Ελληνική Σημαία: μπορεί να υπάρξει χωρίς σταυρό;

     Η Ελληνική Σημαία, όπως και οι σημαίες των άλλων κρατών, συμβολίζει τους διαχρονικούς αγώνες του έθνους μας.

Στόχος αυτών των αγώνων ήταν η ελευθερία (αυτή που υμνείται και στον Εθνικό μας Ύμνο, που δεν αποτελεί παρά απόσπασμα του Ύμνου στην Ελευθερία) κι αυτό δηλώνεται και με τα δύο στοιχεία που απαρτίζουν τη σημαία μας:

     1. Οι εννέα λευκές και γαλάζιες λωρίδες συμβολίζουν την ελευθερία της πατρίδας μας από ξένους κατακτητές (αυτό που λέμε "εδαφική ακεραιότητα" -μάλιστα, μια σύγχρονη εκδοχή τις αντιστοιχεί με τα εννέα γεωγραφικά διαμερίσματα της χώρας μας) και αντιστοιχούν στις εννέα συλλαβές της φράσης "Ελευθερία ή θάνατος" (φράσης με κεντρική θέση στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821), ή στα εννέα γράμματα της λέξης "ελευθερία".

     2. Ο Τίμιος Σταυρός, από την άλλη, συμβολίζει την πνευματική ελευθερία, μέσα από την Ανάσταση του Κυρίου μας, που ακολούθησε τη σταύρωσή Του και ελευθέρωσε το ανθρώπινο γένος από την φθορά και τον θάνατο.

     Με άλλα λόγια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η σημαία μας συμβολίζει τους αγώνες του έθνους μας για ψυχική και σωματική ελευθερία, με την πρώτη να είναι τόσο πιο σημαντική από τη δεύτερη, όσο και η ψυχή από το σώμα (να θυμίσω ότι η ψυχή δίνει ζωή στο σώμα και όχι το αντίθετο).

     Έτσι, η αφαίρεση του Τιμίου Σταυρού από τη σημαία μας  (κάτι που προτείνεται όλο και περισσότερο τώρα τελευταία, σαν δείγμα "ανεξιθρησκείας") θα σήμαινε εγκατάλειψη της πνευματικής διάστασης των αγώνων του έθνους μας, ή, για να το πω πιο απλά, ότι οι αγώνες αυτοί είχαν ως μόνο σκοπό το να έχουμε να φάμε και να πιούμε και τίποτα πέραν αυτού (κάτι που, θυμίζω, στην τουρκοκρατία, μπορούσε να επιτευχθεί απλά και μόνο με το να "τουρκέψει" κάποιος, δηλαδή με το να γίνει μωαμεθανός).

     Όποιος, λοιπόν, πιστεύει ότι είμαστε κάτι παραπάνω από ζώα, που το μόνο που έχουν ανάγκη για την επιβίωσή τους είναι τροφή και νερό, ας ξεχάσει τέτοιες προτάσεις, που θίγουν όχι μόνο το χαρακτήρα των εθνικών μας αγώνων αλλά και τους ίδιους που τις διατυπώνουν.

     "...όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος.", είπε ο Κολοκοτρώνης στην ιστορική ομιλία του προς τους νέους, στην Πνύκα.

Εμείς δεν ήμασταν εκεί για να πιάσουμε τα άρματα. Ας "πιάσουμε", τουλάχιστον, το νόημα των λόγων του...

Υ.Γ.: Η φωτογραφία της ανάρτησης είναι από ζωγραφικό πίνακα αφιερωμένο "Στον Ακρίτα Αγιορείτη πατέρα Ιωσήφ, με εκτίμηση και σεβασμό, από την ομάδα ιπταμένων της 536 Μ." της πολεμικής μας αεροπορίας, όπως αναγράφεται στο κάτω μέρος του (δεν φαίνεται στη φωτογραφία). Ο μοναχός Ιωσήφ, εδώ και πολλά χρόνια, χαιρετά, κουνώντας την Ελληνική Σημαία, τους πιλότους των πολεμικών μας αεροσκαφών (ενίοτε και των πολεμικών πλοίων) που διέρχονται από το Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Μηνά, στη θέση Βίγλα του Αγίου Όρους (βρίσκεται στην άκρη της χερσονήσου του Άθωνα).