Φυσιολατρεία; Αφού, όλα πλάσματα του Θεού είναι!

     Όπως ανέφερα σε προηγούμενη ανάρτηση για τη ζωοφιλία (βλ. εδώ), αγαπώ όλα τα ζώα. Εκτός, όμως, από τα ζώα, αγαπώ και όλα τα φυτά και, γενικά, ...όλη την πλάση!

Κάποιοι με χαρακτηρίζουν "φυσιολάτρη", κάτι που, για μένα, ισοδυναμεί με βρισιά, αφού μου φαίνεται χαζό να λατρεύω την δημιουργία αντί του Δημιουργού και το δώρο αντί του δωρεοδότη Θεού. Χωρίς να το θέλω, μου έρχεται αυτόματα στο νου η φράση από έναν ύμνο της Εκκλησίας μας, που λέει "Οὐκ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει οἱ θεόφρονες παρὰ τὸν Κτίσαντα", δηλαδή ότι αυτοί που πιστεύουν στον Θεό (οι τρεις παίδες εν καμίνω, εν προκειμένω) δεν λάτρεψαν την κτίση αντί για τον Κτίστη-Δημιουργό Θεό.

Η περιήγηση στη φύση, όλες τις εποχές (ναι, όλες μου αρέσουν!), είναι για μένα η καλύτερη ψυχαγωγία και, ταυτόχρονα, αποτελεί ένα είδος προσευχής που, εκτός από δοξολογία, περιλαμβάνει και ενίσχυση της πίστης-εμπιστοσύνης μου στον Θεό, κατά τα λεγόμενα του Θεανθρώπου: "ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν; τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει· λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων. Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι;" (Κατά Ματθαίον-Κεφάλαιο 6-Στίχος 28).

Χαρακτηριστικά, αναφέρω ότι υπήρξε περίοδος στη ζωή μου που αντιμετώπιζα τεράστιες δυσκολίες και κινδύνους και έπαιρνα απίστευτο θάρρος και κουράγιο για να συνεχίσω από τη θέα ενός ανθισμένου κυκλάμινου, που είχα μεταφυτεύσει από το βουνό στο χώμα κάτω από ένα δέντρο του πεζοδρομίου μας, και το οποίο αντίκριζα κάθε φορά που έφευγα ή επέστρεφα στο σπίτι.

Τέλος πάντων, με ελάχιστες εξαιρέσεις (π.χ. κατσαρίδες), βρίσκω χαριτωμένα τα περισσότερα πλάσματα του Θεού, είτε ζώα είναι αυτά, είτε φυτά και χαίρομαι σε κάθε συνάντησή μου μαζί τους. Μάλιστα, τους ...μιλάω, σαν να με καταλαβαίνουν (είπα “σαν” -μην ετοιμάζεστε να πάρετε τηλέφωνο τους κυρίους με τις άσπρες μπλούζες για να με μαζέψουν!).

Προκαλώντας, τώρα, κάποιους από σας που τους αρέσει η φύση, θα μου επιτρέψετε να σας παραθέσω μερικές φωτογραφίες μου από ζώα που δεν θεωρούνται “χαριτωμένα”, για μένα όμως είναι.

Κατ’ αρχήν, μια σαλαμάνδρα, αυτό το ζωάκι με τα έντονα χρώματα και τη σχετικά αργή κίνηση, πράγμα που μου επιτρέπει, κάθε φορά που τη συναντώ, να την παίρνω στα χέρια μου και να τη χαϊδεύω απαλά, προσέχοντας να μην αφαιρέσω το γλοιώδες στρώμα που της εξασφαλίζει την ζωτικής σημασίας γι αυτήν υγρασία στο δέρμα της (μετά, βέβαια, φροντίζω να πλένω τα χέρια μου -κάτι όχι δύσκολο στα γάργαρα ενδιαιτήματα της φανταχτερής “κυρίας”-, αφού, όταν νιώσει ότι απειλείται εκκρίνει μια τοξική ουσία, επιβλαβή για τους θηρευτές της, αλλά πολύ λίγο βλαβερή για τον άνθρωπο -το πολύ να σε πιάσει κανένα κόψιμο).

Πως είπατε; Βρίσκετε αυτό το πλάσμα αηδιαστικό; Το χταποδάκι, όμως, που είναι το ίδιο γλοιώδες (και χωρίς έντονα χρώματα -για να τα λέμε όλα), μια χαρά το “τσακίζετε” ψητό στα κάρβουνα. Ναι, αλλά, όσο είναι ζωντανό, δεν το ...χαϊδεύουμε, θα μου πείτε. Δεν ξέρετε τι χάνετε, θα σας απαντήσω. Εγώ και τα χταποδάκια χαϊδεύω και παίζω μαζί τους, πριν τα αφήσω πάλι ελεύθερα να πάνε στη ...μαμά τους!
Η φωτογραφία τραβήχτηκε κάτω από ένα προσιτό μικρό καταρράκτη της Ζήρειας:

Για να τελειώσουμε με τα αμφίβια, ορίστε ένα βατραχάκι στον Ερύμανθο, στις όχθες του ποταμού Τεθρέα:

Ας πιάσουμε τώρα τα ερπετά, με πρώτο ένα σαμιαμίδι, που ξετρύπωσε κάτω από το ψυγείο, κατά τη μετακόμιση της κόρης μου από την Πάτρα, που τελείωσε τις σπουδές της, πίσω στο Ξυλόκαστρο:

 

Ακολουθεί μια σαύρα (γουστέρα), στο τραπέζι της πίσω βεράντας μας:

