Όταν ένα εγκεφαλικό με οδήγησε στις ...φυλακές!

     Την προηγούμενη εβδομάδα, ένα εγκεφαλικό επεισόδιο ενός αγαπημένου μου προσώπου και η ανάγκη να δώσω χείρα βοηθείας στις βάρδιες του νοσοκομείου και σε ο,τι άλλο χρειαζόταν, με έφερε "αναγκαστικά" στην περιοχή των Μετεώρων. Το πόσο μεγάλη ευλογία ήταν αυτή η μετάβαση το φανερώνει το γεγονός ότι η προηγούμενη επίσκεψή μου εκεί είχε γίνει την επόμενη ημέρα από την κηδεία του αδελφού μου, στη Λάρισα, το 2012 (βλ. εδώ)!

Ήταν φυσικό, λοιπόν, εκτός από τις ώρες που αφιέρωνα στο νοσοκομείο, να εκμεταλλευτώ τον υπόλοιπο χρόνο μου για περιήγηση στα ευλογημένα αυτά μέρη, στα πλαίσια της οποίας, την δεύτερη ημέρα από την άφιξή μας, βρέθηκα στις ... φυλακές!

Όχι, μην ανησυχείτε! Δεν αναφέρομαι στις κανονικές φυλακές, αλλά σε ένα μέρος των Μετεώρων, που λειτουργούσε ως τόπος εντονότατης άσκησης, γνωστό ως "Φυλακές των Μοναχών":

Φυσικά και πήγα εκεί (αν δεν χρειάζομαι εγώ ξύλο -συγγνώμη, "φυλακή" ήθελα να πω- τότε ποιος χρειάζεται;)...

... και φωτογράφησα, μέσα από τις "φυλακές", τόσο την Ι. Μονή Ρουσάνου...

... και την Ι. Μονή Βαρλαάμ...

... όσο και τις δύο μαζί:

Η ιερότητα που αποπνέει ο τόπος, σαν ένας χώρος έντονου πνευματικού αγώνα για ένωση με το Θεό, είναι μοναδική και δεν περιγράφεται!

Τελικά, το μόνο που ένοιωσα ότι "φυλακίζεται" σ' αυτό το μέρος είναι οτιδήποτε μας εμποδίζει να πετύχουμε αυτή την ένωση...

Οι Φυλακές των Μοναχών με "κέρασαν" και μια αποικία από ορχιδέες του είδους orchis picta, που δεν είχα φωτογραφίσει ποτέ πριν (για ελληνικές ορχιδέες γενικά, εδώ):

Κατηφορίζοντας από τις Φυλακές των Μοναχών, η θέα προς τα υπόλοιπα Μετέωρα περιλαμβάνει τέσσερις Μονές:

1. Την Ι. Μονή Αγ. Νικολάου Αναπαυσά (την πρώτη που συναντάμε ανεβαίνοντας από Καστράκι.

2. Την Ι. Μονή Μεταμορφώσεως (Μεγάλου Μετεώρου).

3. Την Ι. Μονή Βαρλαάμ.

4. Την Ι. Μονή Ρουσάνου (Αγ. Βαρβάρας).

Με τα παραπάνω νούμερα μπορείτε να τις δείτε στην ακόλουθη πανοραμική φωτογραφία:

Στο χωρίς φύλλα -ακόμα- δέντρο του πρώτου πλάνου της παραπάνω φωτογραφίας, ήρθαν και στάθηκαν έξαφνα όχι μία ούτε δύο αλλά έξι κίσσες (!), ένα είδος του φτερωτού κόσμου που αποτελεί φωτογραφικό ...απωθημένο μου, αφού δεν αφήνουν κάποιον να πλησιάσει πολύ κοντά τους.

Δυστυχώς, η όχι και τόσο ευνοϊκή γωνία που έπεφτε το πρωινό φως, καθώς και η καθυστέρησή μου στο να βγάλω την κανονική φωτογραφική μου μηχανή (αντί αυτής του κινητού μου), που έχει δυνατότητα εστίασης (ζουμ) 20Χ, έδωσαν τον χρόνο και στα έξι πουλιά να απομακρυνθούν, χωρίς να καταφέρω να φωτογραφίσω έστω και ένα από αυτά!

Αυτό, όμως, που δεν κατάφερα να κάνω με ζωντανές κίσσες, μπόρεσα να το κάνω στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και Μανιταριών Μετεώρων (το οποίο σας συστήνω, ανεπιφύλακτα!), με ταριχευμένη κίσσα (αυτή, τουλάχιστον, μπορούσα να την πλησιάσω όσο ήθελα και δεν υπήρχε περίπτωση να ...φύγει!):

Τελειώνοντας, ήθελα να σημειώσω ότι ο Θεός, πάντα, μαζί με τις δοκιμασίες που επιτρέπει, προσφέρει και ευλογίες, φτάνει να έχουμε τα "μάτια" και τη διάθεση να τις διακρίνουμε...

Υ.Γ. Για την ιστορία, το αγαπημένο μου πρόσωπο, δόξα τω Θεώ, βγήκε από το νοσοκομείο και είναι ήδη σπίτι.