Απάντησή μου σε μήνυμα με τίτλο: "Το αιρετικό σχόλιο του Μάνου Χατζιδάκι για την 28η Οκτωβρίου: Αν λέγαμε «ναι»."

Σας παραθέτω ένα μήνυμα που μου στάλθηκε …

"Ο Μάνος Χατζιδάκις δεν ήταν μόνο ο ευαίσθητος, μαγικός, νοσταλγικός μουσικοσυνθέτης. Είχε και άποψη και δεν δίσταζε να την εκφράσει.

Πολλά χρόνια πριν, «τόλμησε» από ραδιοφώνου να σχολιάσει την 28η Οκτωβρίου με τον δικό του αιρετικό τρόπο.

Είχε προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις, όπως ήταν αναμενόμενο.

Τι έλεγε τότε ο Μάνος Χατζιδάκις;

«Επειδή είμαστε, η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που δεν γιορτάζει την απελευθέρωση αλλά την έναρξη του πολέμου, τιμώντας ουσιαστικά

έναν φασίστα δικτάτορα, ο οποίος υπό διαφορετικές συνθήκες θα έφτιαχνε μια Ελλάδα κατ' εικόνα και ομοίωση της ναζιστικής Γερμανίας.

Γιατί είπε το ΟΧΙ ο Μεταξάς, αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού;

Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά... Oι πιέσεις, οι Άγγλοι, τα ανάκτορα κ.τλ. Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί και αν λέγαμε ΝΑΙ; Πάλι στα ίδια θα ήμασταν. Ένα-δυο χρόνια υπό συμμαχική επιστασία –μήπως δεν είμαστε πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς;– κι ύστερα μες στη συμμαχία και τέλος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα.

Ασε και εκείνη τη μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας την καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις μας, ότι ήμασταν

οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων.

Πιστεύαμε στο τέλος, σαν τον Καραγκιόζη, πως εμείς σκοτώσαμε τον κατηραμένο όφι. Μεθύσαμε από δόξα, που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Για μια ακόμη φορά νικήσανε οι Χίτες, οι κουτσαβάκηδες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και Κουρήδες.

Αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου».

 "

…καθώς και την άμεση απάντησή μου σ’ αυτό:

         Άσχετα με το πώς ερμηνεύεται στις μέρες μας το επίθετο «αιρετικός», η πρωτότυπη ετυμολογία του προέρχεται από το γεγονός ότι ο αιρετικός αίρει (= παίρνει) ένα μέρος της αλήθειας και το παρουσιάζει σαν την πλήρη αλήθεια. Ο αιρετικός λόγος, λοιπόν, χωρίς να λέει κάποιο ψέμα, καταλήγει να μην ανταποκρίνεται στην αλήθεια γιατί λέει τη μισή -ή και λιγότερη- αλήθεια, που τελικά είναι …ψέμα!

Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, έχουμε και κανονικά ιστορικά ψεύδη, όπως ότι ήταν «…ψευδαίσθηση … …ότι ήμασταν οι πρωταγωνιστές του πολέμου …».

Με όλο το σεβασμό στην προσωπικότητα και το μεγάλο καλλιτεχνικό ταλέντο του Μάνου Χατζηδάκι, έχω να σχολιάσω τα εξής:

1.   Δεν ήμασταν εμείς αλλά ο Τσόρτσιλ που είπε ότι «από δω και πέρα θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

2.   Δεν ήμασταν εμείς αλλά ο Χίτλερ που είπε ότι «χάριν της ιστορικής αλήθειας, πρέπει να ομολογήσω ότι, από όλους τους λαούς που αντιμετωπίσαμε, ο Ελληνικός προέβαλε την πιο σθεναρή αντίσταση».

3.   Δεν ήμασταν εμείς αλλά η ιστορία που κατέγραψε την πρώτη επιχείρηση αντίστασης (σαμποτάζ) στην «μουδιασμένη» υπόδουλη Ευρώπη, που δεν ήταν άλλη από την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου.

4.   Δεν ήμασταν εμείς αλλά και πάλι η ιστορία που λέει ότι η δική μας νίκη επί των Ιταλών ανάγκασε τον Χίτλερ να καθυστερήσει την επίθεση κατά της Ρωσίας, με αποτέλεσμα να «κολλήσει» η πανίσχυρη ναζιστική στρατιωτική μηχανή στα χιόνια και τις λάσπες του ρωσικού χειμώνα, κρίνοντας καθοριστικότατα την τελική έκβαση του πολέμου (οι αναφορές και οι ευχαριστίες ειδικά των Ρώσων γι αυτό είναι αναρίθμητες από τότε).

Τι να «καλλιεργήσουν», λοιπόν, οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις; Αυτό που, κι αν ακόμη όλοι σώπαιναν, θα το ομολογούσαν και οι …πέτρες!; Να καπηλευτούν μια ιστορική πραγματικότητα ναι, αλλά όχι και «ψευδαίσθηση» η ιστορική αλήθεια!

Το γεγονός, επίσης, ότι οι όποιες πολιτικές αποφάσεις παίρνονται στα πλαίσια των εκάστοτε συνθηκών και αλληλεξαρτήσεων δεν σημαίνει ότι αυτοί που τις παίρνουν δεν έχουν την πλήρη ευθύνη γι αυτές. Αν ήταν έτσι, θα έπρεπε να αμνηστεύσουμε όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις για όλες τις αποφάσεις τους, αφού είμαστε «δεμένοι χειροπόδαρα» από τους δανειστές μας. Όμως, όχι. Για μένα, καλός πολιτικός δεν είναι αυτός που θα πάει κόντρα στα συμφέροντα των ισχυρών από τους οποίους εξαρτάται η χώρα του, αλλά αυτός που θα πείσει αυτούς τους ισχυρούς ότι τα συμφέροντά τους εξυπηρετούνται καλύτερα με έναν τρόπο που εξυπηρετεί και τα συμφέροντα της δικής του χώρας. Μια συστηματική ιστορική μελέτη όλων των κορυφαίων διπλωματών το αποδεικνύει αυτό περίτρανα.

Μιλώντας παραβολικά, θα έλεγα ότι ο σκαντζόχοιρος δεν μπορεί να γλιτώσει το φάγωμα από την αρκούδα πολεμώντας την, αλλά πείθοντάς την ότι, λόγω των αγκαθιών του, αν τον φάει, θα …της κάτσει στο λαιμό!

Συγγνώμη για το ύφος, αλλά, όπως δεν μπορώ να ανεχτώ τους τζάμπα μάγκες, έτσι δεν μπορώ να ανεχτώ και τους τζάμπα «αιρετικούς», ειδικά όταν ισοπεδώνουν ολόκληρες εθνικές εποποιίες για να στηρίξουν την όποια -σεβαστή κατά τ’ άλλα- γνώμη τους…