Γιατί στην Ελλάδα γιορτάζουμε την έναρξη και όχι τη λήξη του πολέμου;

    Το παραπάνω ερώτημα είχε τεθεί από την κρατική τηλεόραση στα πλαίσια ενός αφιερώματος για την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς κατακτητές.

Το δούλεψα λίγο στο μυαλό μου και κατέληξα στην εξής απάντηση: Γιατί η έναρξη του πολέμου μας βρήκε ενωμένους σαν λαό, ανεξάρτητα από τις όποιες πολιτικές διαφωνίες μας (και υπήρχαν πολλές τέτοιες), ενώ η λήξη του μας βρήκε διχασμένους (τα Δεκεμβριανά ήταν πολύ κοντά, χρονικά, στην απελευθέρωση της Αθήνας).

Πώς να γιορτάσεις, όταν αδερφός σκοτώνει αδερφό; Δεν σου κάνει καρδιά ... Και πώς να μη γιορτάσεις, όταν βλέπεις ορκισμένους εχθρούς να τα κάνουν όλα "νερό κι αλάτι", προκειμένου να υπερασπιστούν την πατρίδα τους;

Την ομόνοια τη γιορτάζεις. Τη διχόνοια πώς να τη γιορτάσεις; "Μαυρίζει" τα πάντα, όσο χαρμόσυνα κι αν είναι: γάμους, γεννήσεις, γιορτές, ...

Παρά τα ολοκαυτώματα τόσων χωριών από τους κατακτητές, είναι γνωστό ότι η ελληνική ύπαιθρος από τον αδελφοκτόνο εμφύλιο είναι κυρίως που ερήμωσε (τα κοπάδια από ημιάγρια άλογα, που υπάρχουν σε κάποια μέρη της χώρας μας και προέρχονται από ήμερα ζώα που τότε εγκαταλείφθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους, είναι ένας ζωντανός μάρτυρας γι αυτό).

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που εδώ στην Ελλάδα γιορτάζουμε την έναρξη κι όχι τη λήξη του πολέμου, ούτε είναι δείγμα κάποιας φιλοπολεμικής διάθεσης. Είναι φυσικό επακόλουθο του να γιορτάζει ένας λαός τις στιγμές που τον ένωσαν κι όχι αυτές που τον βρήκαν διχασμένο, ανεξάρτητα από τα ευχάριστα γεγονότα με τα οποία μπορεί να συνδέονταν οι τελευταίες.