπε καρφωμένο και ματωμένο πάνω στο Σταυρό, δέχεται την παρήγορη διαβεβαίωση από τον πατέρα μας: "Μην ανησυχείς, Αντωνάκη μου, γιατί σε τρεις ημέρες θ' αναστηθεί!".
Την άλλη μέρα, και ενώ η μητέρα μας μας είχε αφήσει, ως συνήθως, να παίζουμε στην αυλή, ακούει ησυχία και κοιτάζει, από το τζαμάκι της πόρτας της κουζίνας να δει τι συμβαίνει (όλες οι μανάδες γνωρίζουν ότι η ησυχία, σ' αυτές τις περιπτώσεις, είναι ...ανησυχητική!).
Αντικρίζει, λοιπόν, εμένα να είμαι ξαπλωμένος στο μωσαϊκό της βεράντας, με τα χέρια απλωμένα, και δίπλα μου μερικές πρόκες ...σαρανταπεντάρες (οικοδόμος, γαρ, ο πατέρας μας), τον δε Αντώνη τον εντοπίζει σε μια αποθηκούλα που είχαμε, να ψάχνει να βρει ...σφυρί!
Αφού τον ρώτησε, με τρόπο, τι το θέλει το σφυρί, έλαβε την απάντηση "Για να σταυρώσω τον Σπύρο και να δω που θ' αναστηθεί!", με εμένα να διαβεβαιώνω, όλο πίστη στην επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος, "Ναι, μαμά, έτσι μας είπε ο μπαμπάς!" (εδώ θα μου επιτρέψετε να σημειώσω ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η επιστημονική μέθοδος επαλήθευσης κάθε υπόθεσης με το πείραμα έχει τις ρίζες της στην ελληνική σκέψη -είναι στη φύση μας!).
Δεν γνωρίζω με ποιον ακριβώς τρόπο η μανούλα μας απέτρεψε τη συνέχιση της ...σταύρωσής μου (που, φυσικά, δεν θα συνέβαινε, αφού, λογικά, στο πρώτο τρύπημα του καρφιού, θα είχα πεταχτεί στον αέρα από τον πόνο), αλλά αυτό το περιστατικό, όποτε το διηγούμασταν σε άλλους, γελούσαν με την ψυχή τους, κάτι το οποίο ελπίζω να συμβαίνει και μ' εσάς.
Το δεύτερο περιστατικό πρέπει να συνέβη σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία, όταν είχαμε πάει στα Σέρβια Κοζάνης (ήταν πρωτοσύγκελος ο θείος μας ο Νικόλαος εκεί -μετέπειτα μητροπολίτης Καρπενησίου) και, κάποια στιγμή, επισκεφτήκαμε τη νονά του αδελφού μου, που ήταν από εκείνα τα μέρη.
Θέλοντας αυτή να τον περιποιηθεί, τον ρώτησε, με το γνωστό βορειοελλαδίτικο ιδίωμα "Αντωνάκη μου, να σε φτιάξω κάτι να φας; Τι θέλεις να σε κάμω; Να σε κάμω κεφτεδάκια;", με τον αδελφό μου να τρέχει πανικόβλητος στην αγκαλιά της μαμάς μας, θεωρώντας τη νονά του ...ανθρωποφάγο, που θα τον κάνει κιμά και στη συνέχεια κεφτεδάκια, και λέγοντας "Μαμά, η νονά είπε ότι θα με κάνει κεφτεδάκια!" (και που να ήξερε τότε ότι αργότερα θα παντρευόταν ...Λαρισαία!).
Το τρίτο και τελευταίο περιστατικό συνέβη τότε που πήγε γαμπρός στη Λάρισα και, λίγο πριν το Πάσχα, ο πεθερός του ζήτησε, καθώς θα πηγαίνει προς το εξοχικό τους, στο Κόκκινο Νερό, να περάσει από ένα μεγάλο φυτώριο και να πάρει για φύτεμα κάμποσες ντοματιές, κολοκυθιές και ...κατσίκια!
Αυτό το τελευταίο, έφερε σε απορία τον αδελφό μου, τόσο για τις υπηρεσίες ...κρεοπωλείου, που "ανακάλυπτε" ότι προσέφερε το φυτώριο, όσο και για τον αριθμό των κατσικιών, που ήταν πάνω από δέκα (σκεφτόταν ότι δεν είχε και χώρο στο αυτοκίνητο για να τα βάλει)!
Μέχρι να δει ότι, όταν ζήτησε από το φυτώριο τα κατσίκια που του είπε ο πεθερός του, του έφεραν κάποια μικρά φυτά από τις συνηθισμένες πράσινες πιπεριές (που τις λένε έτσι σ' αυτά τα μέρη για να τις ξεχωρίζουν από τις στενόμακρες που τις λένε "κέρατα"), ήταν σε μεγάλη απορία!