Και πάλι στην πίσω βεράντα μας, μια τρανόσαυρα (όπως λέει και τ’ όνομά της, είναι η μεγαλύτερη σαύρα της Ελλάδας):

Μια γουστέρα του Ταύρου, έξω από το 6^ο Δημοτικό Σχολείο Κιάτου, μετά από κάποιο σεμινάριο που είχαμε εκεί, δεν διέφυγε της προσοχής μου:

Και τελειώνουμε με τις σαύρες με μια ...μεγάλη “σαύρα” από το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο, γνωστή με το όνομα κροκόδειλος:

Στα ερπετά ανήκουν κι οι χελώνες, όπως αυτή η κρασπιδωτή χελώνα, πάνω από το νεκροταφείο της Καισαριανής:

Ορίστε και μια θαλάσσια χελώνα, στο Αργοστόλι της Κεφαλλονιάς:

Για την κατηγορία των ερπετών που λέγεται φίδια, έχω ξεχωριστή ανάρτηση (βλ. εδώ), από την οποία σας παραθέτω μια σαΐτα, φωτογραφημένη στους πρόποδες του Βουνού της Παναγίας, πάνω από το χωριό Καμάρι Ξυλοκάστρου...

...και ένα νερόφιδο, στο φαράγγι της Φόνισσας, στο Ξυλόκαστρο, σε κανονική φάση και σε φάση που κάνει το ...ψόφιο, σαν μοναδικό τρόπο άμυνας σε περίπτωση απειλής:

Ακολουθεί ένα μαλάκιο, που δεν είναι άλλο από ένα κοινό σαλιγκάρι, στο Κάτω Λουτρό Κορινθίας:

Αυτός ο γεωσκώληκας αφρατεύει πολύ το χώμα των γλαστρών μου στο Ξυλόκαστρο και με γλυτώνει από αρκετό σκάλισμα:

Ας μπούμε τώρα στον κόσμο των εντόμων, ξεκινώντας από το πρώτο στάδιο της ζωής τους, δηλαδή την κάμπια. Η συγκεκριμένη είναι της πεταλούδας πιερίδα των λαχάνων (δείτε τη στο χέρι μου, σε άλλη ανάρτηση, εδώ):

Εκτός απ’ την παραπάνω, στη Συκιά Κορινθίας βρήκα και πιο εντυπωσιακή κάμπια για φωτογράφιση:

Το δεύτερο στάδιο της ζωής των εντόμων και συγκεκριμένα των λεπιδόπτερων είναι η χρυσαλίδα, που σε μερικές περιπτώσεις, όπως αυτής στο μαρούλι που έπλενα στο Ξυλόκαστρο, πραγματικά ...χρυσίζει!:

 

Η χρυσαλίδα κάποια στιγμή γίνεται πεταλούδα, αλλά όχι πάντα τόσο θεαματική, αφού μπορεί να είναι νυχτοπεταλούδα, όπως αυτές που ακολουθούν ...

... ή να μοιάζουν με τεράστιο κουνούπι, όπως η πεταλούδα στο δάσος της Καισαριανής, με τα ημιδιάφανα φτερά (διακρίνεται, πίσω από το αριστερό της φτερό, το φύλλο της λαδανιάς, πάνω στην οποία τη φωτογράφισα):

Οι αράχνες μόνο χαριτωμένες δεν θεωρούνται, ωστόσο για προσέξτε το σταυροειδές μοτίβο που διαθέτει αυτή η αράχνη, στη Βουρβουρού της Χαλκιδικής:

Ο θάνατος στον ιστό της αράχνης μπορεί να διαθέτει και ένα φρικιαστικό “πρόσωπο”, όπως αυτό που σχηματίζεται στην πλάτη της αράχνης της περικοκλάδας του σπιτιού μας, όταν την κοιτάς από μπροστά (ροζ "χειλάκι", πράσινα "μάτια"  και "φρύδια" που, μαζί με το τριγωνικό σχήμα της πλάτης, διαμορφώνουν ένα μάλλον αποκρουστικό προσωπείο):

Ας πάμε τώρα σε ένα μικροσκοπικό αλλά λαμπερό σκαθάρι, που έκοβε βόλτες στην πίσω βεράντα μας:

 Εξίσου λαμπερή είναι και η μύγα, πάνω στο σύρμα της απλώστρας μας:

Το ξέρατε ότι η ακρίδα έχει ...ριγέ μάτια; Εγώ το έμαθα αφού είδα τη φωτογραφία που της τράβηξα στην πίσω βεράντα μας:

Συγγενής της ακρίδας είναι και ο γρύλλος, όπως αυτός στις όχθες του Τεθρέα στον Ερύμανθο:

Η λιβελούλα, αν και μοιάζει με κουνούπι, είναι από τους πιο δεινούς θηρευτές του, αφού χρειάζεται εκατοντάδες κουνουπιών την ημέρα για να τραφεί. Εδώ, τη φωτογράφισα στις πηγές του ποταμού Λάδωνα, στην Αχαΐα:

Τελειώνω την “εφιαλτική” για κάποιους παρουσίαση με ένα μικρό καβούρι, από την παραλία της Μυρτιώτισσας στην Κέρκυρα, έτοιμο να πολεμήσει με την τεράστια για το μέγεθός του “απειλή” που ονομάζεται ...φωτογραφική μηχανή:

Ελπίζω να υπήρξαν και κάποιοι που, διαβάζοντας την παρούσα ανάρτηση, θα ανακάλυψαν και ένα μέρος ομορφιάς εκεί που δεν περίμεναν να υπάρχει. Τους υπόλοιπους τους αφήνω στη ...φρίκη τους!