Αγώνες κολύμβησης "Αντώνης Δρόσος", στη μνήμη του αδελφού μου.

     Ο αδελφός μου Αντώνης εκοιμήθη τα μεσάνυχτα, ξημερώνοντας του Αγ. Νικολάου, στις 6 Δεκεμβρίου 2012, μετά από ένα χρόνο πάλης με τον καρκίνο που είχε στα σπλάχνα.

Από τότε και κάθε χρόνο τέτοιον καιρό, ο Ναυτικός Όμιλος Λάρισας καθιέρωσε κολυμβητικούς αγώνες για τα μικρά “δελφινάκια” των προαγωνιστικών κατηγοριών στη μνήμη του μέλους του διοικητικού του συμβουλίου και αδελφού μου. Ο λόγος είναι ότι και στο χώρο του ομίλου, όπως και σε κάθε άλλο χώρο που βρισκόταν, ο Αντώνης ήταν άνθρωπος προσφοράς. Ακόμα και στο ΙΚΑ όπου δούλευε σαν νοσηλευτής ίσχυε αυτό, σε σημείο μάλιστα που ο διοικητής του ΙΚΑ Λάρισας, συλλυπούμενός με στην κηδεία του, μου είπε: “Δεν μπορείς να καταλάβεις τι απώλεια ήταν αυτή για μας. Ο Αντώνης ήταν η “ψυχή” του ΙΚΑ Λάρισας!”.

Δοξάζω και ευχαριστώ το Θεό για τους εξής λόγους:

     1ον γιατί μου χάρισε έναν τέτοιον αδελφό που, παρά τις εξωτερικές διαφορές στο χαρακτήρα μας (εγώ ήμουν πάντα ο "συντηρητικός" και το "καλό παιδί", ενώ αυτός ήταν "μέσα σ' όλα" και το "μαύρο πρόβατο"), κατά βάθος μοιάζαμε και είχαμε μια φοβερή ψυχική επαφή (σχεδόν ξέραμε ο ένας για τον άλλο τι σκεφτόταν πριν να το πει!). Ξέχωρα απ' αυτό, ο Αντώνης, σαν μεγαλύτερος κατά ενάμισι χρόνο περίπου, είχε πάντα και σε όλα το ρίσκο του πρώτου και λειτουργούσε σαν πρότυπο για εμένα, είτε θετικό είτε αρνητικό -και τα δύο χρήσιμα είναι. Σαν ανήσυχο πνεύμα που ήταν, δοκίμαζε τα πάντα πρώτος κι εγώ, μέσα από την ασφάλεια του δεύτερου, έπαιρνα διδάγματα για το τι πρέπει ή δεν πρέπει να κάνω.

     2ον γιατί άκουσε τις προσευχές τις δικές μου και πολλών άλλων και τον ετοίμασε ψυχικά -πραγματικά τον μεταμόρφωσε!- ώστε να φύγει απ' αυτή τη ζωή "τακτοποιημένος", όπως πολύ σοφά λέει ο ευσεβής λαός μας. Έτσι, ενώ μέχρι τις αρχές του Αυγούστου "έβριζε θεούς και δαίμονες" και δεν μπορούσες να του πεις κουβέντα -πολύ περισσότερο να του κάνεις λόγο για πνευματικά θέματα-, ο Θεός οικονόμησε και, αφού εξομολογήθηκε, κοινώνησε στην Παναγία την Προυσσιώτισσα (για κάποιους δικούς του λόγους ήθελε οπωσδήποτε να κοινωνήσει εκεί) κι από τότε έγινε άλλος άνθρωπος! Μιλούσαμε στο τηλέφωνο κι άκουγα για πρώτη φορά τον αδελφό μου να μου μιλά για το Θεό(!), να τον ρωτάω πως είναι και να μου απαντά "Πονάω λίγο (ενώ ήξερα από την νύφη μου ότι διπλωνόταν στα δύο από τους πόνους), αλλά, δόξα τω Θεώ, καλά είμαι"(!) και να μου δίνει κουράγιο -αυτός σ' εμένα!- για τα οικονομικά αδιέξοδα που του έλεγα ότι αντιμετωπίζω, λέγοντάς μου "Μη φοβάσαι Σπύρο, κανέναν δεν αφήνει ο Θεός. Για όλους φροντίζει."! Αυτά όλα τα διαπίστωσα και από κοντά όταν τον είδα στο νοσοκομείο, τρεις μέρες πριν την κοίμησή του, όταν αντίκρισα έναν Αντώνη αγνώριστο εξωτερικά, αλλά αγνώριστο και εσωτερικά (μέχρι που μιλούσε στον πληθυντικό στις νοσοκόμες!). Παραθέτω δύο φωτογραφίες, η μία πριν αρρωστήσει και η άλλη απ' αυτή την επίσκεψή μου στο νοσοκομείο, για να δείτε την εξωτερική αλλαγή προς το χειρότερο και να φανταστείτε την αντίστοιχη εσωτερική του αλλαγή προς το καλύτερο -πιστέψτε με, μιλάμε για απόλυτα αντίστροφη αναλογία!