Το γέλιο δε, που έκανε η πωλήτρια, καθώς και όσοι το άκουσαν στη συνέχεια, δε λέγεται (να πω την αλήθεια, το ίδιο συνέβη και σ' εμένα, μετά την κοίμησή του, που πήγαινα, μαζί με τον ανεψιό μου, μια παρόμοια παραγγελία στον παππού του και τότε ήταν που μου το διηγήθηκε, λέγοντάς μου "Α, θείε, το ίδιο είχε πάθει και ο πατέρας μας!")!
Ελπίζω να ομόρφυνα τη μέρα σας με τα παραπάνω, που αποδεικνύουν ότι η ίδια η ζωή "παράγει" πολύ καλύτερα ανέκδοτα κι από τον πιο ευφάνταστο κωμικό!
Τελειώνω, με μία φωτογραφία, που δείχνει τον αδελφό μου να με ετοιμάζει την ημέρα του γάμου μου (26-12-1991)!
Προσέξτε το γεμάτο αυτοπεποίθηση ...στυλίστα ύφος του αδελφού μου, που πάντα ήξερε πώς να ντύνεται, σε αντίθεση μ' εμένα, που έχω ένα ύφος του στυλ "Άντε, βάλε το χεράκι σου, αδελφούλη μου, γιατί σαν λέτσος θα πάω στην εκκλησία!".
Καλή Ανάσταση!
Επίσης, ότι εγώ ήμουν ο μικρότερος από τους δύο και έχω μια πολύ καλή σύζυγο, που δεν έχει καμία σχέση με αυτή του ήρωα που έπαιζε το ρόλο του "καλού παιδιού" στην ταινία.
Τέλος, η δική μας "Τζαμάικα" δεν είναι απλά η επιστροφή σε μια εποχή παιδικής αθωότητας και αγάπης (που, στην ταινία, συμβολίζεται με μια παραλία), αλλά η επιστροφή στην άπειρη αγάπη του Θεού, τον Παράδεισο!
Όμως, δεν έχω σκοπό, με την παρούσα ανάρτηση, να επαναλάβω πράγματα που έχω συμπεριλάβει στην προηγούμενη που αφορούσε το τέλος του αδελφού μου και τη σχέση μου μαζί του.
Αυτό που θέλω είναι ν' αναφερθώ σε τρία ανέκδοτα -αστεία- περιστατικά, τα δύο από την παιδική ηλικία μας και το τρίτο από ωριμότερη φάση.
Το πρώτο περιστατικό συνέβη τη Μεγάλη Εβδομάδα, σε ηλικίες που δεν πρέπει να διέφεραν και πολύ από αυτές της ακόλουθης φωτογραφίας (Οκτώβρης 1968), όπου εγώ είμαι 2,5 ετών και ο αδελφός μου 4,5, περίπου και ...κομψός, από τότε!
Μεγάλη Πέμπτη, λοιπόν, και ο πατέρας μας, μετά την ακολουθία των Παθών, μας πάει να προσκυνήσουμε τον Εσταυρωμένο.
Ο αδελφός μου, περίλυπος για τον "καημένο" τον Χριστούλη που τον έβλεπε καρφωμένο και ματωμένο πάνω στο Σταυρό, δέχεται την παρήγορη διαβεβαίωση από τον πατέρα μας: "Μην ανησυχείς, Αντωνάκη μου, γιατί σε τρεις ημέρες θ' αναστηθεί!".
Την άλλη μέρα, και ενώ η μητέρα μας μας είχε αφήσει, ως συνήθως, να παίζουμε στην αυλή, ακούει ησυχία και κοιτάζει, από το τζαμάκι της πόρτας της κουζίνας να δει τι συμβαίνει (όλες οι μανάδες γνωρίζουν ότι η ησυχία, σ' αυτές τις περιπτώσεις, είναι ...ανησυχητική!).
Αντικρίζει, λοιπόν, εμένα να είμαι ξαπλωμένος στο μωσαϊκό της βεράντας, με τα χέρια απλωμένα, και δίπλα μου μερικές πρόκες ...σαρανταπεντάρες (οικοδόμος, γαρ, ο πατέρας μας), τον δε Αντώνη τον εντοπίζει σε μια αποθηκούλα που είχαμε, να ψάχνει να βρει ...σφυρί!
Αφού τον ρώτησε, με τρόπο, τι το θέλει το σφυρί, έλαβε την απάντηση "Για να σταυρώσω τον Σπύρο και να δω που θ' αναστηθεί!", με εμένα να διαβεβαιώνω, όλο πίστη στην επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος, "Ναι, μαμά, έτσι μας είπε ο μπαμπάς!" (εδώ θα μου επιτρέψετε να σημειώσω ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η επιστημονική μέθοδος επαλήθευσης κάθε υπόθεσης με το πείραμα έχει τις ρίζες της στην ελληνική σκέψη -είναι στη φύση μας!).
