Μια προσευχή για την Ελλάδα.

Το Μεγάλο Σάββατο, το πρωί, στα αναγνώσματα της ακολουθίας του Εσπερινού και της Θείας Λειτουργίας του Μεγ. Βασιλείου, το τελευταίο ανάγνωσμα πριν από τον απόστολο, είναι από το βιβλίο του προφήτη Δανιήλ (κεφ. Γ΄) και αναφέρεται στην ιστορία των «Τριών Παίδων εν καμίνω» και του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, κατά τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία των Ισραηλιτών. Στο σημείο που ρίχνονται οι Τρεις Παίδες στο καμίνι και πριν απ’ τον κοινό ύμνο, προηγείται η προσευχή ενός από τους τρεις, του Αζαρία, προς το Θεό.

Αυτό το κομμάτι, πάντα, αλλά κυρίως από τότε που η χώρα μας βρέθηκε σ’ αυτό το είδος οικονομικής αιχμαλωσίας στους δανειστές της, με συγκινούσε ιδιαίτερα και πιστεύω ότι θα μπορούσε ν’ αποτελεί την προσευχή οποιουδήποτε ορθόδοξου Έλληνα σήμερα για την έξοδο της πατρίδας μας απ’ την πρώτιστα πνευματική -και ακόλουθα οικονομική- κρίση. Μεταξύ των άλλων, μου αρέσει γιατί δίνει έντονα τη διάσταση της δικής μας ευθύνης για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, αλλά και το δρόμο για την έξοδο απ' αυτή, μέσα από τη μετάνοια, που -θυμίζω- σημαίνει "αλλάζω μυαλά".

Σας παραθέτω το σχετικό απόσπασμα, με τονισμένα κάποια βασικά, κατά τη γνώμη μου, σημεία:

«Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν, καὶ αἰνετός, καὶ δεδοξασμένον τὸ ὄνομά σου εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι δίκαιος εἶ ἐπὶ πᾶσιν, οἷς ἐποίησας ἡμῖν, καὶ πάντα τὰ ἔργα σου ἀληθινά, καὶ εὐθεῖαι αἱ ὁδοί σου, καὶ πᾶσαι αἱ κρίσεις σου ἀλήθεια, καὶ κρίματα ἀληθείας ἐποίησας κατὰ πάντα, ἃ ἐπήγαγες ἡμῖν καὶ ἐπὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν τὴν τῶν πατέρων ἡμῶν ῾Ιερουσαλήμ, ὅτι ἐν ἀληθείᾳ καὶ κρίσει ἐπήγαγες ταῦτα πάντα, διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν. ὅτι ἡμάρτομεν καὶ ἠνομήσαμεν ἀποστῆναι ἀπὸ σοῦ καὶ ἐξημάρτομεν ἐν πᾶσι καὶ τῶν ἐντολῶν σου οὐκ ἠκούσαμεν, οὐδὲ συνετηρήσαμεν οὐδὲ ἐποιήσαμεν καθὼς ἐνετείλω ἡμῖν, ἵνα εὖ ἡμῖν γένηται. καὶ πάντα, ὅσα ἐπήγαγες ἡμῖν καὶ πάντα ὅσα ἐποίησας ἡμῖν, ἐν ἀληθινῇ κρίσει ἐποίησας καὶ παρέδωκας ἡμᾶς εἰς χεῖρας ἐχθρῶν ἀνόμων, ἐχθίστων ἀποστατῶν, καὶ βασιλεῖ ἀδίκῳ καὶ πονηροτάτῳ παρὰ πᾶσαν τὴν γῆν. καὶ νῦν οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἀνοῖξαι τὸ στόμα· αἰσχύνη καὶ ὄνειδος ἐγενήθημεν τοῖς δούλοις σου καὶ τοῖς σεβομένοις σε. μὴ δὴ παραδῴης ἡμᾶς εἰς τέλος διὰ τὸ ὄνομά σου καὶ μὴ διασκεδάσῃς τὴν διαθήκην σου καὶ μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεός σου ἀφ’ ἡμῶν διὰ ῾Αβραὰμ τὸν ἠγαπημένον ὑπὸ σοῦ καὶ διὰ ᾿Ισαὰκ τὸν δοῦλόν σου καὶ ᾿Ισραὴλ τὸν ἅγιόν σου, οἷς ἐλάλησας πληθῦναι τὸ σπέρμα αὐτῶν ὡς τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὡς τὴν ἄμμον τὴν παρὰ τὸ χεῖλος τῆς θαλάσσης. ὅτι, δέσποτα, ἐσμικρύνθημεν παρὰ πάντα τὰ ἔθνη καί ἐσμεν ταπεινοὶ ἐν πάσῃ τῇ γῇ σήμερον διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ ἄρχων καὶ προφήτης καὶ ἡγούμενος, οὐδὲ ὁλοκαύτωσις οὐδὲ θυσία οὐδὲ προσφορὰ οὐδὲ θυμίαμα, οὐ τόπος τοῦ καρπῶσαι ἐνώπιόν σου καὶ εὑρεῖν ἔλεος· ἀλλ’ ἐν ψυχῇ συντετριμμένῃ καὶ πνεύματι ταπεινώσεως προσδεχθείημεν ὡς ἐν ὁλοκαυτώμασι κριῶν καὶ ταύρων καὶ ὡς ἐν μυριάσιν ἀρνῶν πιόνων, οὕτως γενέσθω ἡ θυσία ἡμῶν ἐνώπιόν σου σήμερον καὶ ἐκτελέσαι ὄπισθέν σου, ὅτι οὐκ ἔσται αἰσχύνη τοῖς πεποιθόσιν ἐπὶ σέ. καὶ νῦν ἐξακολουθοῦμεν ἐν ὅλῃ καρδίᾳ καὶ φοβούμεθά σε καὶ ζητοῦμεν τὸ πρόσωπόν σου, μὴ καταισχύνῃς ἡμᾶς, ἀλλὰ ποίησον μεθ’ ἡμῶν κατὰ τὴν ἐπιείκειάν σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τοῦ ἐλέους σου καὶ ἐξελοῦ ἡμᾶς κατὰ τὰ θαυμάσιά σου καὶ δὸς δόξαν τῷ ὀνόματί σου, Κύριε. καὶ ἐντραπείησαν πάντες οἱ ἐνδεικνύμενοι τοῖς δούλοις σου κακὰ καὶ καταισχυνθείησαν ἀπὸ πάσης δυναστείας, καὶ ἡ ἰσχὺς αὐτῶν συντριβείη· καὶ γνώτωσαν ὅτι σὺ εἶ Κύριος Θεὸς μόνος καὶ ἔνδοξος ἐφ’ ὅλην τὴν οἰκουμένην.»

Καλή Ανάσταση και καλή διάσωση της πατρίδας μας από το καμίνι της κρίσης!

Υ.Γ. Ένα χρόνο μετά την παρούσα ανάρτηση (το περιεχόμενο της οποίας, ακόμη παλαιότερα, είχα στείλει ως μήνυμα ηλεκτρονικής αλληλογραφίας), ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος, σε συνέντευξή του, αναφέρεται στην παραπάνω προσευχή (βλ. από 23:30΄΄ και μετά):