Το χαμόγελό μου είναι αληθινό γιατί χάρηκα που είδα ότι, εκτός από "ψυχάρα" που ήταν πάντα, είχε γίνει και "ψυχούλα", έτοιμη να παραδοθεί στον Δημιουργό της.

Κάποιοι μπορεί να σοκάρονται από τη δεύτερη φωτογραφία (ειδικά αυτοί που έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο σε δικό τους αγαπημένο πρόσωπο). Τους ζητώ συγγνώμη, αλλά όποιος δεν ξέρει να πεθαίνει δεν ξέρει ούτε και να ζει! Ο διάλογος που είχα με τον αδελφό μου, όταν μείναμε μόνοι μας, πριν τη φωτογραφία, ήταν συγκλονιστικός και, όσο κι αν αυτό σας φαίνεται αλλόκοτο, περιλάμβανε και μπόλικη δόση ...χιούμορ(!), ενώ μπορώ να πω ότι αυτά που καταλαβαίναμε ήταν πολύ περισσότερα απ’ αυτά που λέγαμε.

     3ον γιατί αναπαύθηκε, όπως επιθυμούσε, δηλαδή στο σπίτι του (την ίδια μέρα είχε βγει απ' το νοσοκομείο), κοντά στους δικούς του, με τη γυναίκα του να του κρατά το χέρι, κλείνοντας γαλήνια τα μάτια. Εδώ να σημειώσω ότι την τελευταία φορά που μπήκε στο νοσοκομείο (τον περισσότερο χρόνο, κατ' απαίτησή του, νοσηλευόταν στο σπίτι αφού τόσο αυτός όσο και η σύζυγός του είχαν σπουδάσει Νοσηλευτική), μπήκε λόγω δυσκολίας στην αναπνοή και διαπιστώθηκε ότι είχε γίνει μετάσταση και στον πνεύμονα, κάτι που σήμαινε ότι θα μπορούσε να είχε καταλήξει και από ασφυξία -ένας αρκετά αγωνιώδης θάνατος, τον οποίο ο Θεός ευτυχώς δεν επέτρεψε.

    Όλα αυτά τα γράφω για να δοξολογήσετε κι εσείς μαζί μου το Θεό που "...κανέναν δεν αφήνει... Για όλους φροντίζει.", που μου έλεγε κι ο αδελφός μου, ίσως κρίνοντας από τη δική του πορεία στην εδώ ζωή και από το πώς ο Θεός φρόντισε να τον φέρει κοντά Του -έστω και στα τελευταία του- και να πάρετε κι εσείς κουράγιο για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζετε -κουράγιο από έναν ...ετοιμοθάνατο!

    Άντε και στα δικά μας!

Η αφίσα του Ν. Ο. Λάρισας για τους πρώτους αγώνες "Αντώνης Δρόσος", το 2013:

Άρθρο, που αναφέρεται στην απονομή τιμητικής πλακέτας στην οικογένεια του αδελφού μου, σε αυτούς τους πρώτους αγώνες, θα δείτε εδώ.

Για τις επόμενες διοργανώσεις από τότε, πατήστε στα αντίστοιχα έτη:

2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2021, 2022.