Δεν γνωρίζω με ποιον ακριβώς τρόπο η μανούλα μας απέτρεψε τη συνέχιση της ...σταύρωσής μου (που, φυσικά, δεν θα συνέβαινε, αφού, λογικά, στο πρώτο τρύπημα του καρφιού, θα είχα πεταχτεί στον αέρα από τον πόνο), αλλά αυτό το περιστατικό, όποτε το διηγούμασταν σε άλλους, γελούσαν με την ψυχή τους, κάτι το οποίο ελπίζω να συμβαίνει και μ' εσάς.
Το δεύτερο περιστατικό πρέπει να συνέβη σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία, όταν είχαμε πάει στα Σέρβια Κοζάνης (ήταν πρωτοσύγκελος ο θείος μας ο Νικόλαος εκεί -μετέπειτα μητροπολίτης Καρπενησίου) και, κάποια στιγμή, επισκεφτήκαμε τη νονά του αδελφού μου, που ήταν από εκείνα τα μέρη.
Θέλοντας αυτή να τον περιποιηθεί, τον ρώτησε, με το γνωστό βορειοελλαδίτικο ιδίωμα "Αντωνάκη μου, να σε φτιάξω κάτι να φας; Τι θέλεις να σε κάμω; Να σε κάμω κεφτεδάκια;", με τον αδελφό μου να τρέχει πανικόβλητος στην αγκαλιά της μαμάς μας, θεωρώντας τη νονά του ...ανθρωποφάγο, που θα τον κάνει κιμά και στη συνέχεια κεφτεδάκια, και λέγοντας "Μαμά, η νονά είπε ότι θα με κάνει κεφτεδάκια!" (και που να ήξερε τότε ότι αργότερα θα παντρευόταν ...Λαρισαία!).
Το τρίτο και τελευταίο περιστατικό συνέβη τότε που πήγε γαμπρός στη Λάρισα και, λίγο πριν το Πάσχα, ο πεθερός του ζήτησε, καθώς θα πηγαίνει προς το εξοχικό τους, στο Κόκκινο Νερό, να περάσει από ένα μεγάλο φυτώριο και να πάρει για φύτεμα κάμποσες ντοματιές, κολοκυθιές και ...κατσίκια!
Αυτό το τελευταίο, έφερε σε απορία τον αδελφό μου, τόσο για τις υπηρεσίες ...κρεοπωλείου, που "ανακάλυπτε" ότι προσέφερε το φυτώριο, όσο και για τον αριθμό των κατσικιών, που ήταν πάνω από δέκα (σκεφτόταν ότι δεν είχε και χώρο στο αυτοκίνητο για να τα βάλει)!
Μέχρι να δει ότι, όταν ζήτησε από το φυτώριο τα κατσίκια που του είπε ο πεθερός του, του έφεραν κάποια μικρά φυτά από τις συνηθισμένες πράσινες πιπεριές (που τις λένε έτσι σ' αυτά τα μέρη για να τις ξεχωρίζουν από τις στενόμακρες που τις λένε "κέρατα"), ήταν σε μεγάλη απορία!
Το γέλιο δε, που έκανε η πωλήτρια, καθώς και όσοι το άκουσαν στη συνέχεια, δε λέγεται (να πω την αλήθεια, το ίδιο συνέβη και σ' εμένα, μετά την κοίμησή του, που πήγαινα, μαζί με τον ανεψιό μου, μια παρόμοια παραγγελία στον παππού του και τότε ήταν που μου το διηγήθηκε, λέγοντάς μου "Α, θείε, το ίδιο είχε πάθει και ο πατέρας μας!")!
Ελπίζω να ομόρφυνα τη μέρα σας με τα παραπάνω, που αποδεικνύουν ότι η ίδια η ζωή "παράγει" πολύ καλύτερα ανέκδοτα κι από τον πιο ευφάνταστο κωμικό!
Τελειώνω, με μία φωτογραφία, που δείχνει τον αδελφό μου να με ετοιμάζει την ημέρα του γάμου μου (26-12-1991)!
Προσέξτε το γεμάτο αυτοπεποίθηση ...στυλίστα ύφος του αδελφού μου, που πάντα ήξερε πώς να ντύνεται, σε αντίθεση μ' εμένα, που έχω ένα ύφος του στυλ "Άντε, βάλε το χεράκι σου, αδελφούλη μου, γιατί σαν λέτσος θα πάω στην εκκλησία!".
Καλή Ανάσταση!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου