Πουλιά στις εκβολές του ποταμού Σύθα, στο Ξυλόκαστρο.

     «Έρχονται πουλιά στο Σύθα;». Αυτό με ρώτησε μια εκλεκτή συνάδελφος, όταν έδειχνα με ενθουσιασμό κάποιες σχετικές φωτογραφίες που είχα τραβήξει στις εκβολές του ποταμού Σύθα, στο Ξυλόκαστρο.

Κατ’ αρχήν, και μόνο για όσους από σας δεν το γνωρίζουν, ο Σύθας πηγάζει απ' το βουνό που βρίσκεται πάνω απ' το Ξυλόκαστρο, το όρος Κυλλήνη ή Ζήρεια, …

…το οποίο δημιουργεί με τις δύο υψηλότερες κορυφές του, τη Μικρή και τη Μεγάλη Ζήρεια, μια αγκαλιά, μέσα στην οποία γεννιέται ο ποταμός (που σ' αυτό το σημείο λέγεται Τρικαλίτικος, από τα Τρίκαλα), σχηματίζοντας την υπέροχη κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας. Το μονοπάτι από τη θέση Βαρνεβό που διασχίζει τη Φλαμπουρίτσα είναι από τα πιο γραφικά της Ελλάδας! Στο πάνω μέρος της η κοιλάδα είναι ανοικτό βοσκοτόπι …

… και, αν είναι κανείς τυχερός, μπορεί να συναντήσει το κοπάδι με τα άγρια άλογα της Ζήρειας ... 

...(βλ. και σχετικό βίντεό μου στο Youtube).

Μετά στενεύει και γίνεται δασώδης,...

 ...προσφέροντας μαγευτικές εικόνες.

Στη συνέχεια φαρδαίνει και πάλι και κυλά ανάμεσα στα πλατάνια, δεχόμενος τα νερά αρκετών ρεμάτων,...

… μέχρι που εκβάλει στο Ξυλόκαστρο, σε διαμορφωμένη κοίτη (τσιμεντωμένη), δίπλα στο λιμανάκι, την είσοδο του οποίου, κάθε χρόνο, χρειάζεται να εκβαθύνουν, αφού τα ιζήματα του ποταμού την κλείνουν. Παρενθετικά αναφέρουμε ότι μέσα στις εκβολές του Σύθα είχε διεξαχθεί κάποτε ο τελικός του παγκόσμιου κυπέλλου Μπιτς Βόλεϊ, γι αυτό και οι κερκίδες-απομεινάρια από πωρόλιθο, αριστερά και δεξιά της κοίτης, καθώς και το αυλάκι στο κέντρο του τσιμέντου, που τότε είχε σκεπαστεί και παροχέτευε το λιγοστό καλοκαιρινό νερό του ποταμού, κάτω από την άμμο του γηπέδου, προς τη θάλασσα.

Για να έρθουμε όμως στο αρχικό ερώτημά μας, με το πέρασμα του χρόνου η φύση προσπάθησε να αποκαταστήσει, κατά το δυνατόν, τη φυσικότητα των εκβολών και κάποια πτηνά άρχισαν να το χρησιμοποιούν για προσωρινό χειμωνιάτικο καταφύγιο. Έτσι, αξιώθηκα όχι μόνο να δω εκεί, αλλά και ν’ αποθανατίσω, εκτός από συνηθισμένους μικρούς γλάρους, ...

 ... ένα μαυροκέφαλο γλάρο, ...

... καθώς και ασημόγλαρο.

Επίσης, κάποιοι κορμοράνοι σταματούν στην περιοχή για ψάρεμα και επειδή είναι από τα πουλιά που σε αφήνουν να τα πλησιάσεις αρκετά κοντά, μπόρεσα να διακρίνω πεντακάθαρα ότι το χρώμα των ματιών τους είναι πράσινο!

Μια όμορφη αλλά σπάνια παρουσία ήταν ενός αργυροτσικνιά (λευκού ερωδιού, με αργυρόχρωμα πόδια).

Μια άλλη μικροσκοπική αλλά με φανταχτερά χρώματα παρουσία είναι αυτή της αλκυόνας, που κάποιες φορές μπορεί να την δει κανείς και όλο το χρόνο.

Υπάρχουν και κάποιες πάπιες, μόνιμοι κάτοικοι στο λιμανάκι, από τις οποίες ξεχωρίζει η πρασινοκέφαλη πάπια.

Οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι όλες τραβηγμένες από εμένα, γι αυτό και κάποιες δεν χαρακτηρίζονται και τόσο για την ποιότητά τους.

Τέλος, δικό μου είναι και το βίντεο που δημιούργησα, με πουλιά που αποθανάτισα στον Σύθα:

Νομίζω ότι, από τα παραπάνω, φαίνεται ότι η ομορφιά της φύσης αντιστέκεται όσο μπορεί στην καταστροφή της. Το θέμα είναι, γιατί εμείς επιμένουμε σ’ αυτήν;…

Υ.Γ. Με τα πρώτα κρύα, τα πουλιά αρχίζουν να εμφανίζονται στον Σύθα, μέχρι που αρχίζει το μάζεμα της ελιάς και ο ποταμός μετατρέπεται σε ...Ρίο Νέγκρο (Μαύρο Ποταμό)! 

Χαρακτηριστική και άκρως ντροπιαστική για εμάς τους Ξυλοκαστρίτες νομίζω ότι είναι η τελευταία φωτογραφία με τον ψόφιο γλάρο:

Άραγε, πόσο δύσκολο είναι να εντοπιστούν τα λιοτρίβια που μολύνουν με τα ελαιώδη υπολείμματά τους όχι μόνο το ποτάμι αλλά, κυρίως, τη θάλασσα στην οποία καταλήγουν;

Μετά τα βάζουμε με τις ...τσούχτρες, λες και δεν καταλαβαίνουμε ότι όλα είναι δεμένα αρμονικά στη φύση και όταν πειράξουμε έναν κρίκο της αλυσίδας κανείς δεν ξέρει μέχρι που μπορεί να φτάσουν οι συνέπειες ...